Soms zijn cd's bijna letterlijk een "geschenk uit de hemel".Het kan namelijk best wel enkele maanden terug zijn dat, toen mijn zoon (van bijna 13 jr) langs de muziekzenders op tv aan het zappen was, ik ineens een videoclip voorbij zag komen die mij meteen intrigeerde, omdat het ándere muziek was dan dergelijke muziekzenders vandaag de dag uitzenden, het was een beetje folk-achtig, een soort van "Blue-grass" achtige muziek, wat "country" raakvlakken, maar ook wel weer enigszins "poppy" met een rauw randje, ook wel enigszins "catchy", een vrolijk banjo deuntje erin en slechts 1 basedrum met 1 baseklopper (i.p.v. een heel drumstel).
Het was geen "normale" popmuziek. Ik moest af en toe zelfs een klein beetje denken aan de muziek van de Schotse band "Del Amitri" (die bescheiden hitjes hadden met bijvoorbeeld "Nothing ever happens", althans....die bleef in Nederland natuurlijk weer in de tipparade steken, maar....ik ben dan weer zo'n mafkees die zo'n band, dwars tegen de rest van Nederland in, wèl weer helemaal fantastisch vindt en inderdaad ook zo'n beetje het hele oevre van die band in de cd kast heeft staan. Inclusief de solo-cd van zanger Justin Currie van Del Amitri, die ik dus echt geweldig vind!). Del Amitri ging echter wel weer iets meer richting "rock" muziek, maar heeft soms ook hier en daar muziek dat neigt naar folk/blue grass achtige muziek. Het zit hem waarschijnlijk in de "eenvoud" die in deze muziek zit. "Terug naar de oorsprong", alleen èchte instrumenten, géén computergestuurde overgeproduceerde bagger, maar pure echte muziek!
Dat is waarschijnlijk ook hetgeen me aansprak in die videoclip waar ik het hierboven over had.
Helaas liet de betreffende muziek tv zender niet meer de naam van de band en de titel van het liedje zien, zoals dat meestal het geval is als een video begint en als die bijna eindigt.
Daarna heb ik de videoclip helaas ook eigenlijk niet meer teruggezien. Ik dacht dat ik aan de hand van stukken tekst die ik had opgevangen via Google er misschien wel achter zou komen om welke band het zou gaan, maar dat had weinig succes.....
En dan is het ineens zó maf dat je de Free Record Shop binnenloopt en inééns recht voor je neus ligt daar dan een cd, waarbij je meteen denkt: "Dit is hem!"
Ik zag de foto van de band op de voorkant van het hoesje en wist meteen: "Dit is waar ik naar op zoek was!" En dat bleek dus ook te kloppen. Bij zulke momenten denk je wel eens of iemand van boven een klein beetje mee heeft geholpen om zo'n cd te vinden. Vooral ook omdat de cd niet ergens tussen zat, maar meteen boven op de stapel in het oog sprong en het direct mijn aandacht trok. Dus...toch een beetje een soort van "geschenk uit de hemel"?
Het betreft de cd "Sigh no more" van de band Mumford and Sons uit 2009.
Ik geloof dat ik de cd vandaag al een aantal keren heb gedraaid en hoe meer ik hem draai, des te enthousiaster ik erover raak. Wat is dit een geweldige band!!
(als het een vinyl plaat zou zijn i.p.v. een cd, dan is dit typisch zo'n exemplaar dat "grijsgedraaid" zou gaan worden de komende tijd)
Wat ik zo fantastisch vind is dat ze zó eenvoudig te werk gaan qua muzikaal spel, maar dat het tóch zo "vol", soms ook bombastisch en magistraal klinkt! Er is niet 1 moment dat ik denk van: "Nu klinkt het iets te mager" of "daar had nog een extra instrument" gemoeten of zoiets dergelijks. Nee, het klópt allemaal gewoon!
Het is muziek die je inderdaad gewoon zónder versterking in de kroegen en op straat kunt spelen. De harmonische samenzang van de bandleden is ook geen speld tussen te krijgen, zo goed klinkt het! De leadzanger is eigenlijk maar een heel klein ventje, maar wát een volume heeft die jongen! Het is gewoon een compleet plaatje wat ik waarneem als ik deze band zie en hoor spelen. Tussen alle niets zeggende recht-toe-recht-aan heipaal deuntjes uit de popmuziek vandaag de dag, vind ik een band als dit dus bijna letterlijk een "openbaring"!
Mumford & Sons is een Britse folk rockband, afkomstig uit Londen. De band werd in 2007 opgericht door Marcus Mumford (Leadzanger, gitaar, drum), Winston Marshall (Vocals, banjo, dobro), Ben Lovett (Vocals, keyboard, Accordeon) en Ted Dwane (Vocals, contrabas).
De videoclip die ik destijds voorbij zag komen was van hun debuutsingle "Little Lion Man";
De muziek van Munford & Sons wordt krachtig en soms snel en stevig gespeeld. De banjo is wel een instrument dat er uitspringt (dat instrument doet me dan altijd weer een beetje aan mijn oma - van moeders kant - denken, want die kon vroeger heel goed banjo spelen en....die banjo heb ik zelf in huis als aandenken, maar jammergenoeg kan ik er zelf geen noot op spelen, de snaren moeten eigenlijk sowieso vervangen worden, maar ik zou niet weten hoe dat werkt...).
Wat zo frappant is, als je her en der op internet gaat zoeken, dat de band eigenlijk niet overal even bekend is, maar dat wanneer mensen een luisterpoging gaan wagen, ze meteen super enthousiast zijn. Ookal is dit misschien geen muziek voor "de grote massa", zoals dat met popmuziek vaak wel het geval is, mensen vinden het dus heus wel mooi, als je ze de kans maar geeft om ernaar te luisteren (en dat is iets dat met dit soort muziek helaas maar weinig gebeurt, omdat het gewoon minder gedraaid wordt dan, laten we zeggen, de grote "disco stampers").
Het klinkt misschien gek, maar soms hoor ik op de cd "Sigh no more" ook weer dingen die me doen denken aan bijvoorbeeld "Crosby Stills Nash & Young" (en soms een beetje "Eagles"? Al ligt dat dan wel weer ietsje verder van hun muziek vandaan dan CSNY), dat dan voornamelijk te maken zal hebben met de "samenzang".
Luister bijvoorbeeld naar een nummer als "Timshel" (werkelijk fantastisch nummer!);
Zoals al gezegd is dit misschien geen muziek voor "de grote massa" en blijkbaar ben ik dus weer zo'n type dat dus inderdaad meer liever een eigen pad bewandelt en haar eigen weg volgt op muzikaal gebied. Dat komt vaker voor met muziek van andere bands/artiesten, dat het hier soms niet verder komt dan de tipparade, maar dat ik het helemaal geweldig vind. Dan kun je heel flauw gaan stellen dat ik dan misschien "geen smaak" heb of zo, maar misschien kun je aan de andere kant ook zeggen dat ik misschien ècht "luister" naar muziek i.p.v. iets mooi te vinden "omdat de rest het ook allemaal te gek vindt". Misschien heb ik dan gewoon liever een eigen mening i.p.v. achter de "kudde" aan te lopen???
Soms is dat wel lastig, want je gaat je toch dingen over jezelf afvragen, want waarom wijk ik dan vaker af van de rest? Maar....zoals zanger/presentator Henk Westbroek ooit eens tegen iemand zei: "Dat is heel mooi dat je je eigen weg volgt, dan ben je een individu!" Dat vind ik eigenlijk wel een mooie gezegde, dus daar houd ik me dan maar aan....
Wat me zo aanspreekt aan de muziek van deze band is dat het vooral "eerlijke" muziek is! Het klinkt zoals het is. Geen overbodige toeters en bellen, géén computers, géén overgeproduceerde rotzooi. De muziek blijft heel "puur"! De muziek van Mumford & Sons ontroert, het swingt, het rockt en bovenal: het overtuigt! Aan de hand van de diverse "live" performances op YouTube filmpjes kun je niet anders vaststellen dat we te maken hebben met hele bekwame muzikanten.
En...er staan toch ècht 12 tracks op het album, maar iedere keer zit ik zó in de muziek, dat ik elke keer denk: "Is 'ie nu al afgelopen?"
Het is een cd die bij iedere luisterbeurt weer nóg beter wordt als je de muziek nog beter gaat doorgronden. Kortom, prachtige muziek en een aanrader voor iedere muziekliefhebber!
Tracklist
1. Sigh No More
2. The Cave
3. Winter Winds
4. Roll Away Your Stone
5. White Blank Page
6. I Gave You All
7. Little Lion Man
8. Timshel
9. Thistle & Weeds
10. Awake My Soul
11. Dust Bowl Dance
12. After The Storm
Geen opmerkingen:
Een reactie posten