I'm a loser - The Beatles

Afgelopen donderdagmiddag stapte ik, na het werk, in de bus, op weg naar huis. Hoewel het de hele week redelijk druilerig weer was geweest, scheen op dat moment sinds maanden eindelijk weer eens een heerlijk zonnetje (en dat voor februari!). Een medepassagier vroeg zelfs of de verwarming in de bus uit mocht.

Onmiddellijk viel me op dat de buschauffeur muziek aan had staan in de bus. Iets dat eigenlijk vrijwel nooit voorkomt. Je kunt je afvragen of een buschauffeur van een openbaar vervoer bedrijf dit zomaar mag doen en je kunt ellenlange discussies houden of passagiers zich hieraan zouden kunnen storen of niet, of dit het openbaar vervoer bedrijf wel of niet een "professionele uitstraling" bezorgt en ga zo maar door. Ik weet eerlijk gezegd niet of ik de juiste persoon zou zijn om in zo'n discussie te mengen of deel te nemen, omdat ik waarschijnlijk niet echt objectief zou kunnen blijven. Ik ben natuurlijk toch iemand die persoonlijk heel erg op muziek reageert, ik voel me er vrijwel altijd comfortabel bij (tenzij het echt muziek is die ik verschrikkelijk vind) en voor wat verschillende muziekstijlen betreft, heb ik ook nooit echt duidelijke grenzen, want ik luister eigenlijk naar vrijwel alles.

Er zijn mensen die zich soms ergeren aan het feit dat er bijna overal wel muziek te horen is: in winkels, in sportscholen, als je in de wacht staat tijdens een telefoontje aan 1 of andere instantie, café's, ga zo maar door. Sommige mensen ervaren het echt als een soort van "terreur". Natuurlijk heeft iedereen recht op zijn of haar mening, maar....eerlijk gezegd kan ik me er nooit zo erg druk over maken. Natuurlijk krijg je in openbare ruimtes dan te maken met muziek dat misschien niet altijd jouw smaak is (al zal de muziek die in openbare gelegenheden wordt gedraaid toch doorgaans wel "middle of the road" muziek zijn, dus waarschijnlijk nooit hele extreme muziek).
O.k....je hebt er niet om gevraagd en misschien zijn er mensen die vinden dat ze dit soort muziek dan verplicht opgedrongen krijgen of zoiets dergelijks, maar....volgens mij ziet het hele leven er zo uit? Dat je soms met dingen of mensen te maken krijgt dat niet altijd jouw eigen keuze zou zijn geweest, maar waar je dan toch mee om dient te gaan.
Op je werk krijg je te maken met mensen waarvoor je in 1e instantie misschien nooit zou kiezen om in het dagelijks leven mee om te gaan, maar je moet er wel mee werken, dus....dan is het een kwestie van "take it or leave it". Als je in de tram of bus zit, zitten er soms ook types naast of tegenover je waar je van griezelt, waar je jezelf aan kunt irriteren, waar je nooit persoonlijk voor zou kiezen enzovoort, maar....we zullen het toch met elkaar moeten doen (tenzij het boek "Alleen op de wereld" het enige boek is dat je ooit gelezen hebt???).

Ik ben dus nogal gevoelig voor muziek in mijn omgeving. Het is dat het niet mogelijk is op mijn werk, maar het liefst zou ik ook daar gewoon muziek om me heen hebben middels een radio of iets dergelijks. Als ik thuis bepaalde klusjes aan het doen ben, zoals huishoudelijk werk (niet echt een hobby, maar het moet nu eenmaal gebeuren) of andere dingen, heb ik vrijwel altijd een radio aan staan of draai een cd. Op alle verdiepingen in huis staan wel apparaten waar muziek uit komt: beneden een gewone stereotoren (al redelijk gedateerd, maar...hij doet het nog...) en tevens ook platenspeler (plus de jukebox natuurlijk of eventueel de mp3's uit de computer), op de 1e verdieping een draagbare radio/cd/cassette speler, op zolder een redelijk eenvoudige platenspeler waar ook radio op zit (je hebt natuurlijk niet zo'n berengeluid, zoals beneden met een stereotoren, maar het voldoet....ik kan muziek horen en dat vind ik prima zo).

Dus....na tientallen busritten met tientallen chagrijnige buschauffeurs, met duizenden medepassagiers die doelloos en met een lang gezicht voor zich uit staren (vooral 's morgens vroeg, al die chagrijnige medereizigers in de tram bijvoorbeeld, die op weg zijn naar het werk enzovoort, ik háát het!), vind ik dan dus zo'n buschauffeur (die zich misschien niet aan de regels houdt, zijn openbaar vervoer bedrijf geen professionele uitstraling geeft en misschien tevens geen rekening houdt met de passagiers etc., whatever) echt een lot uit de loterij en een zéér welkom individu die eindelijk eens de wereld van chagrijnige passagiers verblijdt met een letterlijke vrolijke noot.

Mede doordat de zon eindelijk weer eens scheen en er eigenlijk niet zoveel passagiers in de bus zaten, had het bijna iets van zo'n sfeer dat je waarschijnlijk alleen in een busrit zou kunnen meemaken in 1 of andere gammele bus (waarvan je jezelf afvraagt of hij wel blijft rijden en of het technisch allemaal wel in orde is) in warme exotische buitenlandse oorden als misschien wel Suriname of Jamaica of zoiets dergelijks. Ik ben daar nog nooit geweest, maar....zo'n soort beeld riep het een beetje bij me op omdat het toch een beetje die sfeer had.

De muziek die op stond was vrolijk. Geen hele extreme muziek, zoals heavy metal of zwaar klassieke muziek of zoiets dergelijks, maar gewoon hele vrolijke gemakkelijke muziek. De tekst die ik verstond was "I'm a loser" en het had iets weg van de Amerikaanse band "The Eagles", een beetje "Country" achtige muziek. Het was echter geen Eagles, maar ik kon niet precies thuisbrengen wat het dan wèl was. Ik ben dan weer nèt te bescheiden om aan de chauffeur te vragen wie de uitvoerende artiest is, dus...ik besloot op internet te gaan zoeken.

Na de tekst "I'm a loser" in de Google zoekmachine gegooid te hebben, kwam vrijwel meteen naar voren dat het zowaar een nummer van The Beatles is uit 1964 (van het album "Beatles for Sale" uit datzelfde jaar).
Wat? The Beatles? Hoe kan het in vredesnaam zo zijn dat ik dat niet gehoord heb? Ik ben toch wel een redelijke liefhebber van Beatle muziek en met name heb ik een grote zwak voor John Lennon!
("Imagine" vind ik 1 van de best geschreven nummers ooit! Als tiener had ik zelfs - waarschijnlijk was ik 1 van de weinigen op die leeftijd - een poster van John Lennon op mijn kamer. Tijdens de zwangerschap van mijn dochter speelde John Lennon ook min of meer een rol, omdat ik veel dingen had gekocht uit de John Lennon baby artikelen serie, die eigenlijk alleen in het buitenland te krijgen zijn, dus....veel geshopt via o.a. eBay...., zoals bijvoorbeeld een schattig roze olifantje waar de melodie van "Imagine" uitkomt zodra je aan zijn staart trekt!)
Ik vond het eigenlijk schandalig dat ik in de muziek die de buschauffeur draaide dus geen Beatles had herkend!

Er is bij het nummer "I'm a loser' wel enigszins een Bob Dylan invloed hoorbaar. John Lennon wilde (en dat is in deze tekst meer dan duidelijk) niet meer schrijven vanuit de derde persoon, maar over zichzelf (Het Beatles nummer "Help!" is hier ook een goed voorbeeld van). Zomaar een liedje over een verzonnen persoon, zoals in "Run For Your Life", vond hij achteraf niet meer voldoende. Het moesten vanaf nu nummers worden over eigen ervaringen, dan was het "echt" volgens Lennon.

(Terwijl Paul mcCartney makkelijk over fictieve personen ("Eleanor Rigby" en "Father McKenzie", beide figuren uit "Eleanor Rigby", al zou McKenzie wel een verbastering voor McCartney kunnen zijn) kon blijven schrijven.)

Maar...bij het beluisteren van de uitvoering van de Beatles wist ik eigenlijk niet helemaal zeker of ik deze versie wel gehoord had, want...Beatles zou ik toch wel zeker herkend moeten hebben? Het was wel het juiste nummer, maar misschien toch uitgevoerd door iemand anders? Ik besloot dus op zoek te gaan naar "covers". Ik vond er enkelen op YouTube, o.a. Marianne Faithfull, Three doors down (hele vette versie is dat overigens!), Sum 41 (beetje punk achtig) en natuurlijk ook de bewerking van Beck op dit nummer, die (achteraf inderdaad) heel bekend is, maar eigenlijk kom ik verder niet echt veel andere uitvoeringen tegen, zelfs niet op de Wiki pagina die enkele artiesten beschrijft die het nummer hebben gecoverd.

Ik heb nu zelfs een oproepje laten plaatsen op de website van muziekexpert Leo Blokhuis, want het lijkt me leuk om toch uit te vinden of er inderdaad meer covers van het nummer bestaan.

Als het om muziek van de legendarische Beatles gaat, zou je toch haast wel denken en verwachten dat er toch nog wel meer artiesten zouden moeten zijn die dit nummer ooit eens hebben opgenomen.

Vooral de contrast tussen de muziek en de tekst vind ik persoonlijk heel opvallend. Dat je dus heel vrolijk nota bene staat te verkondigen dat je een "Loser" bent. Het zijn combinaties waar ik zelf misschien nooit voor zou hebben gekozen en zingen dat je een "verliezer" bent, zou ik persoonlijk ook nooit echt als tekstonderwerp gekozen hebben. Misschien maakte juist die vreemde combinatie het ernaar dat ik nieuwsgierig werd naar de herkomst van het nummer (met als motiviatie "Wie verzint er nu zoiets?"....uiteindelijk blijkt de schrijver van het nummer dus 1 van mijn grootste muzikale helden te zijn, hoe hilarisch!).

Ik ben benieuwd of ik in de (nabije) toekomst meerdere uitvoerders van het nummer kan ontdekken. Voorlopig kun je hieronder genieten van een filmpje van de originele uitvoerders: The Beatles!!!

Beatles- I'm a loser and Boys (US TV Show- Shindig):