Maarrrrrr, gelukkig heb ik nog altijd mijn Muziekfanaat.blogspot.com, dus....misschien is het toch wel leuk om mijn gedachten en mening rondom de populariteit van Adèle eens op mijn blog te "deponeren" ;-)
Er werd me o.a. gevraagd waar of ik denk dat het succes van Adèle vandaan komt.
Komt het door haar muziek, sympathie, uiterlijk, stem, is ze een rolmodel etc.
Het zijn leuke vragen om over na te denken, maar volgens mij is er, om te beginnen, eigenlijk al nooit echt een "pasklaar" antwoord op de vraag "Waarom is iemand populair?"
Waarom worden bepaalde mensen "publieksfavorieten"? Zulke dingen kun je volgens mij nooit echt "aansturen" of "pushen". Meestal ontstaan die dingen "spontaan"....maar hoe en waarom? Ik zou het je echt niet durven zeggen.
Bij sommige artiesten, zoals Adèle, voel je onmiddellijk aan: "Dit wordt een “grote” ". Ik durf het zelfs bijna aan om te zeggen dat over ruim 20 á 30 jaar Adèle nog steeds een icoon zal zijn in de popmuziek. Net als dat bijvoorbeeld Michael Jackson, Elvis Presley, Madonna…of…een Whitney Houston dit vandaag de dag nog steeds zijn.
Als je het heel zwart-wit bekijkt, is Adèle niet bepaald het “prototype” van een “idool”, waar tieners bijvoorbeeld een poster van boven hun bed zouden hangen, zou je denken…. Echter gezien de populariteit van Adèle, maakt het dus blijkbaar niets uit of iemand blank, zwart, groen, geel, paars, dik, dun, lang of klein is…
Het is in ieder geval een feit dat wanneer Adèle staat te zingen op het podium, je als het ware een speld kan horen vallen. Wanneer zij optreedt gebeurt er “iets” bij het publiek dat niet in woorden uit te leggen valt. Er is maar een handje vol artiesten dat het voor elkaar krijgt om een zaal daadwerkelijk “stil” te krijgen en Adèle is daar 1 van. Ze heeft iets ontwapenends, iets puurs.
Adèle is gewoon “zichzelf”, ook op het podium, tot het typische Engelse “truttige” aan toe. Een beetje “the-girl-next-door”, iemand met wie je een gezellig avondje mee zou kunnen hebben in een kroeg of zo, dat straalt ze uit.
Mensen zien haar daardoor misschien soms zelfs een beetje als “familie” of een "goede vriendin" of iets dergelijks, denk ik.
Met haar gezellige babbels en grapjes lijkt zelfs de immens grote Royal Albert Hall ineens een kleine gezellige kroeg, omdat Adèle hiermee de afstand tussen een “artiest” en het publiek ineens vele malen kleiner maakt, lijkt het wel.
Zoals ik al zei, wanneer Adèle begint te zingen, kun je zowat een speld horen vallen in de zaal. Er zijn betrekkelijk weinig artiesten die dit weten te bewerkstelligen.
Adèle heeft een stem als een klok!
Wanneer de mogelijkheid zich toelaat in een tv-show bijvoorbeeld, zal ze ook altijd “live” zingen en praktisch nooit play-backen! Zelfs wanneer zij alleen door slechts een piano begeleid wordt, deinst ze er niet voor terug om “live” te zingen.
Maar wat het plaatje “compleet” maakt, is natuurlijk toch wel haar muziek. Als je haar muziek een poosje niet gehoord hebt (iets dat bijna onmogelijk is, want Adèle wordt nu eenmaal veel gedraaid) en je hoort haar muziek ineens onverwacht door de speakers van een bepaalde elektronicawinkel, dan word je bijna letterlijk omver geblazen en dan moet je toch wel constateren dat Adèle momenteel 1 van de mooiste stemmen heeft in de huidige popmuziek van vandaag de dag.
Haar muziek heeft vaak iets melancholisch en het speelt in op je gevoel, of je nu wilt of niet. Opvallend is ook dat Adèle door zowel jongere als oudere generaties op handen wordt gedragen.
Adèle ontving in 1 avond evenveel Grammy’s als Whitney Houston in haar hele muzikale carrière…6 stuks maarliefst!
In 1985 zag ik Whitney Houston ooit haar debuut maken op de Nederlandse televisie. Ze kwam bescheiden over, enigszins schuchter, maar zodra Whitney begon te zingen, was iedereen muisstil. Ook zij had die puurheid die we nu bij Adèle zien (al is Adèle misschien iets minder bescheiden en iets meer extravert). Daarom was, na enkele maanden stilte, een operatie etcetera, de terugkeer van Adèle misschien nog wel de allermooiste Whitney tribute van de Grammy avond!
Inmiddels spreekt Adèle deze berichten tegen en zegt zij dat mensen haar verkeerd begrepen hebben.
Op haar blog lacht de 23-jarige zangeres om die zogenaamde break. Nadat ze haar grote verwondering uitspreekt over haar triomf bij de Grammy Awards, schrijft ze: "Ik ben nu een paar dagen vrij, dan zijn er de Brit Awards en dan ga ik terug de studio in. Vijf jaar? Eerder vijf dagen!"
Oefff....gelukkig maar! Een "pauze" van 5 jaar zou ook wel erg lang zijn denk ik en tevens voor velen een teleurstelling.
Aan de andere kant….als Adèle zo af en toe een kleine "break" tussendoor zou houden, om zodoende niet continu "geleefd" te worden, dan zou dat misschien wel een vorm van “zelfbehoud” zijn voor Adèle. Want laten we wel zijn…..laten we alsjeblieft hopen dat Adèle NOOIT aan de "stress" van het "wereldberoemd zijn" ten onder gaat, dat ze de "druk" de baas zal blijven en dat ze NOOIT van haar leven in dezelfde valkuil terecht zal komen als Whitney Houston of Amy Winehouse.
Als er ooit een dag zou komen dat de goedlachse Adèle het grapjes maken verleerd is, dan weten we dat er iets goed "mis" is. Ik hoop van ganser harte dat het nooit zover komt!
Ik hoop dat we nog zeker minstens 40 jaar van een kerngezonde, vrolijke, spontane….al is het tegen die tijd een misschien wat “oudere”…. Adèle kunnen genieten!
YouTube: Adèle - Rolling in the Deep - 2012 Grammy Performance;
