zaterdag 25 juni 2011

Michael Jackson, 2 jaar na zijn dood (29/08/1958 - 25/06/2009)

Dearly Missed But Always Remembered
Michael Joseph Jackson
* 29 Augustus 1958 - † 25 Juni 2009

Born to amuse, To inspire To delight,
Here one day, Gone one night….
Like a sunset dying with the rising of the moon, Gone too soon...
(uit "Gone too soon" van het album "Dangerous" - Michael Jackson 1991)

25 juni 2009, vandaag precies 2 jaar geleden, staat voor eeuwig in mijn geheugen gegrift.
Op die datum overleed Michael Jackson, 1 van de grootste entertainers die ooit bestaan heeft.
Voor anderen was hij misschien "gewoon" een "beroemde zanger", maar voor mij persoonlijk betekende Michael Jackson duidelijk veel meer.

Met de muziek van Michael Jackson leerde ik als tiener gaandeweg de popmuziek in het algemeen steeds beter kennen. Sterker nog....ik ben een kind van de jaren 70, maar een tiener van de jaren 80 en nadat ik als kind nog naar kinderprogramma's keek en naar compleet andere muziek luisterde en me destijds nog niet zo fanatiek in popmuziek verdiepte, denk ik dat het juist Michael Jackson is geweest, die voor mij persoonlijk een deur geopend heeft naar de uiteindelijke muziekkennis die ik tot op heden heb opgedaan.
Ik had wel wat singletjes op mijn kamer van eind jaren 70 (Luv, Boney M, dat soort dingen), maar...eigenlijk was de LP Thriller van Michael Jackson in 1982 feitelijk de allereerste pop LP (op vinyl uiteraard, cd's waren er nog niet) die ik ooit bewust uit eigen interesse en uit eigen keuze (samen met mijn moeder) kocht! (de winkel waar we hem kochten bestaat inmiddels niet meer)

Door de jaren heen heeft mijn muzikale smaak zich uiteraard steeds verder ontwikkeld. Ik leerde steeds meer stijlen kennen.
Hierin zijn de jaren 80 met name toch wel het meest bepalend geweest.
Nog steeds luister ik met veel plezier naar muziek uit die tijd.
De tijd dat je nog liedjes van de radio opnam met je cassetterecorder, inclusief het commentaar van de deejay erbij. Als het cassettebandje aan het einde van de A-kant was, moest je hem snel omdraaien naar de B-kant, dus miste je soms een stukje van een bepaald nummer. Het is eigenlijk nog steeds zo dat als ik nu een bepaald liedje op de radio uit die periode hoor, ik in mijn herinnering onmiddellijk het commentaar van de deejay van destijds er nog bij weet (Mogelijk herkennen meer generatiegenoten zich hierin?).
Eigenlijk was het "liedjes van de radio opnemen" op een cassettebandje toch een soort "voorloper" van het moderne "downloaden" van nu, zou je kunnen zeggen. Alleen zijn mp3's tegenwoordig natuurlijk van veel betere kwaliteit dan die oude cassettebandjes, maar dat is weer een heel ander verhaal waar ik nu niet over zal uitweiden (maar stiekem had het opnemen met cassettebandjes ook wel weer zijn charme...).

In het heden ben ik, zoals jullie weten, zangeres van een melodieuze hardrockband (After The Silence), dus zullen sommige mensen misschien nooit achter mij zoeken dat het punt waar ik nu ben aanbeland, qua muzikaal, toch echt allemaal ooit bij Michael Jackson is begonnen, hoe raar dat misschien ook klinkt.
Wat ook wel frappant is misschien, is dat de stijlen waar ik vandaag de dag zelf nog steeds het liefst naar luister, ook weer terug te vinden zijn in de muziek van Michael Jackson.
Ik houd van stevige rockmuziek, van stevige gitaren, maar....ik kan ook met veel plezier naar oude Soul muziek luisteren. Het liefst nog een combinatie van deze 2 stijlen.

Iemand die rock en soul bijvoorbeeld perfect weet te combineren is o.a. de originele/oorspronkelijke Journey zanger Steve Perry (die overigens ook enkele seconden te horen was in het nummer  "We Are The World" van USA for Africa, een grote hit uit 1985, geschreven door de Amerikaanse zanger Lionel Richie en....Michael jackson! Zie YouTube fragment aan de linkerzijde van deze tekst).
Steve Perry is een rockzanger, maar....heeft wel degelijk heel erg goed naar soulzanger Sam Cooke geluisterd (als je erop gaat letten en de stemmen van die 2 gaat vergelijken, ontdek je zelfs steeds meer overeenkomsten, frappant genoeg).
Een andere artiest die rock & soul heel goed weet te combineren is bijvoorbeeld Lenny Kravitz. Zijn muziek ademt zeer zeker de oude "zwarte" soul uit, maar.....tegelijkertijd bevat zijn muziek ook heel veel rockgitaar.
Maar....eigenlijk gaat de combinatie Rock & Soul al veel verder terug, als je het fantastische nalatenschap van de legendarische Amerikaanse (blanke Rock, Soul en Blues) zangeres Janis Joplin meerekent. En....als we nog verder terug gaan zoeken....vergeet Ike & Tina Turner niet! Tina Turner is de perfecte combinatie van iemand die Rock & Soul fantastisch weet te combineren!
Ook de Amerikaanse zanger Little Richard is zeer zeker zo iemand! Zo zijn er vast nog veel meer bekende namen op te noemen.
En...uiteindelijk komt de oorsprong van Stevige Rock/Rock&Roll toch weer uit de oude "zwarte" blues (en zelfs oude zwarte "Gospel") vandaan (de muziek waar Elvis Presley ooit beroemd mee werd als "Rock&Roll" zijnde....komt uiteindelijk toch uit de "zwarte" muziek vandaan, luister maar eens naar hele oude zwarte Gospel platen!). Dus uiteindelijk...is er eigenlijk niet eens zo'n verschrikkelijk grote brug tussen "zwarte" muziek, zoals blues, gospel en soul......en aan de andere kant stevige Rock&Roll/Rockmuziek.

Michael Jackson is ooit als "jochie" van 5 jaar begonnen in de stal van Motown Records.
Motown Records is wereldberoemd vanwege de vele (destijds met name "zwarte") soul artiesten en de immens grote soul hits die dit label heeft voortgebracht, waaronder ook die van Michael Jackson & The Jackson 5.

Vanaf Michael's solo album Thriller was het echter vrijwel meteen duidelijk dat soulmuziek wel degelijk met stevige Rockmuziek gecombineerd kon worden! Nota bene 1 van werelds meest beroemde hardrockgitaristen is te horen op het album, want Eddie van Halen speelde de beroemdste gitaarsolo aller tijden in op het nummer "Beat it"!
Ook op de Michael Jackson albums die na Thriller werden uitgebracht, kwamen regelmatig stevige Rocknummers voor of nummers met een stevig Rock randje, stevige Rockgitaarpartijen of gitaarsolo's.
Eddie van Halen is niet de enige Rockgitarist waarmee Michael Jackson heeft samengewerkt, want ook Slash (destijds gitarist van de hardrockband Guns 'n' Roses) heeft op diverse Michael Jackson albums gitaarpartijen ingespeeld!
Ook tijdens live concerten nam Michael Jackson vrijwel altijd gitaristen mee die duidelijk (hard-)rock georiënteerd waren.
De bekendste is misschien wel de Amerikaanse gitariste Jennifer Batten. En...als Michael Jackson 2 jaar geleden niet was overleden en zijn "This is it" tour gewoon was doorgegaan, zou de Australische gitariste Orianthi Panagaris de belangrijkste gitaarpartijen voor haar rekening genomen hebben tijdens de live concerten. Ook zij is duidelijk "hardrock" georienteerd in haar spel. (haar 1e podium optreden gaf zij nota bene op 15-jarige leeftijd bij niemand minder dan de beroemde Amerikaanse hardrockgitarist Steve Vai!)




 

Ik vind het dus wel opmerkelijk dat Michael Jackson blijkbaar toch een bepaalde muzikale voorliefde had voor stevige gitaren in zijn muziek.
Het valt me ook vaak op via YouTube dat juist ook stevige rockbands...of zelfs metalbands....het aandurven om een nummer van Michael Jackson te coveren.
Zie enkele voorbeelden hieronder (enkele....want er zijn er nog veel meer!);

YouTube: Xerath - Speed Demon Michael Jackson METAL Cover;


YouTube: Jameson - Beat It (Michael Jackson Metal Cover);


YouTube: Billie Jean (Michael Jackson metal cover by Jotun6662 / Leo Peña);


Verder heb ik op YouTube ook soundclips gevonden van mensen die op een geniale wijze de muziek van Michael Jackson en de Amerikaanse metalband Metallica wisten te combineren/mixen!

Kijk hieronder bijvoorbeeld naar een mix van "Enter Sandman" van Metallica en "Scream" van Michael & Janet Jackson (ik persoonlijk vind het echt briljant gedaan!);



En hieronder wederom een mix van Metallica en Michael Jackson, respectievelijk "Sad But True" en "They don't care about us" (ik vind de combinatie echt geweldig gevonden!);



Verder vond ik werkelijk een briljante bewerking van iemand op het "Earth song" nummer van Michael Jackson, waar een heuse "metal" versie van is gemaakt!

YouTube: Michael Jackson - Earth Song [metal];


Bij bovenstaand YouTube filmpje plaatste iemand de opmerking "Good cover, MJ matches metal really well, shame he didn't actually do metal in the first place."
Daar zit wel wat in! Het is mij inderdaad al vaker opgevallen dat veel nummers van Michael Jackson op 1 of andere manier goed "matchen" met metal muziek!
Wat ik daar dan mee zeggen wil? Nou....aan 1 kant eigenlijk niets. Het is gewoon iets dat me opvalt. Aan de andere kant....voor de mensen die het wellicht vreemd vinden dat ik als zangeres van een hardrockband al jaren fan van Michael Jackson ben....is het op 1 of andere manier toch een soort van "bewijsje" om te laten zien dat de muziek van Michael Jackson en metal-/hardrockmuziek wel degelijk gewoon samen kunnen!

Wat dat betreft...had ik misschien best wel een soort van stilletjes gewild en gewenst dat Michael Jackson ooit eens een volledig goed ROCK album had gemaakt! Ik ben ervan overtuigd dat dit, Michael Jackson kennende (hij was een perfectionist, hij wilde dat alles tot in de puntjes verzorgd was en hij zou de allerbeste rock muzikanten van de wereld hebben ingehuurd!), echt werkelijk briljant had geklonken!

Voor mij persoonlijk blijft het een vreemd en raar idee dat Michael Jackson er toch gewoon echt niet meer is! Zodra de maand juni nadert word ik me daar steeds meer bewust van. De afgelopen dagen leef ik al een klein beetje iets meer in de "Michael Jackson mode control" dan de rest van het jaar.
Op andere momenten van het jaar heb ik ook wel ineens dat gevoel, maar in juni is het toch net iets sterker.

Ik merk dat de muziek en de stem van Michael Jackson toch iets meer in mijn "systeem" zit dan ik oorspronkelijk ooit had gedacht. Vorige week was er een schoolfeest op de school van onze dochter. Er werd een soort van karaoke gehouden, o.a. met orkestbanden van muziek van Michael Jackson. Zodra de muziek dan uit de boxen klinkt is het dan toch alsof je een soort van automatisch met die muziek meegetrokken wordt. Ik kan niet precies omschrijven hoe dat voelt, maar het gebeurt gewoon.
Deze muziek zit misschien net ietsje dieper "in mijn hart" dan andere muziek....zoiets!

Afgelopen week overigens nog een 4 cd-box gekocht met als titel "4 Original albums" van The Jackson 5. In deze box (blijkbaar uitgebracht in 2010, maar ik had hem nog niet eerder gezien) zitten de 1e 4 albums die ooit uitgebracht zijn door de Jackson 5, te weten: "Diana Ross presents The Jackson 5", "ABC", "Third album" en "Dancing Machine". Alleen ben ik niet zo heel erg te spreken over de kartonnen verpakking van deze cd-box. Ik vind de constructie namelijk niet zo goed verzonnen.
De bovenkant gaat zeer moeilijk open en gaat zelfs uit zijn voegen (en los, dat niet de bedoeling is). Men had beter een andere constructie kunnen bedenken, bijvoorbeeld dat het een doosje wordt met een deksel dat over elkaar heen schuift of zo. De verpakking krijgt van mij dus helaas een dikke onvoldoende! Maar.....wel leuk dat ik de albums, die ik ooit als kind op LP kocht (en nog steeds heb) nu ook op cd heb! Ik had van de 1e 3 albums overigens al wel "vinyl rips" op cd, dus....iemand die de oorspronkelijke LP's omgezet heeft naar digitale bestanden, zodat ze op cd konden worden gezet. Ik ben de oorspronkelijke albums namelijk nog niet eerder op originele cd tegengekomen.

Michael Jackson was absoluut 1 van de grootste entertainers van onze tijd!
Hij voegde net dat beetje "extra" toe aan zijn muziek waardoor het een soort van "magische" lading kreeg. Hoe geniaal de bijdrage van Michael Jackson was, blijkt bijvoorbeeld uit het nummer "Torture" dat hij ooit met The Jacksons opnam, afkomstig van het album "Victory" uit 1984. Wanneer het nummer begint en zijn broer Jermaine het 1e vers zingt, lijkt het een "gewone" typische jaren 80 R&B track. Maar...dan bij het 2e vers begint Michael te zingen. Dan is deze track geen "13 in 1 dozijn" "Top 40" "R&B" nummer meer, maar....Michael's bijdrage tilt het nummer onmiddellijk naar een compleet ander en hoger "level"! Dit geeft aan hoe uniek en speciaal Michael Jackson was als zanger, als artiest, als entertainer!
Michael Jackson is zo "groot" geworden als artiest, omdat hij met name "zichzelf" was als artiest. Het was in feite niet altijd de muziek die hem groot maakte, hij had niet een bepaald aangemeten "image" of zoiets dergelijks....Michael Jackson wás gewoon Michael Jackson! Hij was gewoon zichzelf en dát is hetgeen hem "uniek" maakte en waardoor hij wereldwijd zo'n enorm icoon geworden is.

Wat mij nog bijna het meest frustreert aan het feit dat Michael Jackson er niet meer is, is dat hij waarschijnlijk nog zo verschrikkelijk veel muzikale ideeën had, maar....dat hij die nooit meer heeft kunnen uitwerken of opnemen. Ik zou er nog uren over door kunnen praten.....

Still miss him......

YouTube: Tribute ~ Michael Jackson ~ Serenata Immortale ~ Immediate Music;

zondag 19 juni 2011

Farewell "Big Man" Clerence Clemons (11/01/1942 - 18/06/2011)

In Loving Memory
"The Big Man" Clerence Clemons
*11 januari 1942 - † 18 juni 2011
You say you're tired and you just want to close your eyes And follow your dreams down
(uit "No Surrender" - Bruce Springsteen, van het album "Born in the U.S.A. - 1984)


Als tiener kocht ik in 1985 dat ene singletje (toen nog op vinyl) (ik heb hem overigens nog steeds): "You're a friend of mine" van Clerence Clemons en Jackson Browne. Het was en is nog steeds zo'n nummer waar je (ik tenminste wel) zo ontzettend vrolijk van wordt.

Clerence Clemons was eigenlijk met name bekend als saxofonist van de "E Street band", de band die de Amerikaanse zanger Bruce Springsteen begeleidt. Clerence Clemons, ook wel genoemd "The big man", zat al net zo lang bij die band als dat ik oud ben.....sinds 1971, dus...40 jaar lang!

Aan die 40 jaar trouwe dienst is sinds gisteren een einde gekomen.
Eerder deze week kreeg Clerence Clemons al een zware beroerte, waaraan hij gisteren, 18 juni 2011, uiteindelijk op 69-jarige leeftijd is overleden. Wat moet dat voor, met name Bruce Springsteen en zijn band, een ongelooflijk zwarte periode zijn nu, als je al 40 jaar met elkaar optrekt!

Bij deze, ook op Muziekfanaat.blogspot.com, een ode aan "The Big Man"!
Rest In Peace mister Big Man Clerence Clemons, thank you so much for your great music!

YouTube: Clarence Clemons - You're A Friend of Mine

donderdag 9 juni 2011

Iron Maiden Live @ Gelredome Arnhem woensdag 8 juni 2011

Nog een beetje "brak" na een nacht met veel te weinig slaap.... Echter onze zoon van 13 had de avond van zijn leven gisteren. Al geruime tijd is zijn slaapkamer behangen met posters, vlaggen, kalender e.d. van de Britse hardrockband Iron Maiden en ook in zijn kledingkast zijn enkele Iron Maiden T-shirts terug te vinden.
Ik heb bijna geen blijer kind gezien dan toen ik hem een aantal maanden terug vertelde dat we toegangskaartjes hadden gekocht voor het Iron Maiden concert, dat gisteren op 8 juni in het Gelredome te Arnhem plaats heeft gevonden.
Blijkbaar was onze zoon niet de enige "jeugdige" concertbezoeker gisteren, want ik heb aardig veel "jong grut" voorbij zien lopen dat beslist een aantal jaartjes jonger was dan onze puberende zoon. Kinderen vanaf misschien hooguit 7 á 8 jaar liepen er met glunderende oogjes rond. Vooral het moment waarop, tijdens het live-concert, de levensgrote Iron Maiden mascotte "Eddie" op het podium verschijnt, geeft bijna Efteling-achtige taferelen en de kinderen vinden het schitterend.... Maar...datzelfde geldt eigenlijk ook voor de wat "grotere" kinderen die ruimschoots de 40 gepasseerd zijn ;-)
Het voorprogramma werd opgeluisterd door de (eveneens Britse) band "Rise To Remain", met op leadvocals "Austin Dickinson"....inderdaad.....de in 1990 geboren zoon van Iron Maiden zanger Bruce Dickinson! In de muziek van deze band waren af en toe ook gitaarpartijen te horen die soms enigszins aan Iron Maiden deden denken, maar voor wat betreft muzikale stijl zat de muziek toch iets meer in de richting van bijvoorbeeld een (andere Britse) band als Bullet For My Valentine.
Het geluid van de band was, op zijn zachtst gezegd, erbarmelijk. Dat lag absoluut niet aan de band, maar het zaalgeluid was absoluut "too much", te veel overstemd, te veel "door dreunen" van de basgeluiden, het bandgeluid in de zaal was dus helaas niet in balans. Dat is jammer, want de band speelde absoluut strak (de drummer en gitarist sprongen er voor wat ons betreft echt uit) en gaf een goede show weg. We hoopten dat het "slechte zaalgeluid" zich niet zou voortzetten tijdens het Iron Maiden concert....

Uiteindelijk was het moment daar waar wij voor gekomen waren: Iron Maiden!
De tour van de Britse band is vernoemd naar hun laatste album "The Final Frontier" en het concert werd dan ook, middels videobeelden op grote schermen en een lichtshow, aangevangen met "Satellite 15", de intro van het Final Frontier album. Dit intro is op het album eigenlijk al enigszins "langdradig" (is onze mening) en...tijdens het live-concert was dit eigenlijk van hetzelfde laken een pak. Voor ons gevoel begon het concert dus eigenlijk pas echt toen de bandleden zelf op het podium verschenen en de titelsong van hun Final Frontier album inzetten.

Tijdens het concert lag duidelijk de nadruk op het spelen van "nieuwe nummers", maar aan de reacties van het publiek te merken was het toch duidelijk dat men toch met name gekomen was om de "klassiekers" van de band te horen.
Toen de band de klassieker "2 Minutes to midnight" inzette, schoten mijn man (tevens gitarist van mijn band After The Silence), onze zoon en ik eventjes in de lach, en we grapten dat Iron Maiden dit nummer natuuuuurlijk "gejat" heeft van ons After The Silence nummer "King of Hate" ;-) (een nummer dat eigenlijk al stamt uit de tijd van onze voormalige band  "Septic Child")
Andere klassiekers als "The Trooper" en "Fear of the Dark" (een nummer dat zeer enthousiaste reacties opleverde en waardoor het zittende publiek op de tribunes zelfs ging staan!) gingen erin als koek, evenals het nummer "Iron Maiden" (voor mensen die niet bekend zijn met Iron Maiden, het betreft inderdaad een nummer dat vernoemd is naar hun eigen bandnaam), "The Evil that man do" en "Running Free". Een absolute uitsmijter van de avond was natuurlijk de klassieker "The number of the beast".
Toch zijn er ook minstens 2 klassiekers die wij absoluut gemist hebben tijdens de setlist van gisterenavond, namelijk "Wasted Years" en....een nummer dat eigenlijk, vinden wij, gewoon niet mag ontbreken is "Run to the hills", dus...dat was op zich wel jammer dat juist deze nummers niet voorbij kwamen. Ondanks dit kleine minpuntje was de show van Iron Maiden er eentje om je vingers bij af te likken!

Gisteren werden de heren van Iron Maiden door de NOS nog gebombardeerd tot "bejaarde rockers"..... Ondanks dat Bruce Dickinson (zang, 07/08/1958), Dave Murray (gitaar, 23/12/1956), Adrian Smith (gitaar, 27/02/1957), Janick Gers (gitaar, 27/01/1957), Steve Harris (bas, 12/03/1956) en Nicko McBrain (drums, 05/06/1952) misschien niet zo "piep" meer zijn, was er gisterenavond bar weinig te merken van een "bejaardensoos"!
De band komt nog steeds zeer energiek en springlevend over en deed de grondvesten van het Gelredome schudden!
Ondanks dat zanger Bruce Dickinson zeer binnenkort de leeftijd van 53 jaar behaalt, maakte hij een duidelijk "afgetrainde" indruk en de bewegingen die hij op het podium maakte hadden bijna iets weg van een "Capoeira"-achtige vecht-dans. Bruce Dickinson hanteert zeer zeker een gedegen zangtechniek, want dat zie ik (uit persoonlijke ervaring) aan de manier waarop hij de "klinkers/medeklinkers" van de songteksten pakt. Het klinkt misschien gek, maar....ik vind zelfs dat de zangtechnieken Bruce Dickinson in de loop der jaren sterk verbeterd zijn. Vooral nu hij iets "ouder" wordt, zie ik duidelijk dat hij "leunt" op zijn technieken.
Volgens anderen zingt Bruce Dickinson niet meer met zoveel "overgave" als pakweg 20 jaar geleden, maar...ik denk dat hij daarentegen wel veel beter technisch verantwoord is gaan zingen en bovendien vind ik dat hij nu veel minder "valse noten" laat vallen, iets dat pakweg 20 jaar geleden nog wel eens het geval was tijdens live concerten.
En dan terugkomend op het "bejaarde rockers" verhaal van de NOS....voor een stelletje "ouwe lullen" hebben de heren van Iron Maiden gisterenavond anders wel een topprestatie geleverd met een non-stop show van anderhalf uur! Ik geef het je te doen... N.a.v. het concert van gisteren kunnen wij van deze kant absoluut beamen dat Iron Maiden als band nog lang niet is uitgeblust!

Tja....of de heren over pakweg 10 jaar nog steeds zo energiek rondhuppelen en dezelfde geoliede rockmachine laten zien als gisteren het geval was, durf ik niet te zeggen. Bruce Dickinson ging wat vaker "backstage" dan we van hem gewend waren, misschien om op adem te komen? Drummer Nicko McBrain zette af en toe iets te vroeg in en/of vertrok met zijn drumstel ineens met de sneltrein, waardoor Bruce Dickinson af en toe moeite had om het plotseling onverwachte versnelde tempo bij te houden, maar dat deert allemaal niet. Wij zijn gisterenavond getuigen geweest van een groot stuk Rock legende en we zijn misschien nog een beetje brak, maar het was het allemaal absoluut meer dan waard!

Op verzoek van de fotograaf, zijn alle in Arnhem gemaakte foto's die bij deze blog gepubliceerd stonden, verwijderd! 
De huidige gepubliceerde concert foto's zijn afkomstig van FLICKR - Fotograaf: Mike Lawrence (Creative Commons-licensed content, dus de foto's mogen met naamsvermelding gepubliceerd worden.
De foto's betreffen helaas geen foto's van het concert in Arnhem, maar....wellicht geven de foto's toch een kleine impressie van hoe het concert in Arnhem geweest is....)

dinsdag 7 juni 2011

The Garden of Love (Down met Johnny Rocks)


Zo 1 keer in de zoveel tijd verschijnen er tv-programma's waar ik persoonlijk zowaar nog steeds echt blij van word. Tussen alle "crap" van tv-programma's van de laatste tijd, met de meest banale en ordinaire "spelletjes", waarin soms BN'ers of andere mensen bereid zijn heel erg veel te doen voor heel veel geld, zijn er zowaar toch nog programma's te vinden die er, vind ik persoonlijk, ècht toe doen!

Sinds de allereerste aflevering van 10 mei j.l. stem ik elke dinsdagavond om 20.30 uur steevast af op Veronica TV voor het programma "Down met Johnny Rocks".
"Down met Johnny Rocks" wordt gepresenteerd door Johnny de Mol (junior) die in dit programma een groepje van 5 jongeren met een verstandelijke beperking helpt om een heuse Rockband te vormen. Ook grote Nederlandse artiesten als Kane, Di-rect en Miss Montreal dragen hun steentje bij aan het programma d.m.v. de jongeren advies te geven.
De bandnaam van de groep luidt "The Garden of Love". Een naam die eigenlijk perfect past bij de jongeren die de band vormen.

Er zijn enkele andere tv-programma's op tv te zien of te zien geweest waarin mensen met een verstandelijke beperking centraal stonden. Programma's die mij eerlijk gezegd niet echt aanspreken. Zo bestaat er bijvoorbeeld een zogenaamde "soap" die gespeeld wordt door verstandelijk gehandicapten, of het programma "Upside down" waarin jongeren met een verstandelijke beperking "grappen" uithalen met anderen....
Ik zou er een ellenlange discussie over kunnen voeren, maar....het komt er uiteindelijk op neer dat ik me niet helemaal "happy" voel bij dit soort programma's, omdat ik me toch een beetje afvraag in hoeverre er door de programmamakers enigszins rekening wordt gehouden met de integriteit van deze jongeren. Misschien zijn mijn gevoelens t.o.v. deze programma's geheel of gedeeltelijk onterecht volgens anderen, maar....ik kan me er in ieder geval niet helemaal in vinden.

Hoe anders is dit met het programma "Down met Johnny Rocks".
Ik heb het gevoel dat dit programma "eerlijker" overkomt, dat de jongeren die in dit programma centraal staan niet 1 of ander "kunstje" hoeven te doen om het programma "interessanter" te maken. Down met Johnny Rocks is gewoon "echter" of zo...de reacties van iedereen in het programma zijn oprecht, inclusief die van de mensen die géén verstandelijke beperking hebben, krijg ik het gevoel. Dat maakt het dat ik me iets "happier" voel t.o.v. dit programma.

Een andere grote motivatie voor mezelf om naar het programma te kijken, is natuurlijk "muziek"! Ik draai en verzamel ontzettend veel muziek en ik zing natuurlijk in mijn band After The Silence. Als er een enigszins interessant tv-programma op tv is dat over muziek gaat, bijvoorbeeld een mooie muziek documentaire of zo (zoals afgelopen week over Simon & Garfunkel op Nederland 3 bij Het Uur van de Wolf - NTR), of ieder jaar zo rond de jaarwisseling met de Top 2000 a gogo, dat soort dingen.....dan ben ik er, als het ware, als de kippen bij....om het zo maar uit te drukken.
Bij het zien van voorstukjes van het programma "Down met Johnny Rocks" en het interview en optreden van "The Garden of Love" bij de MaDiWoDo show van Paul de Leeuw, was mijn nieuwsgierigheid gewekt om in ieder geval de 1e aflevering van Down met Johnny Rocks een kans te geven, om eens te kijken wat het voor een soort programma was...

Het programma was absoluut boven verwachting! Wat een heerlijke, vrolijke, leuke, eerlijke/oprechte (en soms ook ontroerende) televisie! Wat een enthousiasme van deze jongeren in hun beleving van muziek! Wat wel grappig is misschien, is dat wij thuis voor de buis....bij de "audities" voor de drummers...de juiste drummer eruit gepikt hadden die uiteindelijk ook door de selectie heen is gekomen. Puur afgaande eigenlijk op ons eigen "muzikale gehoor", dus dat is wel weer geinig op zich.

Tot nu toe schijnt het programma nog steeds niet al te hoge kijkcijfers te halen. Ik vraag me af waar dit door komt. Waarschijnlijk hebben mensen veel mensen het programma nog geen kans gegeven en hebben zij nog niet de moeite genomen om een aflevering te bekijken, want ik vind dat dit programma absoluut de moeite waard is om te kijken! Het is absoluut het soort programma dat een "smile" op je gezicht tovert! Van welk ander programma kun je dat heden ten dage nog zeggen? (dat zijn er nog maar weinig tegenwoordig)
Het enthousiasme van de bandleden uit The Garden of love werkt heel erg aanstekelijk, hun oprechte niet geveinsde reacties naar mensen toe. Ook in hun reacties naar "bekende Nederlanders" toe kennen zij geen enkele gêne en reageren zij oprecht. Geweldig om dat stukje "eerlijkheid" te zien die mensen zonder verstandelijke beperking vaak al hebben verleerd of afgeleerd.
Bovendien laat Down met Johnny Rocks deze 5 jongeren in hun waarde. Men benadrukt juist de sterke punten van deze 5 personen en laat ze "schitteren" met hetgeen waar ze goed in zijn en je voelt het enthousiasme van het "muziek maken", de lol die de 5 bandleden er zelf aan beleven.
Juist dát maakt het programma zo leuk en juist dát bewaart te integriteit van deze 5 jongeren (in tegenstelling tot veel andere programma's over mensen met een verstandelijke beperking).

Het programma is afkomstig van producent Blazhoffski, waarvan Erik van der Hoff (bekend als presentator van het NET5-programma Het Blok en...uit mijn eigen tienertijd beter bekend als zanger van "Roberto Jacketti & The Scooters" van de grote hit "I save the day" uit 1984) mede-eigenaar is.

Ik vind persoonlijk dat dit programma heel integer gemaakt is (al hoop ik ergens ook dat er goed voor "The Garden of Love" gezorgd wordt als de tv-camera's straks weer weg zijn, als het programma afgelopen is....als je begrijpt wat ik bedoel) en ik vind dat dit programma absoluut meer kijkers verdient! Sterker nog.....ik vind dit programma, oprecht gemeend, absoluut een nominatie waard voor de Televisierring!

In het weekend van 11 t/m 13 juni a.s. zal The Garden of Love optreden tijdens het Pinkpop festival (ze traden op 5 mei j.l. al reeds live op tijdens het Bevrijdingsfestival in Zwolle).

Er zijn mensen die vinden het "niet nodig" dat The Garden of Love op Pinkpop optreedt, omdat je mensen "niet moet voortrekken" vanwege hun "verstandelijke beperking". Misschien moeten dan juist deze mensen die een soortgelijke mening hebben, toch maar eens naar het tv-programma gaan kijken of gaan luisteren op welke wijze The Garden of Love muziek maakt, want....zeg nu zelf....als je puur en alleen op de muziek afgaat, moet je toegeven dat, als je het niet zou weten, je nergens uit op kunt maken dat deze muziek gemaakt wordt door mensen met een "verstandelijke beperking". Sterker nog....ik heb de afgelopen jaren beslist beroerdere bandjes op Pinkpop gehoord.

En als we dan toch gaan lopen zeiken of een band "Pinkpop waardig" is....dit jaar staat verdorie Coldplay geprogrammeerd als hoofdact! Naar horen zeggen, schijnt dit de DUURSTE band ooit op Pinkpop te zijn. En....als ik dan eigenlijk vrijwel continu waarneem dat de liedjes van deze zogenaamde "top" band aan elkaar hangen van 1 en al PLAGIAAT (en vervolgens doet de band alsof men die liedjes zelf geschreven heeft), dan ben je voor mij een zwaar overgewaardeerde band! (en dan druk ik me nog zachtjes uit) Of zoals ik zelf zeg: Coldplay is gewoon 1 van de grootste NEP bands ooit! En dan zijn ze schijnbaar nog de duurste band ooit op Pinkpop??? Als dat zo is, dan is dat een hoop geld voor een hoop "nep"!
Er zullen vast weer mensen zijn die het niet met me eens zijn of wellicht kost deze mening me weer enkele volgers op Twitter, maar het zij zo....ik zeg gewoon wat ik vind!
Dan duizend maal liever kijken en luisteren naar The Garden of Love op Pinkpop, dan weet je tenminste zeker dat je naar een band kijkt en luistert die WEL echt is!

The "Line up" (zoals dat zo mooi heet) van The Garden of Love bestaat uit:


Albertine van Walsem (29) - Zang
Albertine is na de zangaudities door de bandleden verkozen tot de nieuwe zangeres van The Garden of Love. Albertine zingt al sinds haar zesde jaar en woont zelfstandig-begeleid in Den Haag.

Ze heeft een vorm van autisme. Onder autisme heb je verschillende categorieën:
PDD-nos, asperger, klassiek autisme, ASS etc. De vorm van autisme die Albertine heeft heet PDD-nos. Ze heeft door deze vorm van autisme vooral moeite met communiceren.
Momenteel heeft Albertine geen werk. Op internet is te lezen dat Albertine het nummer "Black Widow Girl" voor The Garden of Love schreef, maar Albertine schreef dit nummer reeds eerder in 2008 (voor zichzelf) en het nummer is van origine zelfs een blues/jazz liedje! (zie YouTube)’.

André Reimes (34) – zanger, gitarist en tekstschrijver
André woont in Velserbroek en heeft een aangeboren licht verstandelijke beperking. Desondanks woont hij op zichzelf, maar dan wel onder begeleiding.

Twee dagen in de week werkt André in Haarlem bij cadeauwinkel en lunchroom ‘De wereld van

Jansje’. De andere drie dagen werkt hij in Heemskerk bij Juma, een winkel waar hoofdzakelijk houten speelgoed en decoraties worden verkocht.
Zijn muzikale talent komt niet uit de lucht vallen. Andre heeft namelijk al in meerdere bandjes gezongen. Zijn specialiteit is het zogeheten grunten, maar zingen doet hij ook. Hij schrijft zijn eigen songteksten, die uit het leven gegrepen zijn. Daarnaast schrijft hij graag gedichten.

Mike Walker (26) – gitarist
Mike is de gitarist van de band en is tevens de zanger van het nummer Walking in theDogshit, dat hij ook zelf schreef. Hij speelt al jaren gitaar. Mike komt uit Castricum waar hij zelfstandig-begeleid in een woongroep leeft. Op 9 mei start Mike met zijn nieuwe baan bij de kringloopwinkel in Beverwijk.

Mike heeft het Sotos-syndroom, dat zich kenmerkt door een versnelde lengtegroei en een licht verstandelijke beperking

Nils Moor (36) – drummer
Drummer Nils is door Mike en André als eerst bij de band gekozen. Hij woont bij zijn ouders in het Zuid-Hollandse plaatsje Monster. Drie dagen per week gaat Nils naar dagbesteding De Lier, waar hij aan houtbewerking doet. Hij is op dit moment echter op zoek naar een nieuwe baan.

De beperking die Nils heeft, heet het Williams-Beuren-syndroom, dat is veroorzaakt door een chromosoomafwijking. Vanwege dit syndroom heeft Nils een verstandelijke beperking.

Drummen doet Nils al sinds zijn elfde jaar. Dit is ook te merken aan zijn talent. Hoewel hij geen noten kan lezen, heeft hij een uitstekend muzikaal gehoor en speelt hij alles wat hij hoort eenvoudig na. Drummen is dan ook niet voor niets zijn lust en zijn leven.

Tobias Rabelink (17) – basgitarist
Tobias is de benjamin van de band en zit nog op school. Hij woont thuis bij zijn ouders in Naarden.

Tobias heeft – net als Nils – het Williams-Beuren-syndroom, een aangeborenontwikkelingsstoornis die gekenmerkt wordt door een verstandelijke beperking en bepaalde gelaatstrekken. Een uitstekend gehoor en muzikaliteit zijn andere kenmerken die bij dit syndroom horen.

Niet verwonderlijk dus dat Tobias naast de basgitaar ook goed overweg kan op het drumstel. Bovendien rapt hij graag. 

The Garden of Love....gaat dat zien (en vooral beluisteren)! Op Pinkpop 2011...of ongetwijfeld binnenkort ook op andere podia.....of iedere dinsdagavond om 20.30 uur op televisie bij Veronica TV!

YouTube: (uit het tv programma Down met Johnny Rocks)
The Garden of Love - Evan (She Fucked All Your Friends) - Official Video:

zondag 5 juni 2011

In loving memory: Andrew Gold (02/08/1951 - 03/06/2011)

He was born on a summer day 1951
And with a slap of a hand
He had landed as an only son
(uit "Lonely Boy" - Andrew Gold - van het album  "What's Wrong with This Picture"- 1976)
In Loving Memory 
Andrew Gold
* 2 augustus 1951 - † 3 juni 2011

Afgelopen donderdag overleed Willem Duys (82 jaar), een icoon van de Nederlandse televisie en radio. Een ander icoon dat eigenlijk nog steeds dagelijks op die radio te horen was en is, was de Amerikaanse zanger Andrew Gold. Andrew Gold is, naar nu blijkt, een dag later dan Willem Duys overleden: Vrijdag 3 juni 2011.

Ongetwijfeld heeft iedereen zijn liedjes gehoord tijdens Arbeidsvitaminen of op Arrow Classic Rock en talloze andere radiozenders. Andrew Gold was eigenlijk zo'n zanger waarvan niet iedereen exact wist wie hij was, maar....zodra je 1 van zijn liedjes opnoemt, krijg je vrijwel onmiddellijk reacties als "oh ja, die!".

Eind jaren 70 scoorde Andrew Gold hits als Lonely Boy (1977), Never Let Her Slip Away (1978) en Thank You For Being a Friend (1978) (dat laatste nummer werd de herkennings-/openingstune voor de comedyserie "The Golden Girls").
Een andere zeer bekende "herkenningstune" dat van Andrew Gold afkomstig is, is "Final Frontier" van de comedyserie "Mad About You"

In de jaren 80 scoorde hij hits met Graham Gouldman van 10cc onder de naam Wax.
Met Wax werden bekende hits uitgebracht, zoals Right Between The Eyes en de nummer 1-hit Bridge to Your Heart. Inmiddels zijn al deze nummers, stuk voor stuk, klassiekers in de popmuziek, oftewel "all time radio classics"!

Andrew Gold overleed aan een hartstilstand en is slechts 59 jaar geworden.

Hieronder enkele video's met "all time radio hits" uit het muzikale oeuvre van Andrew Gold:

YouTube: Andrew Gold - Lonely Boy:


YouTube: Andrew Gold - Never let her slip away:


YouTube: Andrew Gold - Thank you for being a friend (bekend van "The Golden Girls):


YouTube: Andrew Gold - THE FINAL FRONTIER (bekend van "Mad About You"):


YouTube: Wax (with Andrew Gold) - Building a bridge to your heart:


YouTube: Wax (with Andrew Gold) - Right between the eyes:

After The Silence

After The Silence
After The Silence Official Website

After The Silence

After The Silence
After The Silence heeft eindelijk toetsenist! Schrijf je in voor de ATS nieuwsbrief via newsletter@afterthesilence.nl.

After The Silence MySpace

After The Silence YouTube

After The Silence Hyves

Muziek is een mantra voor de ziel

Muziek is een mantra voor de ziel
"Muziek is een mantra voor de ziel. Het is therapeutisch. Net als eten is het iets dat ons lichaam nodig heeft." (Michael Jackson)

Bergkaarten