Joop Stokkermans (1937-2012), de soundtrack van mijn jeugd

In memoriam

 Joop Stokkermans

* 20 februari 1937 - † 25 oktober 2012

Maar de seizoenen komen terug, de jaren niet...
(Uit "De Seizoenen", gecomponeerd door Joop Stokkermans)

De meeste mensen weten wel dat ik een verwoed platen verzamelaar ben. In mijn verzameling zul je ook een groot deel "Kinder LP's" aantreffen. Dat wil zeggen...oude LP's uit met name de jaren 70 van kinder TV series die in die tijd erg populair waren bij kinderen.....en dus ook in mijn eigen jeugd.
En als ik vandaag de dag oude 2e hands LP's uit mijn jeugd tegenkom, vind ik het nog steeds erg leuk om ze aan mijn verzameling toe te voegen (mits ze in goede staat zijn natuurlijk en niet al te duur).

Als kind stond ik er nooit zoveel bij stil, maar op latere leeftijd, die oude kinderplaten doorspittend, was er telkens 1 naam van een componist die verantwoordelijk bleek voor het merendeel van de geschreven liedjes die op die LP's staan; Joop Stokkermans.
Wanneer je daar dan eenmaal kennis van hebt genomen, valt het je eigenlijk pas op hoe ontzettend veel die man uiteindelijk geschreven heeft en hoe breed zijn werk was.
Op bijna iedere kinder LP in mijn collectie kom ik zijn naam wel een aantal keren tegen.

Enkele LP's uit mijn verzameling: De Berenboot, Ti Ta Tovenaar, Oebele, Peppi & Kokki, Barbapapa, etc., met op iedere plaat composities van Joop Stokkermans. De vinyl singles van de jeugdserie Q & Q zijn zeer moeilijk te verkrijgen, maar enkele jaren geleden heb ik 2 verschillende versies op de kop kunnen tikken. Het had ook te maken met het feit dat Robert Long de titeltrack van de serie had ingezongen (Robert Long is - net als ik - een Utrechter van oorsprong, heeft o.a. ook in Unit Gloria gezeten etc.), maar natuurlijk was Q en Q vroeger ook 1 van mijn favoriete tv series (ik heb ze zelfs op dvd). De titeltrack was ook een compositie van Joop Stokkermans. En natuurlijk "Kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen" (ook die heb ik op dvd kunnen vinden).

En dat de man dus ook de componist is van de "leader" van misschien wel mijn meest favoriete kinderserie ooit....namelijk Ti Ta Tovenaar (bij voorkeur de originele oude serie uit de jaren 70).....is voor mij persoonlijk al een reden om vandaag weer wat op mijn blog te schrijven.

Toen het theaterproductie bedrijf van o.a. Albert Verlinde enkele jaartjes terug het verhaal van Ti Ta Tovenaar uit de mottenballen had gehaald en er een vernieuwde versie van maakte, vond ik dat helemaal fantastisch. Het is geweldig dat het "sprookje" van toen uiteindelijk weer nieuw leven is ingeblazen en sinds ook De Efteling het sprookje van Ti Ta Tovenaar in het park heeft opgenomen, beleven talloze jonge kinderen van nu ook weer veel plezier aan dit verhaal. (al is de "huidige" Ti Ta Tovenaar versie wel enigszins verschillend van de oorspronkelijke versie, omdat enkele dingen niet meer in de serie zijn teruggekomen, zoals bijvoorbeeld Ta To Toveraap, het Grobbekuiken, de Grobbebollenband en ga zo maar door)
Maar wat nog het sterkst overeind is gebleven, zijn de liedjes van Ti Ta Tovenaar. Met name de leader van de serie, maar ook veel liedjes van de oorspronkelijke serie.

Later heb ik dan vernomen dat Joop Stokkermans ook verantwoordelijk is voor veel zéér bekende/beroemde liedjes van tv reclames; Venz hagelslag ("Het hagelt, het hagelt..."), Kips ("Liever Kips Leverworst..."), Flevohof ("Beleef de dag van je leven..."), etc., etc. (sommige reclames daarvan zijn al heel oud, maar het liedje zing je nog steeds letterlijk mee). Ook was hij verantwoordelijk voor de herkenningstune van het tv programma "Tussen kunst en kitsch" en ook voor meerdere "Kinderen voor Kinderen" liedjes. Ja, ook het nummer "Kleine kokette Katinka" van De Spelbrekers (songfestival 1962) is gecomponeerd door Joop Stokkermans. Dus...nogmaals....zijn werk was eigenlijk heel erg breed.

Maar....met name zal ik me de liedjes uit al die prachtige kinder TV series herinneren. Ook nu als volwassene kan ik bijna al die liedjes nog steeds woord voor woord meezingen. Wanneer je die liedjes hoort, word je als het ware weer een soort van "terug gezogen" naar je kindertijd. In mijn geval de jaren 70/begin jaren 80. Ook als volwassene zijn veel van die liedjes me nog steeds erg dierbaar.
Daarom ben ik Joop Stokkermans ook zeer dankbaar voor het enorme oeuvre dat hij heeft nagelaten en dat de man toch min of meer verantwoordelijk was voor de "Soundtrack van mijn jeugd".....

Gisteren overleed Joop Stokkermans, na een kort ziekbed, op 75-jarige leeftijd.
Met name de door hem geschreven liedjes voor kinder tv series uit mijn jeugd zal ik koesteren.

Wat zou het toch eigenlijk fantastisch zijn als er, in een land waar tegenwoordig de musicals als paddenstoelen uit de grond schieten, een soort van musical geproduceerd werd met héél erg veel liedjes van Joop Stokkermans. Of....als er een verzamelbox met cd's zou uitkomen met héél veel Joop Stokkermans composities, maar....waarschijnlijk past dat grote fantastische oeuve niet eens op 1 box....

Ondanks dat Joop Stokkermans het tijdige voor het eeuwige heeft verwisseld, hoop ik dat zijn fantastische fantasievolle speelse composities nog in lengte van jaren zullen blijven voortleven.... We nemen afscheid van Joop Stokkermans, maar hopelijk niet van zijn prachtige nalatenschap.

(Zaterdag 27 oktober brengt de VARA om 14.15 uur op Nederland 1 ‘Bloemen voor Stokkermans’ een hommage aan de componist Joop Stokkermans)

INTRO TI TA TOVENAAR;


Tita Tovenaar bij Musical Awards Gala;


Oebeler Kinderkoor - Oebele is hupsakee;


Q & Q intro;


Barbapapa intro;


Peppi en Kokki intro;


Kunt u mij de weg naar hamelen vertellen mijnheer?;


NSF 1962: De Spelbrekers - Katinka;


Venz reclame uit de jaren 80 (Nederlands);


Reclame Liever Kips leverworst dan gewone leverworst;


Flevohof;


Commercial Flevohof 1987;


Mathilde Santing | De seizoenen;

Hal David overleden (25 mei 1921-1 sept 2012)

In Loving Memory

Hal David

*25 mei 1921 - † 1 september 2012

On the day that you were born the angels got together

And decided to create a dream come true

So they sprinkled moon dust in your hair

Of golden starlight in your eyes of blue

 "Why do birds suddenly appear, every time you are near?" Het is voor mij persoonlijk 1 van de mooist gezongen zinnen uit de popmuziek. In dit geval door wijlen Karen Carpenter (2 maart 1950-4 februari 1983). De zin komt natuurlijk uit de tekst van "Close To You", een nummer dat een wereldwijde hit werd voor The Carpenters. Het nummer werd geschreven door Burt Bacharach en Hal David. De laatst genoemde was dus verantwoordelijk voor die prachtig geschreven tekst.

Het duo Burt Bacharach en Hal David heeft nog meer beroemde nummers op hun naam staan, zoals "Say a little prayer" (een grote hit voor Aretha Franklin), "Raindrops Keep Fallin' on My Head" (een hit voor B.J. Thomas), "What the world needs now" (o.a. gezongen door Jackie DeShannon en ook Dionne Warwick), "Magic Moments" (grote hit voor Perry Como). Wat te denken van het nummer "Do you know the way to San Jose", een nummer van Dionne Warwick. Het is zo'n nummer dat soms voor dagen lang in mijn hoofd blijft hangen, ook omdat het 1 van mijn favoriete nummers is op de cd's van onze eigen Trijntje Oosterhuis met Burt Bacharach nummers. Zo zijn er nog wel honderden liedjes die beroemd gemaakt zijn door wereldsterren die geschreven zijn door het duo Hal David en Burt Bacharach.
Hal David en Burt Bacharach kregen in 1997 een Grammy Award voor hun bijdragen aan de popmuziek. Vorig jaar kregen ze een Gershwin-prijs voor hun oeuvre.

Hal David, die dus mede verantwoordelijk was voor het meeschrijven van ontelbaar mooie liedjes, is zaterdag 1 september 2012 op 91-jarige leeftijd overleden.
Hiermee komt dus een einde aan een tijdperk, terwijl de geschreven liedjes die Hal David achterlaat een wereldwijde, bijna onsterfelijke, muzikale erfenis zijn en blijven voor diverse generaties.
Bijna iedereen kent wel een nummer dat door Burt Bacharach en Hal David geschreven is.
Dat is toch eigenlijk stiekem wel het aller mooiste van iemand die nummers schrijft, dat die persoon in dit geval echt wezenlijk iets van zichzelf achterlaat en dat dit in veel gevallen ook nog eens voor veel mensen iets betekent.

Daarom...rust zacht Hal David. Dank u wel voor het schrijven van zoveel mooie muziek!




YouTube: Dionne Warwick and Burt Bacharach - "What the world wants now" & "Alfie" (60s);

YouTube: Aretha Franklin - I Say A Little Prayer;

YouTube: Carpenters Close To You;

YouTube: BJ Thomas raindrops 70s;

YouTube: Perry Como-Magic Moments;

YouTube: Dionne Warwick Do You Know the Way to San Jose 1968 International Smash;

YouTube: Trijntje Oosterhuis sings Burt Bacharach #1;

Vinyl revival...ook bij Saturn!

Toen ik afgelopen week aan het snuffelen was op de CD-afdeling van het Nieuwegeinse Saturn filiaal, kon ik mijn ogen bijna niet geloven. Zag ik dat nu goed? Ja, ze stonden er echt (zie foto's)!
Als een magneet werd ik er automatisch naar toe getrokken, want zo werkt dat nu eenmaal, althans.....als je, zoals ik, besmet bent met het virus dat "vinyl verzamelen" heet.
Warempel! Voor het eerst sinds de opening van dit Saturn filiaal heeft de winkel zowaar "vinyl" in de schappen staan!! Natúúrlijk moest ik dat eventjes van dichterbij gaan bekijken.
Terwijl ik voor het bescheiden schapje vinyl sta, hoor ik een jongen aan de andere kant van de schappen zeggen "Ja, maar daar moet je wel een platenspeler voor hebben" en ik dacht bij mezelf "Jongen, je moest eens weten!" ;-)
Het aanbod vinyl is, als je het vergelijkt met het aanbod cd's en dvd's, uiteraard nog redelijk "karig", maar...."beter een half ei, dan een lege dop", zullen we maar zeggen. Het "begin" is er....en hopelijk blijft Saturn dit ook voortzetten en mogelijk uitbreiden. Echter ligt dat waarschijnlijk ook aan het koopgedrag van de klanten. Als blijkt dat er weinig tot geen vinyl verkocht gaat worden, zal men de platen wellicht weer uit de schappen verwijderen....maar ik hoop het uiteraard van niet. Voorlopig "geniet" ik er dus maar eventjes van.

Ok.....vinyl in de schappen bij Saturn dus.... Mooi!! Wat hebben ze zoal?
Ik zie van alles staan. Bob Marley, Pearl Jam, Pink Floyd, Golden Earring, Bruce Springsteen etc., maar ook platen die ik al een hele poos geleden zelf reeds op "nieuw" vinyl gekocht heb, zoals platen van Amy Winehouse en Adele.
Maar dan word ik toch min of meer "gevangen" door 1 bepaalde plaat. Het is een spiksplinternieuwe geremasterde 180 gram vinyl versie van de "Bad" LP van Michael Jackson! (met bovendien een bonustrack, dat niet op de originele persing van 1987 staat!)
Als Michael Jackson fan, kon ik de verleiding niet weerstaan en dus besloot ik tot aankoop over te gaan.

Eenmaal thuis heb ik alle "Bad" versies die ik in huis heb maar eventjes gezamenlijk op de foto gezet.
De geheel linkse LP is de originele persing die ik als tiener kocht in 1987 (CBS/Epic, EPC 450290 1). De rechtse LP is dus de nieuwe 180 gram geremasterde versie (Europese persing, 2009, Sony/Epic, 886976 387310 MOVLP057). Dan op de foto ook nog de cd-versie van "Bad" (special edition, 2001, Sony/Epic, EPC 504423 2) (ik heb ook nog 2 andere verschillende "Bad" cd versies, die in cd-boxen zitten, maar die staan hier niet op de foto).
Waarom zoveel verschillende persingen en versies van 1 "hetzelfde" album?
Ik verzamel al Michael Jackson memorabilia sinds mijn tienerjaren. Ik heb lang niet alles wat er over Michael Jackson te krijgen is, maar wel heel erg veel. Nog steeds als ik iets bijzonders tegenkom en het is redelijk betaalbaar, probeer ik dat, ook heden ten dage als volwassene, aan mijn verzameling toe te voegen.
Verschillende versies van 1 "hetzelfde" album betekent vaak dat er nog extra bonus tracks op zitten of dat er iets anders bijzonders aan is, dat afwijkt van de oorspronkelijke versie.
Dat maakt het als "Michael Jackson-verzamelaar" dus extra interessant om toch bepaalde dingen aan de collectie toe te voegen.
Het moet echter wel betaalbaar blijven. Ik loop wel eens op platenbeurzen rond, waar ze voor sommige items echt belachelijk hoge prijzen vragen. Zulke items moet ik dan helaas overslaan.
Maar zo nu en dan kan ik dan toch wel wat leuke dingen op de kop tikken tegen wat meer "normale" prijzen, zoals dus o.a. bijvoorbeeld de nieuwe geremasterde 180 gram "Bad" LP.

Ik heb via Facebook nog wel eens een beetje contact met o.a. Amerikaanse platenverzamelaars. Als je dan wel eens de geplaatste foto's van Amerikaanse platenzaken ziet, zoals bijvoorbeeld van de "Amoeba" winkels.....die zijn onderhand net zo groot als V&D winkels in Nederland!
Daarbij vergeleken is het kleine schapje vinyl bij Saturn een "lachertje", maar.....toch hoop ik dat Saturn dit "goede voornemen" van vinyl verkopen aanhoudt/voortzet en wellicht ook uitbreidt.
Dat zou toch fantastisch zijn!

Mensen die dit zitten te lezen en bij zichzelf denken: "Wat moet ik nu in vredesnaam met vinyl en waarom zou ik dat kopen?" Voor hen zou ik willen zeggen...ga het voor de gein eens uitproberen!
Het mooiste zou zijn als je hetzelfde album op zowel cd als vinyl hebt. Want dan zul je onherroepelijk het verschil horen. Het is een cliché misschien, maar vinyl klinkt (echt waar!) 10 keer warmer dan een cd!
Als je muziek op een veel intensere manier wilt beleven, dan is "vinyl" het "magische woord"!

Zelf hoor ik soms op vinyl bepaalde details terug, die op de cd-versie van hetzelfde album vaak amper te horen zijn! Dat kan dus het verschil zijn tussen cd's en vinyl.

Dus Saturn....vanaf deze week absoluut "thumbs up" van mij voor jullie. Keep the vinyl spinning!! ;-)

Eeuwige jeugd, een illusie (RIP Donna Summer + Robin Gibb)

Als ik zo wel eens door mijn cd- en/of platenverzameling heen blader, realiseer ik me de laatste tijd steeds meer dat veel artiesten die terug te vinden zijn in mijn muziekcollectie, ook met name uit mijn jeugd, inmiddels zijn overleden en dus "sterfelijk" zijn, net als ieder ander mens. Artiesten waar ik als kind/tiener tegenop keek of die ik bewonderde.

Als tiener had ik posters van met name Michael Jackson en...jawel....ook de Dolly Dots aan mijn muur hangen.
Zowel Michael Jackson als Ria Oldersma-Brieffies (van de Dolly Dots) zijn beiden in 2009 overleden, respectievelijk 25 juni en 20 juli.

Hoewel ik door de jaren heen natuurlijk ook naar hele andere muziek ben gaan luisteren, zijn deze 2 mensen me op 1 of andere manier toch heel dierbaar gebleven en ieder jaar gedenk ik beide personen op mijn manier op hun sterfdag.

Op de avond dat bekend werd dat Michael Jackson naar het ziekenhuis gebracht werd, wist ik gewoon dat het geen "nonsens" was en diep van binnen wist ik ook dat zijn "einde" zou naderen. Noem het maar het 6e zintuig of iets dergelijks, maar zoiets voel je dan aan op 1 of andere manier. Anderen kunnen het vreemd of raar vinden, maar op die avond heb ik vanaf het moment dat ik wist dat hij zou "overgaan"....toch wat kaarsjes aangestoken. Dat doe ik anders eigenlijk nooit, maar dit was een uitzondering. Ik voelde dat ik dit gewoon zo moest doen op die manier. Als anderen me hiervoor voor "gek" verklaren, dan doen ze dat maar.

Ria Oldersma-Brieffies overleed dus ruim een maand na Michael Jackson aan de gevolgen van kanker. Amper 2 jaar daarvoor, in 2007, zag ik Ria nog in een uitverkocht Ahoy, Rotterdam...tijdens het reünie concert van de Dolly Dots. Vooral het moment aan het einde van het concert, toen alle kinderen van alle Dots ook op het podium kwamen, tilde Ria's zoon Maikel zijn moeder nog heel trots omhoog. Een moment waarop heel veel "moeders" om mij heen (ja, inclusief deze sentimentele "gek") een brok in hun keel moesten wegslikken. Ria stond te stralen, samen met haar zoon en dochter, zoals alleen Ria dat kon met een oprechte lach op haar gezicht. Een moment dat voor eeuwig in mijn geheugen gegrift staat!
Hoe ironisch is het dat halverwege het concert juist Ria de aandacht vestigde op Dolly Dot Esther Oosterbeek, omdat die niet zo lang daarvoor te maken had gehad met een hersenbloeding. Het had dus niet veel gescheeld of Esther had er niet meer geweest kunnen zijn. Amper 2 jaar later is het juist Ria waar we definitief afscheid van moesten nemen.

Inmiddels zijn ook vele andere artiesten, die ik altijd bewonderd heb, "heen gegaan"...Freddie Mercury (Queen), Jeff Healey (blinde zanger/gitarist), Mariska Veres (Shocking Blue), Michael Hutchence (INXS), Cozy Powell (hardrockdrummer van o.a. Jeff Beck, Rainbow, Black Sabbath, Brian May etc.), Kurt Cobain (Nirvana), Gary Moore, Steve Lee (zanger Gotthard), Clarence Clemons (saxofonist Bruce Springsteen), Ronnie James Dio, Etta James, Amy Winehouse, Whitney Houston en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Het doet je in ieder geval beseffen dat ook artiesten niet het eeuwige leven hebben en het is triest om te moeten constateren dat ik steeds meer artiesten uit mijn persoonlijke muziekcollectie aan dit rijtje moet toevoegen. Dat heeft natuurlijk ook te maken met "ouder" worden.
Wanneer je zelf een 40-er bent geworden, is het niet meer dan "logisch" dat je vroegere "idolen" ook een dagje ouder zijn geworden en inmiddels ruimschoots 50 plusser zijn.

Toen een poosje terug zanger George Michael ernstig ziek bleek te zijn, moet ik eerlijk bekennen dat ik hem wel eventjes "kneep"...omdat het er eventjes naar uitzag dat hij het niet zou gaan redden. Als tienermeisje van midden jaren 80 heb ik ook George Michael/Wham! uiteraard veel gedraaid. En nog steeds vind ik hem een steengoede zanger! En....even "off topic"....toen iedereen in "rep en roer" was toen ineens wereldwijd bekend werd dat George Michael hartstikke "gay" was, snapte ik al die ophef eigenlijk niet zo erg. Volgens mij was al jááren min of meer "bekend" dat hij "bi" was....althans die geruchten gingen altijd al rond. Dus...toen hij een wereldwijde "coming out" had, was het voor mij niet zo'n "schok" of zo, want ik wist het min of meer al en eerlijk gezegd maakt het me ook geen mallemoer uit! Bovendien heeft niemand daar iets mee te maken wat die man in zijn vrije tijd doet....toch? ;-)

Zo nu en dan verschijnen er ook wel eens "nep-overlijdens berichten" op Twitter. Er zijn mensen die het blijkbaar leuk vinden om dat soort berichten te verspreiden. Ik zie nog steeds de "lol" er niet van in, maar goed, dat zal dan wel aan mij liggen.... Echter toen héél eventjes het gerucht te de ronde deed dat Jon Bon Jovi zou zijn overleden, ben ik me wel eventjes rot geschrokken. Jawel, ook posters van Jon Bon Jovi prijkten op de muren van mijn tienerkamertje.... Tot op heden heb ik ook gewoon het hele oeuvre van de band "Bon Jovi" en solo cd's in de kast staan. Gelukkig bleek het Twitter gerucht een "hoax" te zijn en was het dus niet waar. Maar het doet je nogmaals wel beseffen dat ook artiesten "sterfelijk" zijn en dat het dus wel "zomaar" zou kunnen gebeuren.

Sommige artiesten zijn "iconen" geworden, soms ook van een bepaald "tijdperk". Eind jaren 70 woonde ik met mijn ouders en broertje nog 8 hoog op een flat op Overvecht, Utrecht (daar wil ik overigens wel bij vermelden dat het Overvecht van tóen een héél andere wijk was dan het Overvecht van nu!!). Soms was mijn nichtje op bezoek en dan draaiden we singletjes of cassettebandjes. Eind jaren 70 was ongetwijfeld het "disco-tijdperk", dus verzonnen mijn nichtje en ik danspasjes en dansten op de muziek van (jawel!) Luv, Boney M (waarvan inmiddels ook helaas Bobby niet meer onder ons is), ABBA en uiteraard ook de muziek van de films waar John Travolta in speelde, want....als kind had ik eind jaren 70 posters van John Travolta aan de muur hangen (toen nog zónder bierbuikje ;-) ). Dat waren dus de films Grease en Saturday Night Fever. Van die laatste film betekende dat dus vooral muziek van de Bee Gees.
Het waren de hoogtijdagen van AVRO's Toppop met Ad Visser en Penney de Jager (of zoals ik altijd zeg: "Ad Misser en Penney te Mager"... ;-) ). Ook in die uitzendingen werd veel gedanst, als de artiest zelf niet kwam optreden. Dat mijn nichtje en ik dit "nadeden" was dus eigenlijk niet meer dan "logisch"....:) Als ik alleen al het oude "logo" van Toppop zie, word ik bijna automatisch de jaren 70 ingezogen, als het ware.

En dan....komt afgelopen week opeens het bericht dat zangeres Donna Summer (* 31 december 1948 - † 17 mei 2012) op 63-jarige leeftijd is overleden aan de gevolgen van kanker. Het zijn van die momenten dat je je kinderen moet uitleggen "wie dat ook alweer was", want....."dat weet je toch wel, dit en dat nummer was heel bekend vroegááhh".....en dat je kinderen dan alsnog je aan zitten te kijken alsof ze water zien branden. Want natúúrlijk kennen ze dat helemaal niet! Het is veel te lang geleden dat deze artiesten hits hadden en überhaupt gedraaid werden op de radio. Ik heb zelf niet veel van Donna Summer in mijn muziekcollectie. Verder dan wat compilatie cd's kom ik niet (waar dan inderdaad grote hits op staan als "Hot Stuff", "Last Dance", "I Feel love" enzovoort .

Wat dat betreft....als je mijn muziekcollectie bekijkt, dan is het toch wel overduidelijk dat ik toch nèt ietsiepietsie meer van de "gitaren" ben en ietsiepietsie minder van de "disco". Enkele uitzonderingen wil ik soms wel eens maken, want JA!!...ik heb Boney M in huis.....en JA!!! ik heb "Kool & the Gang" in huis....of "Earth Wind and Fire"....
Je reinste "foute" muziek dus in "mijn" geval, vooral als je doorgaans naar wat "stevigere" muziek luistert.
Of eigenlijk....als mensen van je verwáchten dát je alleen naar "stevigere" muziek luistert. En zoals jullie weten....houd ik helemáál geen rekening met "wat mensen van mij verwachten", want ik volg gewoon mijn eigen koers en ik draai dus gewoon de muziek die ik leuk vind, óók als dat zóóóó geen rockgitaar muziek is!

Op de verzamel cd's van Donna Summer staat trouwens o.a. het nummer "Unconditional love"....samen met "Musical Youth", een band die destijds voornamelijk uit "kinderen" bestond (hun grootste hit was "Pass the Dutchie"). Mijn broertje en ik luisterden vroeger veel naar Musical Youth. Dus het "duet" met Donna Summer is 1 van mijn meest favoriete tracks op de cd. Verder had Donna Summer gewoon een dijk van een stem! Toen ik laatst een YouTube filmpje zat te bekijken en Donna Summer al zingend tijdens een repetitie te aanschouwen was....viel me op hoe goed haar zangtechniek eigenlijk wel was! Véél beter dan je zou verwachten van iemand met o.a. een paar zeer "sexy" getinte hits op haar repertoire ;-)
Donna Summer was, hoe je het ook wendt of keert, de onbetwiste Disco-queen! Een icoon van met name de jaren 70 (en later ook eventjes in mijn tienertijd toen ze nummers zong van het eind jaren 80 zeer populaire producer team "Stock, Aitken & Waterman").

Alsof dat nog niet genoeg is, overleed eergisteren ook nog een ander icoon uit datzelfde disco tijdperk; Robin Gibb (* 22 december 1949 - † 20 mei 2012) van de Bee Gees (62 jaar). Het zat er al een poosje aan te komen, omdat hij onlangs nog in coma heeft gelegen en het er toen eigenlijk al niet zo best uitzag en zijn naaste familie al continu aan zijn bed zat. Wonder boven wonder ontwaakte hij echter uit die coma en leek het weer enigszins beter met hem te gaan. Helaas bleek de kanker uiteindelijk toch sterker en eergisteren bezweek de wereldberoemde zanger aan die (ik kan het niet anders zeggen) rotziekte!

Je realiseert je dan ook dat Barry Gibb (de man met dat vele "haar" en een baard) op dat moment als enigste broer achterblijft.
Andy Gibb (die niet bij de Bee Gees zat overigens) overleed al op 10 maart 1988. Bee Gees broer Maurice Gibb overleed reeds op 12 januari 2003 en eergisteren dan Bee Gees broer Robin (overigens de tweelingbroer van Maurice!). Het is bijna niet voor te stellen hoe dat moet voelen als je alle 3 je broers hebt verloren en als enige overblijft. Dat gun je je ergste vijand niet.
De broeders Gibb maakten samen al muziek vanaf hun prille jeugd. Op bijgaande foto uit 1959 zijn van links naar rechts te zien, Barry, Robin en Maurice.

En jawel!!! Ik heb Bee Gees muziek in mijn collectie uiteraard!! En daar schaam ik me toevallig helemaal niet voor. De Bee Gees worden met name geassocieerd  met het "disco" tijdperk, maar eigenlijk vind ik dat de broeders Gibb veel breder waren in hun muzikaliteit. Soms vond ik dat ze ook een soort van bijna "Westcoast" achtige sound hadden, soms ook enigszins "country" achtig. Maar er is natuurlijk ook het oudere materiaal uit de jaren 60, zoals het nummer "Massachusetts". Ze hadden gewoon goede liedjes! Soms schreven ze ook voor anderen, zoals het wereldberoemde "Heartbreaker" van Dionne Warwick, of "Island in the stream" van Kenny Rogers & Dolly Parton, etc.
En...ik bedoel.....alleen al dat bijna "funky" basloopje in het wereldberoemde nummer "Stayin' Alive".....dat is toch gewoon briljant!! Zelfs de grootste disco hater zou dat moeten erkennen :)

Met het overlijden van artiesten als Donna Summer en Robin Gibb is ook min of meer een einde gekomen aan een tijdperk. Artiesten waarvan je dacht dat die het "eeuwige leven" hadden, die voor altijd zouden blijven voortbestaan. Maar de klok tikt gestaag verder en tijd glipt tussen je vingers weg. Tieners worden 40-ers en tieneridolen worden mensen op leeftijd.

Ik kwam er laatst achter dat bijvoorbeeld een Cyndi Lauper (bekend van o.a. "Girls just wanna have fun" in de jaren 80) volgend jaar dus ook alweer 60 (!!) wordt. Wat??? Cyndi Lauper 60??? Het is haast niet voor te stellen, maar het is toch echt zo.

Hoe hard de tijd gaat wordt bijvoorbeeld al duidelijk als je beseft dat de "baby" die ooit model stond voor de front cover van het Nirvana album "Nevermind" (1991) nu een volwassen jongen van 20 jaar is. Zijn naam is Spencer Elden (zie foto hiernaast).

Ooit vond ik "Andrew Ridgeley" eigenlijk altijd de "knapste" van het duo Wham!, terwijl andere klasgenootjes helemaal hoteldebotel waren van George Michael. Ik kwam echter laatst een redelijk recente foto van Andrew Ridgeley tegen....en.....aiaiaiai.......het was pijnlijk duidelijk dat ook voor hem de tijd niet had stil gestaan....

Muziek...en dan met name popnummers....voert ons mee naar tijden van weleer. In gedachten zijn we dan soms weer even terug in de tijd van toen. Maar helaas haalt de tijd en de werkelijkheid ons in. De "eeuwige jeugd" bestaat niet, niet voor tieners en ook niet voor tieneridolen. Het blijkt slechts een illusie te zijn. En toch....stappen we met onze herinneringen, ons jeugdsentiment...maar al te graag in die teletijdmachine....en ondanks onze vergankelijkheid zal de muzikale nalatenschap van onze oude helden altijd "be Stayin' Alive".....

In loving memory of Donna Summer and Robin Gibb, may they rest in peace....

YouTube video: Bee Gees - Stayin' Alive;


YouTube video: Bee Gees - Too much heaven;


YouTube video: Donna Summer feat musical youth - Unconditional Love;

Bertolf - Bertolf (2012)

De Nederlandse zanger Bertolf (Bertolf Lentink, geboren 2 juli 1980, speelde voordat hij solo ging als gitarist in de band van zangeres Ilse DeLange) had ik al wel eens voorbij zien komen in tv-programma's als "De Wereld Draait Door".

Ik vond hem op 1 of andere manier altijd wel "interessant" als muzikant, maar had me er verder nooit zo echt in verdiept.
Totdat hij enkele maanden terug bij hetzelfde tv-programma, samen met een koor, volledig "a capella", het nummer "English Roses" uitvoerde, opgedragen aan zijn opa.
Het gebeurt niet vaak dat ik "ademloos" naar een artiest zit te luisteren bij "De Wereld Draait Door", maar dit keer was het zanger Bertolf dus wèl gelukt om mij zover te krijgen....

De 2e keer dat Bertolf mij zover kreeg, was toen ik op de radio het nummer "Mary" hoorde. Een mooi nummer dat uitblinkt door zijn "eenvoud". Geen overbodige toeters en bellen of andere "opsmuk", maar eindelijk weer eens een artiest die het muzikaal aan durft om in zijn "blote kont te staan", als het ware.
Ik heb respect voor dit soort zangers/muzikanten. Ik dacht in 1e instantie dat het een nummer was van 1 of andere buitenlandse band, maar door de afkondiging door de radio deejay kwam ik er eigenlijk pas achter dat het nummer afkomstig was van onze eigen Nederlandse Bertolf!

Toen mijn echtgenoot vroeg of ik nog wensen had i.v.m. "moederdag" was de cd "Bertolf" eentje die op mijn "wenslijst" stond. En..."zo is het gekomen"....dat de nieuwe cd van Bertolf gisterenmorgen uit een kadopapiertje tevoorschijn kwam.

De vorige 2 albums van Bertolf ken ik op dit moment van schrijven nog niet, dus kan ik het nieuwe album niet vergelijken met voorgaande 2 werken. Inmiddels heb ik wel ook sinds kort het debuut album van Bertolf in huis en het 2e is onderweg, maar ik ben nog niet in de gelegenheid geweest om die te luisteren. Bij het nieuwe album ga ik dus puur af op hetgeen ik hoor op dat moment en eerder uitgebracht materiaal ken ik nog niet.

Wat mij wederom opvalt aan dit album, is de "eenvoud" op dit album. Geen overbodige "fratsen", zou ik bijna willen zeggen.

Het eerste nummer "Victory March" brengt me meteen in een "Beatles / John Lennon" achtige sfeer, terwijl de 2e track "Burning Bushes" haast iets "West Coast" achtigs heeft á la "Crosby Stills Nash Young", "The Eagles" of het oudere werk van "Simon & Garfunkel".
De Beatles- en West Coast-achtige sferen hoor ik ook terug in andere nummers op dit album.
Vervolgens natuurlijk het prachtige minimalistische nummer "Mary". "Alles draait om de eenvoud" was ooit een nummer van "Het Goede Doel", maar die eenvoud zou zeker op dit nummer van Bertolf kunnen slaan. Het nummer blijkt overigens een eerbetoon te zijn aan zijn schoonmoeder, die overleed voordat hij haar leerde kennen. In het nummer vraagt hij als het ware postuum alsnog om de hand van haar dochter.

Ik houd van het geluid van dit album, omdat het "anders" klinkt dan het "gros" aan popmuziek dat normaal gesproken dagelijks op de radio te horen is. Ik houd ervan als artiesten "anders" durven te zijn, als ze het aandurven om niet te doen dat van hen "verwacht wordt" en ervoor kiezen om hun eigen weg te volgen. Gevolg is dat het daardoor misschien wat minder "gepolijst" klinkt en minder "13 in een dozijn", maar hierdoor maak je dus wèl meer kennis met de persoonlijkheid van de artiest zelf, als je begrijpt wat ik bedoel. Daardoor wordt het "Bertolf" album waarschijnlijk ook een album waar je als publiek zijnde wèl of niet voor gaat, een tussenweg is er waarschijnlijk niet.
Als ik het album beluister heb ik in ieder geval nergens door dat ik naar een "Nederlandse" artiest zit te luisteren. Ik ben er bijna zeker van dat dit album het buiten de grenzen van Nederland óók goed zou doen!

Met name liefhebbers van The Beatles/John Lennon, Crosby Stills Nash Young, Rufus Wainwright, Nick Drake e.d. zouden absoluut eens een luisterbeurtje aan dit album moeten wagen!

De kers op de taart is op deze cd toch wel voor het laatst bewaard. Het nummer "English Roses" heeft een bepaalde schoonheid die je in de hedendaagse muziek nog maar weinig tegen komt! De muziek doet me bijna denken aan de manier zoals er in een "kerkdienst" gezongen zou worden, iets waar je waarschijnlijk het láátste aan zou denken als je een album met popmuziek maakt, maar Bertolf durft het aan, volgt zijn hart en zet daarom iets ongekend prachtigs neer!

Als Bertolf zijn eigen muzikale lijn en zijn eigen gevoel + identiteit voortzet (oftewel "trouw blijft aan zichzelf" en blijft "groeien" als muzikant) i.p.v. te doen wat "anderen verwachten", dan geloof ik dat wij er een volwaardige artiest bij hebben in Nederland (en mogelijk ook daarbuiten?) en dan denk ik dat wij ook in de toekomst nog veel van Bertolf zullen gaan horen!

Tracklist:
01. Victory March
02. Burning Bushes
03. Ghost
04. Wall
05. Mary
06. Here I Am
07. Om Hare Om
08. Madness Of Today
09. Credo
10. I know it will pass
11. Other People
12. English Roses

YouTube: Bertolf - Mary (Official Music Video 2012);

YouTube: English Roses;

Een ode aan Michel Terstegen (Da Capo Records) op Record Store Day 21 april 2012

Vandaag, zaterdag 21 april 2012, wordt voor de 3e keer in Nederland de "Record Store Day" georganiseerd. "Record Store Day" is eigenlijk oorspronkelijk vanuit Amerika over komen waaien. Het is een soort internationale feestdag om de charme van muziek, platenwinkels en eigenlijk met name ook vinyl te vieren. (zie hier de Nederlandse website van Record Store Day)
Als groot liefhebster en verzamelaar van vinyl spreekt dit gegeven "an sich" mij uiteraard ontzettend aan. Al moet ik er wel meteen eerlijk bij vermelden dat het voor mij persoonlijk eigenlijk gewoon elke dag van het jaar "Record Store Day" is. Ik koop erg veel muziek en eigenlijk heb ik mezelf, uit zelfbehoud, voorgenomen, om in de toekomst toch een beetje te minderen met platen kopen, omdat het gewoon ontzettend veel geld kost :)

Als ik muziek koop...koop ik dat eigenlijk het liefst op vinyl. Ik koop wel cd's en heb ook geen hekel aan cd's, ik heb zelfs een hele grote cd-verzameling, maar uiteindelijk heeft vinyl toch mijn voorkeur. Het klinkt als een cliché, maar het is gewoon ècht zo dat vinyl zo ontzettend veel beter klinkt dan een cd! Ik heb van bepaalde albums dezelfde titel zowel op cd als op vinyl en ik durf er echt voor te pleiten dat de vinyl versie gewoon altijd veel beter en "warmer" klinkt dan hetzelfde album op cd! Sterker nog....op cd mis ik vaak heel veel geluidsfragmenten die ik op vinyl wèl terug hoor! Een cd blijft natuurlijk toch uiteindelijk de "gecomprimeerde digitale" versie van de opgenomen muziek. Vinyl is "analoog".....en lieve mensen, het is echt waar, je HOORT duidelijk het verschil!
Dus als ik mag kiezen tussen cd en vinyl, dan is voor mij persoonlijk de keuze niet zo erg moeilijk, als muziekliefhebster. (maar nogmaals....een hekel aan cd's heb ik niet. Soms zijn cd's ook wel handig, bijvoorbeeld als je muziek in de auto wilt draaien - nee wij hebben nog geen usb stick aansluiting! - of als ik boven in huis met een klusje bezig ben, is een cd draaien soms toch wat handiger dan een LP in dergelijke gevallen.....)

Mijn voorkeur ligt dus toch uiteindelijk bij vinyl. Helaas is het zo dat het tegenwoordig steeds lastiger wordt om vinyl te vinden/krijgen in mijn directe omgeving (maar dat zal elders niet veel anders zijn).
Daarbij komt dat zaken als "iTunes" en "Spotify" steeds populairder worden voor de consument. Er wordt dus steeds meer muziek "gedownload" en dus zal de verkoop van bijvoorbeeld cd's steeds verder terug gaan lopen.
Vinyl....lijkt op zich wel steeds iets populairder te worden dan cd's, maar tot op heden is "nieuw" vinyl nog steeds niet overal in reguliere media winkels verkrijgbaar en kun je vinyl eigenlijk ook bijna alleen nog maar "online" kopen. Helaas sluiten ook steeds meer "èchte" platenzaken hun deuren.
En áls er al vinyl voor handen is in de buurt (of online), is het steeds minder "betaalbaar". Ik ben afgelopen maand dan ook niet op de Mega platenbeurs in de Jaarbeurshallen in Utrecht geweest. De platen lijken daar iedere keer weer duurder te worden (dus ook de 2e hands platen!). Ik hoor van diverse mensen die wèl geweest zijn, dat hetgeen zij graag hadden willen kopen ook nu wederom weer meer "onbetaalbaar" was geworden. Dit is op zich wel een ontwikkeling die ik redelijk jammer vind, dat zelfs de verkoop van 2e hands platen een steeds meer commerciëler aangelegenheid wordt.

Ik was onlangs op zoek naar een draagbare radio-cd speler, gewoon voor thuis voor als ik dus ergens op een bovenverdieping met een klusje bezig ben of i.d. Het valt niet mee om die nog ergens te kopen, want.....de "iPod" Dock of speakerset wordt steeds populairder. En geloof me...ik heb niet eens een iPod!
Ik heb ooit 1 keer iets gedownload van iTunes, omdat een bepaalde titel gewoon echt verder nergens te krijgen was. Vervolgens heb ik dan dus gedownloade bestandjes, zonder hoesje, zonder cd......maar ik wil dat dus op cd hebben, dus....zit ik uiteindelijk nóg met een gebrand cd'tje, een gekopieerd zelf geprint hoesje enzovoort. Ik vind dat dus helemaal niets!!
Als ik geld voor iets betaal, dan wil ik dus gewoon het originele cd'tje, het originele doosje en het originele hoesje! Iemand zei tegen me: "Ja, maar dat komt omdat jij ouderwets bent".
Ja....ik geef het toe! Ik ben in dat geval inderdaad heel erg van de "oude stempel"! Ik wil gewoon een fysiek origineel schijfje in handen als ik iets koop!
"Ja, maar jongeren die muziek downloaden hebben helemaal niets met een hoesje, die willen dat niet, die hebben daar geen boodschap aan" wordt er dan vervolgens tegen me gezegd.
Tja....het zal wel zijn, maar......ik wil gewoon een origineel cd'tje met het orginele boekje met teksten, informatie over de muzikanten, foto's.....de hele "reutemeteut"! Ik wil geen gedownload bestandje, dat ik ieder moment zou kunnen kwijt raken, omdat de schijf wel eens zou kunnen crashen, of wat dan ook.
Als ik muziek koop, dan hoop ik die muziek mijn hele leven lang met me mee te kunnen dragen!
Dat mijn kinderen ook op een dag "mijn" muziek "ontdekken"......zoals dat nu ook wel eens gebeurt.
Dat zal denk ik niet meer zo snel gebeuren met "gedownloade" bestandjes!
Als ik op een dag misschien kleinkinderen heb, zullen die waarschijnlijk niet meer zo snel de muziek van hun ouders "ontdekken". Dat is een ontwikkeling die ik best wel jammer zou vinden.
Dan ben ik maar ouderwets en onder de "jongeren" val ik zeker niet meer.....al ben ik volgens mij ook nog niet stokoud, ahum.....maar ik heb gewoon een hele andere opvoeding, ontwikkeling en "feeling" t.a.v. muziek in vergelijking tot de opgroeiende generatie van nu.

Het schijnt zo te zijn dat cd's over een poosje ook niet meer gemaakt zullen worden en....misschien dan dus ook niet meer worden verkocht (waarschijnlijk alleen dan nog maar als een "exclusief" item). Ik zie er eerlijk gezegd wel een beetje tegen op. Dat er misschien ooit een dag zal komen dat er zowel geen platenzaken als cd-winkels meer zullen zijn. Ik moet er niet aan denken!

Waarschijnlijk zijn er meerdere mensen zoals ik (en ben ik dus gelukkig niet de enige "platengek") en dus heeft men "Record Store Day" vanuit Amerika naar hier in Nederland gehaald, om de "platenzaak" toch op 1 of andere manier een soort van te "promoten".
Of zouden de platenzaken inderdaad, ondanks de "Record Store Day", tot de "Dino's" van nu behoren, zoals in het tv-programma "De Wereld Draait Door" werd gezegd, waarin gisteren een item aan Record Store Day werd gewijd? In hetzelfde programma werd een aantal platenzaken genoemd, ook helaas ter ziele gegane platenzaken. Toch....was er 1 naam van een platenzaak die ik miste in het programma!

Als ik aan "mijn" platenzaak denk, denk ik nog steeds aan "Da Capo Records" in Utrecht.
Eind vorig jaar sloot Da Capo Records definitief zijn deuren.
Niet omdat het slecht met de winkel ging. Integendeel zelfs!
Da Capo Records is altijd 1 van de meest bezochte platenzaken geweest. Voor vrijwel iedere vinyl liefhebber, zeker in Nederland, maar ook bij sommige vinyl liefhebbers uit het buitenland, was Da Capo Records een begrip!

De winkel werd nog steeds druk bezocht, maar.....je zou in feite kunnen zeggen dat het "hart" uit de winkel was gehaald.

Dat was in feite al gebeurd op 4 juli 2011, toen Michel Terstegen, eigenaar en oprichter van de winkel, op slechts 50-jarige leeftijd overleed aan de gevolgen van kanker....

Michel Terstegen was voor mij een wandelende muziek encyclopedie. Die jongen wist zo ongelooflijk veel. Zijn "know-how", zijn grensloze kennis, enthousiasme en liefde voor muziek heeft hij letterlijk naar het hiernamaals meegenomen.
Michel wás "Da Capo Records" en andersom idem!

Nu Michel er niet meer is....en ook "Da Capo Records" er niet meer is, "mis" ik echt iets in Utrecht als muziekliefhebster. Je hebt Plato....maar....dat is bij lange na niet hetzelfde! Er was maar 1 Da Capo Records...er was maar 1 Michel....er was maar 1 platenzaak waar je werkelijk alles kon vinden, tot zelfs aan het engelengeduld van de Da Capo medewerkers aan toe! Dat vind je bijna nergens meer! Als je naar iets op zoek was, ging Michel oprecht en letterlijk op zoek ernaar voor je. Hij wist ook altijd precies waar welk plaatje lag tussen de immens grote platencollectie in zijn winkeltje op de Utrechtse Oude Gracht. Liefde voor muziek en tijd voor een praatje....dat was er bij Da Capo Records (bij een Free Record Shop, ik noem maar iets.....hoef je dat niet eens te probéren...met 10 ongeduldige hijgende klanten achter je in de rij en een verkoper die slechts de prijs noemt, afrekent en misschien met moeite "tot ziens" zegt...).
Als vinyl liefhebster....zou ik nu op dit moment eigenlijk ook niet meer zo goed weten waar ik in de omgeving van Utrecht echt "goedkoop" vinyl kan kopen (Ja, ik mis de koopjeskelder bij Da Capo!!), waar ik überhaupt gewoon vinyl kan kopen eigenlijk.... (dus als iemand tips heeft, die zijn van harte welkom!)

Tja, een eervolle vermelding van "Da Capo Records" en Michel Terstegen zou inderdaad toch op zijn minst wel op zijn plaats geweest zijn bij het "Record Store Day" item bij "De Wereld Draait Door".


Michel en Da Capo Records, jullie worden oprecht gemist! Zeker op een dag als vandaag.....Record Store Day....

In memoriam: Michel Terstegen, Haarlem, * 22 december 1960 - † Utrecht, 4 juli 2011

Trijntje Oosterhuis - Wrecks we adore (2012)

TRIJNTJE OOSTERHUIS

Gisteren schreef ik op mijn Facebook en Twitter: "Vrijdag de 13e kan onmogelijk een ongeluksdag zijn met de nieuwste Trijntje Oosterhuis cd in huis :)"
Iemand reageerde met "Uh?" Dit kun je natuurlijk op allerlei manieren opvatten. (misschien verwachten mensen wederom niet altijd dat ik, als rockzangeres in een hardrockband, ook naar dit soort muziek luister???)

Op 1 of andere manier roept de naam "Trijntje Oosterhuis" altijd "discussie" op.
Ooit kreeg ik zanglessen van een zangpedagoge die mij ervan probeerde te overtuigen dat Trijntje Oosterhuis absoluut "verkeerd" zong, dat haar zangtechniek "niet goed" zou zijn. Dit zou natuurlijk een mening van 1 persoon kunnen zijn, maar....ik heb dit verhaal ook al eens door een andere zangpedagoog horen verkondigen. Ik heb geen flauw idee of meer zangpedagogen deze mening delen, maar dit zou dan dus betekenen dat ik ongeveer anderhalve decennia een zangeres in mijn "favoriete zangeressen lijstje" heb staan die blijkbaar "niet goed zingt"?
Over smaak valt te twisten misschien, maar....ik geloof toch niet dat ik van mezelf kan zeggen dat ik "doof" ben op dat gebied. Ik hoor gewoon of iets goed is of niet. Het hoeft dan niet persé altijd mijn muzikale smaak te zijn, maar ik hoor heus wel of iemand kwaliteit in huis heeft.
Vervolgens heb ik me ook altijd afgevraagd: "Wat maakt iemand dan een goede of slechte zanger/zangeres?"

Iemand met een perfecte zangtechniek....is dat dan altijd persé een goede zanger/zangeres?

Een goede zangtechniek is natuurlijk wel erg belangrijk voor vocalisten, vooral als mensen vaak en veel optreden, laat ik dat voorop stellen. Echter....ben je met een goede zangtechniek dan ook meteen automatisch een goede zanger of zangeres in de zin van...."een verhaal kunnen vertellen"...."een vertolker zijn"....iemand die een bepaald gevoel kan overbrengen, waar mensen graag naar luisteren, iemand met een prettig in het gehoor liggende stem....enzovoort, enzovoort???
Ik ga geen namen noemen, maar er zijn genoeg zangers/zangeressen bij wie de zangtechniek wellicht perfect is, maar.....waar ik van mijn levensdagen nooit een cd van zou kopen, omdat ik de stem van die persoon misschien niet "boeiend" genoeg vind voor een full length album. Mensen met een perfecte zangtechniek, maar die niet in staat zijn om de luisteraar "in te pakken", als je begrijpt wat ik bedoel.
Terwijl mensen die misschien nooit van hun leven ook maar 1 zangles genoten hebben daar wellicht wèl toe in staat zijn. Dus....wat maakt iemand uiteindelijk dan een goede zanger of zangeres?
Hetzelfde geldt voor conservatorium muzikanten en straatmuzikanten. Conservatorium muzikanten zijn misschien technisch perfect onderlegd, weten alle theorieën misschien van haver tot gort, maar.....kunnen ze die noten op papier ook omzetten naar een bepaald "gevoel" in de muziek die men speelt?
Een straatmuzikant die misschien slechts 3 akkoorden kent op zijn gitaar, zou dat "gevoel" wel eens véél beter over kunnen brengen dan iemand die afgestudeerd is aan het conservatorium!
Ik bedoel.....conservatorium muzikanten die "keurig netjes" een stukje oude vette zwarte soul proberen te spelen bijvoorbeeld.....en dan dus letterlijk, zoals ze dat soms zeggen "als een stel blanken spelen"....houd toch op zeg! Zulke muziek móet gewoon niet "keurig netjes" gespeeld worden....met zulke muziek móet je juist buiten de lijntjes durven kleuren, móet je je lijf en je hart laten spreken.....en niet je verstand!

Of Trijntje Oosterhuis dan dus wel of niet een goede zangtechniek heeft....zal me uiteindelijk dus een biet wezen! Ik volg Trijntje al vanaf haar "Total Touch" tijd en.....haar zang....sorry voor de mensen die er zogenaamd "verstand" van hebben, maar daar is "niks mis mee"! Ik heb Trijntje ook een aantal keer "live" zien optreden en dat is iedere keer weer een "feestje". De interactie met het publiek is niets op aan te merken. Mensen vinden het prettig om naar Trijntje te luisteren en mensen worden wel degelijk "ingepakt" door de stem van Trijntje, dus.....dat verhaal van "slechte zangeres" kan voor mijn part echt vanaf vandaag resoluut naar het land der fabelen!

Tot op heden is nog altijd alles dat Trijntje Oosterhuis op cd uitbracht in mijn cd-collectie beland. Vanaf de Total Touch periode tot de gisteren op cd uitgekomen "Wrecks we adore" dus. Natuurlijk waren daar de Burt Bacharach/jazz albums, die ik ook stuk voor stuk heb gekocht (gekócht ja, niet gedownload!).
Begrijp me niet verkeerd, ik vond de "jazz" albums kwalitatief zeer goed afgeleverde stukken werk, maar....stilletjes....hoopte ik dat Trijntje vandaag of morgen het roer toch weer enigszins zou omgooien naar weer wat meer "poppy" werk. Dat gevoel bekroop me met name als ik dan weer eens een oude Total Touch cd een rondje had laten draaien.
Ik bedoel....Trijntje...geboren op 5 februari 1973...is dus 2 jaar jonger dan ik.....heeft muzikaal gezien, denk ik, nog best heel wat jaartjes voor de boeg. Ik hoopte dat Trijntje de rest van haar muzikale carrière alsjeblieft niet alleen maar in de "jazz" zou blijven hangen, omdat ik denk dat ze toch wel meer in huis heeft en....het anders misschien toch wel een beetje "saaaaai" begint te worden (sorry als dit wat oneerbiedig klinkt, maar ik denk dat men heus wel begrijpt wat ik bedoel).

WRECKS WE ADORE (2012)

En toen was daar gisteren dus de release van "Wrecks we adore" en....meteen op de dag van de release gekocht dus. Eenmaal in de cd speler afspelend, merkte ik dat ik toch wel een beetje moest "wennen". Ik heb hem zelfs een paar keer opnieuw af moeten spelen om die reden. Het gehele album is geproduceerd door Anouk en tevens zijn alle nummers op "Wrecks we adore" geschreven door dezelfde dame in kwestie. En dat....is héél goed te horen op dit nieuwste schijfje van Trijntje Oosterhuis. Heel soms heb ik zelfs eventjes moeite om te kunnen onderscheiden of ik werkelijk naar Trijntje Oosterhuis aan het luisteren ben, of toch een cd van Anouk. De cd heeft bij mij dus wat meer luisterbeurten nodig, waardoor ik tevens wel merk dat de cd dan steeds "beter" wordt, want er staan absoluut echt wel een aantal hele mooie stukken op dit nieuwe album!
Bovendien wil ik wel gezegd hebben dat ik het alleen maar te prijzen vind dat Trijntje Oosterhuis het aandurft om weer eens iets totaal anders uit te proberen op muzikaal gebied. Waar andere artiesten zich dan tegenwoordig wellicht juist op buitenlandse producers zouden richten, kiest Trijntje juist voor iemand van onze eigen Nederlandse muzikale kanjers!  Want laten we wel zijn....dat een bepaalde platenmaatschappij of management niet eens de moeite neemt om Anouk verder in het buitenland te promoten, juist op het moment dat zij daar een grote hit scoort met het nummer "Lost" is toch te schandalig voor woorden, want....zeg nu zelf....Anouk is toch potverdorie gewoon 1 van onze allerbeste live acts die we in Nederland rijk zijn! (dat gezeur van mensen dat we in Nederland geen goede acts hebben of geen goede muziek maken vind ik dus echt regelrecht bullshit! We hebben namelijk wel degelijk muzikaal hoogstaande kwaliteit in dit kleine kikkerlandje!)

De cd begint redelijk rustig met het nummer "Better Think Twice", een R&B achtige ballade. Het 2e nummer van het album is de huidige single "Happiness". Lekker rock-achtig nummer (á la Anouk, misschien zelfs een "afdankertje" van Anouk dat zij zelf niet voor haar eigen albums heeft gebruikt?). Alleen wat ik persoonlijk mis....zijn dan toch de iets ruigere gitaren en wellicht zelfs hier en daar een vette hammond orgel (dit laatste geldt, als je het aan mij vraagt, overigens eigenlijk ook wel voor de rest van dit album. Het had van mij hier en daar nèt ietsje "rauwer" gemogen.....).

Het 3e nummer "What about my heart" (single kandidaatje!!) knalt er meteen goed in bij mij! Een heerlijke soul ballade, bijna in de Motown sfeer van "Wondering Who" á la Jackson 5 of een nummer van Etta James of Sam Cooke of iets in die trent. Persoonlijk had ik het stiekem geweldig gevonden als Trijntje hier een duet zou hebben gezongen met zangeres Berget Lewis (i.p.v. Berget Lewis in het backingvocals groepje op dit album!), want dit nummer leent zich daar uitstekend voor en Berget zou daar dè perfecte stem voor hebben gehad! (misschien iets voor een volgend album?)
Bij nummer 4 "We are gold" dacht ik onmiddellijk......dit had een veel betere "opener" voor dit album geweest dan "Better Think Twice" (maar dat zal een kwestie van persoonlijke smaak zijn). Het nummer knalt er meteen stevig in. Absolute single kandidaat ook! Het nummer past ook goed bij Trijntje, vind ik zelf. Ik bespeur trouwens wel weer wat "Burt Bacharach" achtige blazers in de muziek....
Bij het 5e nummer "You own my heart" weet Trijntje meer haar eigen stempel op deze Anouk compositie te drukken, maar de invloed van Anouk is nog steeds hoorbaar aanwezig.
De 6e track "Nothing at all" is een prachtige ballade, waarin Trijntje's stem perfect tot uitdrukking komt. Ook hierbij denk ik weer: "Absolute single kandidaat!"
De overige tracks op het album liggen ook lekker in het gehoor. Bij de 9e track "In Time" bespeur ik volgens mij wederom een "afdankertje" van Anouk (maar ik kan het natuurlijk ook mis hebben....de Anouk "sound" is in ieder geval sterk hoorbaar), plus dat ik dit keer de aanwezigheid van "Burt Bacharach" achtige blazers en panfluit zeer sterk vind. In dit nummer perfecte backingvocals (maar dat kan ook bijna niet anders als dit achtergrondkoortje uit o.a. Berget Lewis, Lisa Lois en Caroline Dest bestaat!) en complimenten aan gitarist Tore Johansson voor het zeer subtiele gitaarspel!

Conclusie is voor mij persoonlijk dat "Wrecks we adore" een album is waar je in 1e instantie jezelf doorheen moet bijten, maar bij meerdere luisterbeurten steeds meer mooie kanten openbaart naarmate je het steeds beter leert kennen. Over het algemeen vind ik de productie redelijk "radiovriendelijk". Eigenlijk probeer ik hiermee te zeggen dat er van mij een nèt wat rauwer randje aan het album had mogen zitten, door misschien wat meer rockgitaar en bijvoorbeeld hammond orgel of i.d. (misschien de band "live" laten inspelen de volgende keer? Zou een optie kunnen zijn...) Aan de andere kant hadden dergelijke gitaren er misschien juist weer nóg meer een "Anouk" plaat van gemaakt, dus.....het is maar net welke kant je op wilt.
"Wrecks we adore" is sowieso een album geworden dat aangeeft dat Trijntje Oosterhuis waarschijnlijk nog heel veel verschillende muzikale kanten van zich zal kunnen laten horen in de toekomst die wij nog niet van haar kennen en die wij wellicht nooit van haar zouden hebben verwacht.
"Wrecks we adore" is absoluut een start voor een nieuw muzikaal tijdperk voor Trijntje Oosterhuis met nieuwe muzikale verrassingen.

Nadat Ali B met zijn tv programma "Op Volle Toeren" bruggen heeft geslagen tussen "oudere" en "jongere" artiesten, die elkaars interpretatie op elkaars muziek los laten.....misschien dan nu na de samenwerking tussen Anouk en Trijntje Oosterhuis tijd voor een nieuw "format".....en vaker dergelijke muzikale samenwerkingen tussen artiesten laten plaatsvinden? Wie weet dan dus volgende keer een album van Anouk geschreven/geproduceerd oor Trijntje en Tjeerd Oosterhuis? Zeg nooit nooit..... :)

"Wrecks we adore" ligt dus sinds gisteren (vrijdag de 13e.....) in de winkel!

Tracklist:
01. Better Think Twice
02. Happiness
03. What About My Heart
04. We Are Gold
05. You Own My Heart
06. Nothing At All
07. Knocked Out
08. I Ain't Going Nowhere
09. In Time
10. One Step Away From Coming Home

YouTube: Trijntje Oosterhuis - Happiness - Wrecks We Adore (Track 2 v/h album en tevens nieuwe single!);

Farewell to Mr Disco Inferno Jimmy Ellis (15/11/1937-08/03/2012)

A last farewell to Mister "Disco Inferno"

Jimmy Ellis (The Trammps)

* 15 November 1937 - † 8 Maart 2012

Hoewel ik zangeres ben in een hardrock/metal band, voel ik me gezegend met een redelijk brede muzieksmaak. Ik ben, naast stevige rock, bijvoorbeeld ook een fervent liefhebster van echte oude "Motown" muziek en andere echte hele oude "soul" krakers. Zo behoren ook "Black vocalgroups" zoals The Temptations, The O'Jays, The Four Tops, The Trammps e.d. tot mijn favorieten. Ik kan er uren naar luisteren!

Oude soul "krakers" als "Shout" en "Disco Inferno"....."wie kent ze niet?"...zou ik bijna willen zeggen. Nummers die je eigenlijk gewoon altijd lekker met de volumeknop voluit zou moeten draaien, want dan klinken ze het lekkerst ;-)

Ik heb het geluk gehad The Trammps ongeveer zo'n 14 jaar geleden "live" te mogen aanschouwen, tijdens een feestje van Princess Holding en Circus Renz.
De heren van The Trammps waren toen qua leeftijd al niet zo "piep" meer, maar zetten een show neer waar menig jong artiest nog een hoop van kan leren.
Een perfect geoliede live performance, er was werkelijk geen speld tussen te krijgen!
Zelfs de meest saaie grijze muis, de mensen die meestal op feestjes langs de kant blijven hangen.....kregen zij op de dansvloer. Ik heb maar 1 show van The Trammps in mijn hele leven gezien, maar tijdens die ene show heb ik alleen maar kunnen beamen dat The Trammps daadwerkelijk garant stonden voor een muzikaal feest!

Krakers als "Shout" en "Disco Inferno" mogen misschien al uit de jaren 70 stammen, maar als je het mij vraagt zijn deze nummers heden ten dagen nog steeds niet "gedateerd". Zodra ze op de radio gedraaid worden, klinken die nummers nog steeds als een "beer", staan ze nog steeds als een huis! Persoonlijk kan ik nooit genoeg krijgen van dit genre muziek.

The Trammps werden begin jaren 70 opgericht, dus je kunt wel stellen dat de groep (en dus ook hun muziek) ongeveer even oud is als ikzelf ;-)
Naast "Shout" en "Disco Inferno" (dat ook gebruikt werd in de film "Saturday Night Fever" met John Travolta) scoorde de groep ook grote hits met o.a. "Hold back the night", "Zing! went the strings of my heart"  en "Love epidemic".

De groep bleef nog tot vrij recent geleden optreden. Leadzanger Jimmy Ellis stopte in 2010 noodgedwongen bij The Trammps.
Hij kreeg de ziekte Alzheimer. Gisteren, donderdag 8 maart 2012, overleed Jimmy Ellis op 74-jarige leeftijd in een verpleeghuis in South Carolina, USA.

Thanx for almost 40 years of entertainment and beautiful soul music Mr. Disco Inferno!
May you rest in peace...

YouTube: The Trammps - Shout;


YouTube: The Trammps - Disco Inferno;