Ik zag hem voor het eerst in een uitzending van Raymann is Laat, de late night show van Jörgen Raymann, waarin hij 1 nummer zong. Toen al was mijn interesse enorm gewekt, omdat er een enorme "Motown" sfeer in zijn performance zat (ik ben behoorlijke liefhebber van de oude Motown sound).
Totdat Ryan Shaw ineens werd toegevoegd aan de line up van Pinkpop 2010, omdat er een band was uitgevallen. Ryan Shaw begon te zingen en ik werd finaal weggeblazen! Alsof je ineens een enorme elektrische schok krijgt, baf! Alsof de reïncarnatie van Jackie Wilson, Otis Redding, Sam Cooke, Marvin Gaye en James Brown in één persoon op aarde was teruggekeerd. Wat een ongelooflijk aangename verrassing tussen de meestal gebruikelijke alternatieve rockbandjes bij Pinkpop!
Wát een bezieling heeft deze zanger in huis! Gospel en Motown sound, je gelóóft ieder woord dat hij zingt. Echt wáánzinnig dit!
Ryan Shaw wordt live begeleid door een band. Nu kun je aan het geluid bij een live optreden natuurlijk niet altijd iets doen, maar....het geluid van de begeleidingsband van Ryan Shaw had voor wat mij betreft bij iets "vetter" gekund. Ik heb het idee dat de band achter Ryan Shaw nóg een tikkie voller, warmer, strakker en beter kan, misschien zelfs wat "authentieker" kan, want dat verdient deze geweldige zanger.
Misschien heel erg cliché wat ik nu ga zeggen, maar....ik zou Ryan Shaw ook zomaar prima vinden passen in een Temptations, Trammps of Four Tops achtige setting, inclusief prachtige smokings en danspasjes (om ene Gerard Joling te citeren: "Ik hou d'r zo van!" ;-)).
Zo'n nummer als "Do the 45" (een cover, het origineel is van The Sharpees uit 1966), dat is voor mij de ultieme "uit je dak plaat"! (toch vreemd dat het nummer in Nederland nooit verder is gekomen dan de tipparade, evenals de andere single van Ryan: It gets better)
Dit is nu typisch zo'n zanger dat wanneer hij zijn boodschappenlijstje zou staan te zingen, dat je nóg de rillingen over je rug krijgt, zo fantastisch!
Ja, ik weet het, het is weer zover....ik heb weer zo'n artiest die in Nederland met zijn platen in de tipparade blijft steken (heb ik wel eens vaker last van, geloof ik)....maar ik ben in ieder geval verkocht!
De cd's van Ryan Shaw moet je ook niet als achtergrond muziekje draaien. Nee! Die moeten net als "Paradise by the dashboardlight" van Meatloaf, keihard met de volumeknop voluit!!
Mensen die vinden dat er tegenwoordig helemaal geen goede muziek meer wordt gemaakt, die moeten met Ryan Shaw maar eens een luisterbeurtje wagen.
James Brown might be dead, but....Ryan Shaw is definitely your new SOULMAN!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten