Daft Punk is een Frans house- en electroduo bestaand uit Thomas Bangalter en Guy-Manuelde Homem-Christo. Ze zijn al vanaf 1993 muzikaal actief en zij hebben ook al reeds diverse hits op hun naam staan. Doch moet ik eerlijkheidshalve toegeven dat ik eigenlijk niet heel erg bekend ben met hun voorgaande werk.
Ik heb, al zeg ik het zelf, best wel een brede smaak als het om muziek gaat, maar op 1 of andere manier ben ik nooit zo heel erg van de "Elektronische" muziek. Uitzonderingen zijn soms artiesten als Jean Michel Jarre, Tiësto, Armin van Buuren, dat soort dingen, dus eigenlijk toch wat meer Synth/trance achtige dingetjes. Echte "hardcore" house of soortgelijke elektronische muziek is aan mij eigenlijk niet heel erg besteed. Wat dat betreft ben ik toch iets meer van de "gitaren", als je begrijpt wat ik bedoel.
Grote Daft Punk hits als "Around the world" en "One More Time" ken ik wel van de radio, maar ik heb me verder nooit heel erg in hun muziek verdiept. Vergelijkingsmateriaal heb ik dus niet bij hun nieuwste album "Random Access Memories".
Het schijnt dat sommige Daft Punk fans niet bijster positief zijn over het nieuwe album, maar daarentegen zijn er ook heel veel mensen die juist wèl heel erg met het album weglopen. De meningen zijn dus nogal verdeeld. Enerzijds zijn er mensen die het album een enorme verrassing vinden. Anderzijds zijn er mensen die het album "too much" vinden, teveel remixen, teveel robot stemmen met vocoders, te commercieel....noem het allemaal maar op. Een veel gehoord kritisch punt is bijvoorbeeld ook dat de "Nagebootste 70s Funky muziek" niet origineel is.....
Laat dat laatste punt echter nu precies de reden zijn waarom het album mij blijkbaar zo aanspreekt!
Als ik het album beluister komen bij mij inderdaad beelden boven van het oude "oldschool" 70s Funky tijdperk, heel erg veel oude "Soul", ouderwetse 70s "Disco" (zoals die bijvoorbeeld door Earth, Wind & Fire of Kool & The Gang ooit werd gemaakt) enzovoort.
Misschien inderdaad niet "orgineel", maar wellicht klinkt het daarom juist wel gewoon zo "ouderwets" lekker! :)
Het blijft echter niet alleen bij oldschool Funky/Soul/Disco muziek, want ik bespeur ook invloeden van Pop en Jazzy dingen en ja....zelfs Rock! In "Contact", het laatste nummer van het album, zitten fragmenten die, naar mijn idee, samen met het Hammond orgel (á la speelstijl wijlen Deep Purple toetsenist Jon Lord of Don Airey), zelfs enigszins neigen naar prog rock/hardrock-achtige muziek!
Wat ik zo briljant aan dit album vind, is dat over het hele album zo'n beetje hetzelfde muziekthema terugkomt, alleen telkens in een andere vorm. Wat mij ook enorm aanspreekt is het samen laten smelten van allerlei muziekstijlen op 1 album, die je normaal gesproken niet snel gecombineerd zou verwachten. Daft Punk verstaat echter de kunst om al die stijlen moeiteloos in elkaar over te laten gaan en op een manier dat het toch 1 geheel blijft.
Het intro van het nummer "The Touch" roept beelden op vanuit de ruimte, alsof je in een ruimteschip zit. Moeiteloos vloeit het daarna weer over in het vaste "Funky" achtige thema dat als rode draad door het album heen loopt. Het kinderkoor in het laatste gedeelte van dit nummer zou je totaal niet op dit album verwachten, maar het past perfect in het stuk, prachtig gedaan! De zang van het kinderkoor deed me trouwens op 1 of andere manier ergens denken aan het nummer "Cry little sister", afkomstig van de oude "Lost Boys" soundtrack uit 1987, al hebben beide muziekstukken uiteraard totaal niets met elkaar te maken. Tegelijkertijd heeft het kinderkoor ook iets van wat gebruikt zou kunnen zijn in muziek van bepaalde female fronted Gothic bands zoals Nightwish of Within Temptation. Heeft ook totaal niets met Daft Punk te maken, maar dergelijke muzikale fragmenten in de muziek op dit album roepen dit soort beelden dus wel bij me op zo nu en dan.
Ook de track "Doin' it right" inclusief robot stemmen is werkelijk briljant. Wellicht ook een nummer met een zekere hitpotentie!
Veel bekende namen die aan dit album hebben meegewerkt, zoals bijvoorbeeld de Amerikaanse musicus Nile Rodgers, bekend van o.a. de band Chic ("Le Freak" was een grote hit), maar ook was hij producer van beroemde albums van bijv. David Bowie, Madonna en Duran Duran.
Een andere grote naam op dit album is de Italiaanse producer Giorgio Moroder. Hij werkte met o.a. Donna Summer (RIP), Nina Hagen, Debbie Harry (Blondie), etc., etc.
Zanger Pharrell Williams zingt het nummer "Get Lucky" dat op dit moment van schrijven een enorme hit is. Persoonlijk vind ik dat het nummer een hele grote "Michael Jackson" (RIP) achtige dans "vibe" heeft. Als Michael Jackson nog zou hebben geleefd dan zou dit nummer perfect bij hem gepast hebben! (meer hierover in mijn blog dat ik hiervoor geschreven heb) Het nummer zou bijvoorbeeld ook zeker niet misstaan hebben op Michael's album "Off The Wall" uit 1979.
Wat ik ook een enorm pluspunt aan dit album vind, is dat er naast de gebruikelijke Daft Punk elektronica, ook heel veel ECHTE instrumenten op dit album te horen zijn. Zo is er o.a. een heel orkest van blazers e.d. op het album te horen en zijn veel instrumenten echt ingespeeld i.p.v. dat alle geluiden afkomstig zijn van "samples" uit 1 of ander doosje.
Waar anderen van mening zijn dat er "teveel remixen" in het album zitten, ben ik juist van mening dat dit album een enorme diversiteit aan muzikale stijlen bevat, veel emotie, veel diepgang, veel durf voor het combineren van stijlen. De muziek van het album tilt je op en voert je mee langs een geweldige muzikale reis, waar je, als je het album vaker beluistert, maar geen genoeg van kunt krijgen. Hoe vaker je hem afspeelt, hoe beter hij wordt en des te meer verslavend de muziek op je inwerkt.
Ik kon het niet laten en heb het album zowel op CD als op vinyl gekocht. De cliché's zijn waar, op vinyl klinkt hij nóg beter! Ik hoor ook kritische geluiden op het ontwerp van de cover, maar persoonlijk vind ik het ontwerp wel passen bij Daft Punk, minimalistisch, eenvoudig en strak. Niets mis mee!
Voor wat mij betreft is "Random Access Memories" nu al beslist 1 van de beste albums van 2013! Absoluut een dikke vette aanrader!!!
Tracklist:
01. Give Life Back To Music (Ft. Nile Rodgers) (4:34)
02. The Game Of Love (5:21)
03. Giorgio By Moroder (Ft. Giorgio Moroder) (9:04)
04. Within (Ft. Chilly Gonzales) (3:48)
05. Instant Crush (Ft. Julian Casablancas) (5:37)
06. Lose Yourself To Dance (Ft. Pharrell Williams And Nile Rodgers) (5:53)
07. Touch (Ft. Paul Williams) (8:18)
08. Get Lucky (Ft. Pharrell Williams And Nile Rodgers) (6:07)
09. Beyond (4:50)
10. Motherhood (5:41)
11. Fragments Of Time (Ft. Todd Edwards) (4:39)
12. Doin' It Right (Ft. Panda Bear) (4:11)
13. Contact (Ft. Dj Falcon) (6:21)
De Nederlandse zanger Bertolf (Bertolf Lentink, geboren 2 juli 1980, speelde voordat hij solo ging als gitarist in de band van zangeres Ilse DeLange) had ik al wel eens voorbij zien komen in tv-programma's als "De Wereld Draait Door".
Ik vond hem op 1 of andere manier altijd wel "interessant" als muzikant, maar had me er verder nooit zo echt in verdiept.
Totdat hij enkele maanden terug bij hetzelfde tv-programma, samen met een koor, volledig "a capella", het nummer "English Roses" uitvoerde, opgedragen aan zijn opa.
Het gebeurt niet vaak dat ik "ademloos" naar een artiest zit te luisteren bij "De Wereld Draait Door", maar dit keer was het zanger Bertolf dus wèl gelukt om mij zover te krijgen....
De 2e keer dat Bertolf mij zover kreeg, was toen ik op de radio het nummer "Mary" hoorde. Een mooi nummer dat uitblinkt door zijn "eenvoud". Geen overbodige toeters en bellen of andere "opsmuk", maar eindelijk weer eens een artiest die het muzikaal aan durft om in zijn "blote kont te staan", als het ware.
Ik heb respect voor dit soort zangers/muzikanten. Ik dacht in 1e instantie dat het een nummer was van 1 of andere buitenlandse band, maar door de afkondiging door de radio deejay kwam ik er eigenlijk pas achter dat het nummer afkomstig was van onze eigen Nederlandse Bertolf!
Toen mijn echtgenoot vroeg of ik nog wensen had i.v.m. "moederdag" was de cd "Bertolf" eentje die op mijn "wenslijst" stond. En..."zo is het gekomen"....dat de nieuwe cd van Bertolf gisterenmorgen uit een kadopapiertje tevoorschijn kwam.
De vorige 2 albums van Bertolf ken ik op dit moment van schrijven nog niet, dus kan ik het nieuwe album niet vergelijken met voorgaande 2 werken. Inmiddels heb ik wel ook sinds kort het debuut album van Bertolf in huis en het 2e is onderweg, maar ik ben nog niet in de gelegenheid geweest om die te luisteren. Bij het nieuwe album ga ik dus puur af op hetgeen ik hoor op dat moment en eerder uitgebracht materiaal ken ik nog niet.
Wat mij wederom opvalt aan dit album, is de "eenvoud" op dit album. Geen overbodige "fratsen", zou ik bijna willen zeggen.
Het eerste nummer "Victory March" brengt me meteen in een "Beatles / John Lennon" achtige sfeer, terwijl de 2e track "Burning Bushes" haast iets "West Coast" achtigs heeft á la "Crosby Stills Nash Young", "The Eagles" of het oudere werk van "Simon & Garfunkel".
De Beatles- en West Coast-achtige sferen hoor ik ook terug in andere nummers op dit album.
Vervolgens natuurlijk het prachtige minimalistische nummer "Mary". "Alles draait om de eenvoud" was ooit een nummer van "Het Goede Doel", maar die eenvoud zou zeker op dit nummer van Bertolf kunnen slaan. Het nummer blijkt overigens een eerbetoon te zijn aan zijn schoonmoeder, die overleed voordat hij haar leerde kennen. In het nummer vraagt hij als het ware postuum alsnog om de hand van haar dochter.
Ik houd van het geluid van dit album, omdat het "anders" klinkt dan het "gros" aan popmuziek dat normaal gesproken dagelijks op de radio te horen is. Ik houd ervan als artiesten "anders" durven te zijn, als ze het aandurven om niet te doen dat van hen "verwacht wordt" en ervoor kiezen om hun eigen weg te volgen. Gevolg is dat het daardoor misschien wat minder "gepolijst" klinkt en minder "13 in een dozijn", maar hierdoor maak je dus wèl meer kennis met de persoonlijkheid van de artiest zelf, als je begrijpt wat ik bedoel. Daardoor wordt het "Bertolf" album waarschijnlijk ook een album waar je als publiek zijnde wèl of niet voor gaat, een tussenweg is er waarschijnlijk niet.
Als ik het album beluister heb ik in ieder geval nergens door dat ik naar een "Nederlandse" artiest zit te luisteren. Ik ben er bijna zeker van dat dit album het buiten de grenzen van Nederland óók goed zou doen!
Met name liefhebbers van The Beatles/John Lennon, Crosby Stills Nash Young, Rufus Wainwright, Nick Drake e.d. zouden absoluut eens een luisterbeurtje aan dit album moeten wagen!
De kers op de taart is op deze cd toch wel voor het laatst bewaard. Het nummer "English Roses" heeft een bepaalde schoonheid die je in de hedendaagse muziek nog maar weinig tegen komt! De muziek doet me bijna denken aan de manier zoals er in een "kerkdienst" gezongen zou worden, iets waar je waarschijnlijk het láátste aan zou denken als je een album met popmuziek maakt, maar Bertolf durft het aan, volgt zijn hart en zet daarom iets ongekend prachtigs neer!
Als Bertolf zijn eigen muzikale lijn en zijn eigen gevoel + identiteit voortzet (oftewel "trouw blijft aan zichzelf" en blijft "groeien" als muzikant) i.p.v. te doen wat "anderen verwachten", dan geloof ik dat wij er een volwaardige artiest bij hebben in Nederland (en mogelijk ook daarbuiten?) en dan denk ik dat wij ook in de toekomst nog veel van Bertolf zullen gaan horen!
Tracklist:
01. Victory March
02. Burning Bushes
03. Ghost
04. Wall
05. Mary
06. Here I Am
07. Om Hare Om
08. Madness Of Today
09. Credo
10. I know it will pass
11. Other People
12. English Roses
YouTube: Bertolf - Mary (Official Music Video 2012);
Gisteren schreef ik op mijn Facebook en Twitter: "Vrijdag de 13e kan onmogelijk een ongeluksdag zijn met de nieuwste Trijntje Oosterhuis cd in huis :)"
Iemand reageerde met "Uh?" Dit kun je natuurlijk op allerlei manieren opvatten. (misschien verwachten mensen wederom niet altijd dat ik, als rockzangeres in een hardrockband, ook naar dit soort muziek luister???)
Op 1 of andere manier roept de naam "Trijntje Oosterhuis" altijd "discussie" op.
Ooit kreeg ik zanglessen van een zangpedagoge die mij ervan probeerde te overtuigen dat Trijntje Oosterhuis absoluut "verkeerd" zong, dat haar zangtechniek "niet goed" zou zijn. Dit zou natuurlijk een mening van 1 persoon kunnen zijn, maar....ik heb dit verhaal ook al eens door een andere zangpedagoog horen verkondigen. Ik heb geen flauw idee of meer zangpedagogen deze mening delen, maar dit zou dan dus betekenen dat ik ongeveer anderhalve decennia een zangeres in mijn "favoriete zangeressen lijstje" heb staan die blijkbaar "niet goed zingt"?
Over smaak valt te twisten misschien, maar....ik geloof toch niet dat ik van mezelf kan zeggen dat ik "doof" ben op dat gebied. Ik hoor gewoon of iets goed is of niet. Het hoeft dan niet persé altijd mijn muzikale smaak te zijn, maar ik hoor heus wel of iemand kwaliteit in huis heeft.
Vervolgens heb ik me ook altijd afgevraagd: "Wat maakt iemand dan een goede of slechte zanger/zangeres?"
Iemand met een perfecte zangtechniek....is dat dan altijd persé een goede zanger/zangeres?
Een goede zangtechniek is natuurlijk wel erg belangrijk voor vocalisten, vooral als mensen vaak en veel optreden, laat ik dat voorop stellen. Echter....ben je met een goede zangtechniek dan ook meteen automatisch een goede zanger of zangeres in de zin van...."een verhaal kunnen vertellen"...."een vertolker zijn"....iemand die een bepaald gevoel kan overbrengen, waar mensen graag naar luisteren, iemand met een prettig in het gehoor liggende stem....enzovoort, enzovoort???
Ik ga geen namen noemen, maar er zijn genoeg zangers/zangeressen bij wie de zangtechniek wellicht perfect is, maar.....waar ik van mijn levensdagen nooit een cd van zou kopen, omdat ik de stem van die persoon misschien niet "boeiend" genoeg vind voor een full length album. Mensen met een perfecte zangtechniek, maar die niet in staat zijn om de luisteraar "in te pakken", als je begrijpt wat ik bedoel.
Terwijl mensen die misschien nooit van hun leven ook maar 1 zangles genoten hebben daar wellicht wèl toe in staat zijn. Dus....wat maakt iemand uiteindelijk dan een goede zanger of zangeres?
Hetzelfde geldt voor conservatorium muzikanten en straatmuzikanten. Conservatorium muzikanten zijn misschien technisch perfect onderlegd, weten alle theorieën misschien van haver tot gort, maar.....kunnen ze die noten op papier ook omzetten naar een bepaald "gevoel" in de muziek die men speelt?
Een straatmuzikant die misschien slechts 3 akkoorden kent op zijn gitaar, zou dat "gevoel" wel eens véél beter over kunnen brengen dan iemand die afgestudeerd is aan het conservatorium!
Ik bedoel.....conservatorium muzikanten die "keurig netjes" een stukje oude vette zwarte soul proberen te spelen bijvoorbeeld.....en dan dus letterlijk, zoals ze dat soms zeggen "als een stel blanken spelen"....houd toch op zeg! Zulke muziek móet gewoon niet "keurig netjes" gespeeld worden....met zulke muziek móet je juist buiten de lijntjes durven kleuren, móet je je lijf en je hart laten spreken.....en niet je verstand!
Of Trijntje Oosterhuis dan dus wel of niet een goede zangtechniek heeft....zal me uiteindelijk dus een biet wezen! Ik volg Trijntje al vanaf haar "Total Touch" tijd en.....haar zang....sorry voor de mensen die er zogenaamd "verstand" van hebben, maar daar is "niks mis mee"! Ik heb Trijntje ook een aantal keer "live" zien optreden en dat is iedere keer weer een "feestje". De interactie met het publiek is niets op aan te merken. Mensen vinden het prettig om naar Trijntje te luisteren en mensen worden wel degelijk "ingepakt" door de stem van Trijntje, dus.....dat verhaal van "slechte zangeres" kan voor mijn part echt vanaf vandaag resoluut naar het land der fabelen!
Tot op heden is nog altijd alles dat Trijntje Oosterhuis op cd uitbracht in mijn cd-collectie beland. Vanaf de Total Touch periode tot de gisteren op cd uitgekomen "Wrecks we adore" dus. Natuurlijk waren daar de Burt Bacharach/jazz albums, die ik ook stuk voor stuk heb gekocht (gekócht ja, niet gedownload!).
Begrijp me niet verkeerd, ik vond de "jazz" albums kwalitatief zeer goed afgeleverde stukken werk, maar....stilletjes....hoopte ik dat Trijntje vandaag of morgen het roer toch weer enigszins zou omgooien naar weer wat meer "poppy" werk. Dat gevoel bekroop me met name als ik dan weer eens een oude Total Touch cd een rondje had laten draaien.
Ik bedoel....Trijntje...geboren op 5 februari 1973...is dus 2 jaar jonger dan ik.....heeft muzikaal gezien, denk ik, nog best heel wat jaartjes voor de boeg. Ik hoopte dat Trijntje de rest van haar muzikale carrière alsjeblieft niet alleen maar in de "jazz" zou blijven hangen, omdat ik denk dat ze toch wel meer in huis heeft en....het anders misschien toch wel een beetje "saaaaai" begint te worden (sorry als dit wat oneerbiedig klinkt, maar ik denk dat men heus wel begrijpt wat ik bedoel).
WRECKS WE ADORE (2012)
En toen was daar gisteren dus de release van "Wrecks we adore" en....meteen op de dag van de release gekocht dus. Eenmaal in de cd speler afspelend, merkte ik dat ik toch wel een beetje moest "wennen". Ik heb hem zelfs een paar keer opnieuw af moeten spelen om die reden. Het gehele album is geproduceerd door Anouk en tevens zijn alle nummers op "Wrecks we adore" geschreven door dezelfde dame in kwestie. En dat....is héél goed te horen op dit nieuwste schijfje van Trijntje Oosterhuis. Heel soms heb ik zelfs eventjes moeite om te kunnen onderscheiden of ik werkelijk naar Trijntje Oosterhuis aan het luisteren ben, of toch een cd van Anouk. De cd heeft bij mij dus wat meer luisterbeurten nodig, waardoor ik tevens wel merk dat de cd dan steeds "beter" wordt, want er staan absoluut echt wel een aantal hele mooie stukken op dit nieuwe album!
Bovendien wil ik wel gezegd hebben dat ik het alleen maar te prijzen vind dat Trijntje Oosterhuis het aandurft om weer eens iets totaal anders uit te proberen op muzikaal gebied. Waar andere artiesten zich dan tegenwoordig wellicht juist op buitenlandse producers zouden richten, kiest Trijntje juist voor iemand van onze eigen Nederlandse muzikale kanjers! Want laten we wel zijn....dat een bepaalde platenmaatschappij of management niet eens de moeite neemt om Anouk verder in het buitenland te promoten, juist op het moment dat zij daar een grote hit scoort met het nummer "Lost" is toch te schandalig voor woorden, want....zeg nu zelf....Anouk is toch potverdorie gewoon 1 van onze allerbeste live acts die we in Nederland rijk zijn! (dat gezeur van mensen dat we in Nederland geen goede acts hebben of geen goede muziek maken vind ik dus echt regelrecht bullshit! We hebben namelijk wel degelijk muzikaal hoogstaande kwaliteit in dit kleine kikkerlandje!)
De cd begint redelijk rustig met het nummer "Better Think Twice", een R&B achtige ballade. Het 2e nummer van het album is de huidige single "Happiness". Lekker rock-achtig nummer (á la Anouk, misschien zelfs een "afdankertje" van Anouk dat zij zelf niet voor haar eigen albums heeft gebruikt?). Alleen wat ik persoonlijk mis....zijn dan toch de iets ruigere gitaren en wellicht zelfs hier en daar een vette hammond orgel (dit laatste geldt, als je het aan mij vraagt, overigens eigenlijk ook wel voor de rest van dit album. Het had van mij hier en daar nèt ietsje "rauwer" gemogen.....).
Het 3e nummer "What about my heart" (single kandidaatje!!) knalt er meteen goed in bij mij! Een heerlijke soul ballade, bijna in de Motown sfeer van "Wondering Who" á la Jackson 5 of een nummer van Etta James of Sam Cooke of iets in die trent. Persoonlijk had ik het stiekem geweldig gevonden als Trijntje hier een duet zou hebben gezongen met zangeres Berget Lewis (i.p.v. Berget Lewis in het backingvocals groepje op dit album!), want dit nummer leent zich daar uitstekend voor en Berget zou daar dè perfecte stem voor hebben gehad! (misschien iets voor een volgend album?)
Bij nummer 4 "We are gold" dacht ik onmiddellijk......dit had een veel betere "opener" voor dit album geweest dan "Better Think Twice" (maar dat zal een kwestie van persoonlijke smaak zijn). Het nummer knalt er meteen stevig in. Absolute single kandidaat ook! Het nummer past ook goed bij Trijntje, vind ik zelf. Ik bespeur trouwens wel weer wat "Burt Bacharach" achtige blazers in de muziek....
Bij het 5e nummer "You own my heart" weet Trijntje meer haar eigen stempel op deze Anouk compositie te drukken, maar de invloed van Anouk is nog steeds hoorbaar aanwezig.
De 6e track "Nothing at all" is een prachtige ballade, waarin Trijntje's stem perfect tot uitdrukking komt. Ook hierbij denk ik weer: "Absolute single kandidaat!"
De overige tracks op het album liggen ook lekker in het gehoor. Bij de 9e track "In Time" bespeur ik volgens mij wederom een "afdankertje" van Anouk (maar ik kan het natuurlijk ook mis hebben....de Anouk "sound" is in ieder geval sterk hoorbaar), plus dat ik dit keer de aanwezigheid van "Burt Bacharach" achtige blazers en panfluit zeer sterk vind. In dit nummer perfecte backingvocals (maar dat kan ook bijna niet anders als dit achtergrondkoortje uit o.a. Berget Lewis, Lisa Lois en Caroline Dest bestaat!) en complimenten aan gitarist Tore Johansson voor het zeer subtiele gitaarspel!
Conclusie is voor mij persoonlijk dat "Wrecks we adore" een album is waar je in 1e instantie jezelf doorheen moet bijten, maar bij meerdere luisterbeurten steeds meer mooie kanten openbaart naarmate je het steeds beter leert kennen. Over het algemeen vind ik de productie redelijk "radiovriendelijk". Eigenlijk probeer ik hiermee te zeggen dat er van mij een nèt wat rauwer randje aan het album had mogen zitten, door misschien wat meer rockgitaar en bijvoorbeeld hammond orgel of i.d. (misschien de band "live" laten inspelen de volgende keer? Zou een optie kunnen zijn...) Aan de andere kant hadden dergelijke gitaren er misschien juist weer nóg meer een "Anouk" plaat van gemaakt, dus.....het is maar net welke kant je op wilt.
"Wrecks we adore" is sowieso een album geworden dat aangeeft dat Trijntje Oosterhuis waarschijnlijk nog heel veel verschillende muzikale kanten van zich zal kunnen laten horen in de toekomst die wij nog niet van haar kennen en die wij wellicht nooit van haar zouden hebben verwacht.
"Wrecks we adore" is absoluut een start voor een nieuw muzikaal tijdperk voor Trijntje Oosterhuis met nieuwe muzikale verrassingen.
Nadat Ali B met zijn tv programma "Op Volle Toeren" bruggen heeft geslagen tussen "oudere" en "jongere" artiesten, die elkaars interpretatie op elkaars muziek los laten.....misschien dan nu na de samenwerking tussen Anouk en Trijntje Oosterhuis tijd voor een nieuw "format".....en vaker dergelijke muzikale samenwerkingen tussen artiesten laten plaatsvinden? Wie weet dan dus volgende keer een album van Anouk geschreven/geproduceerd oor Trijntje en Tjeerd Oosterhuis? Zeg nooit nooit..... :)
"Wrecks we adore" ligt dus sinds gisteren (vrijdag de 13e.....) in de winkel!
Tracklist:
01. Better Think Twice
02. Happiness
03. What About My Heart
04. We Are Gold
05. You Own My Heart
06. Nothing At All
07. Knocked Out
08. I Ain't Going Nowhere
09. In Time
10. One Step Away From Coming Home
YouTube: Trijntje Oosterhuis - Happiness - Wrecks We Adore (Track 2 v/h album en tevens nieuwe single!);
Toen ik op Radio 2 een track van dit album gedraaid hoorde worden, was ik onmiddellijk onder de indruk en wist ik dat die ene track absoluut naar "meer" smaakte. Ik zocht op internet track samples op en nadat ik die beluisterd had, kreeg ik vrijwel meteen dat hele "onrustige" gevoel van binnen....het gevoel dat mij als muziekfanaat altijd "ongeduldig" maakt, omdat ik het album eigenlijk het liefst "gisteren" nog had willen hebben, als je begrijpt wat ik bedoel ;-)
Dat gevoel van "onrust" gaat dan pas "over" als ik het album in mijn bezit heb. Ik wilde hem eigenlijk niet bestellen, want dan moest ik nóg langer wachten.... Tot overmaat van ramp bleek Free Record Shop deze gloednieuwe prachtige cd niet eens op voorraad te hebben.
Enigszins mokkend besloot ik een kans te wagen bij elektronicawinkel Saturn, die sinds kort in Nieuwegein gevestigd is. Ik had nooit verwacht dat zij de cd zouden hebben, maar...zowaar, ze hadden hem! En....hij was ook nog véél voordeliger dan eerder genoemde winkel hem aanbood in hun "online shop", dus.....om Johan Cruijff maar even te citeren in dit geval: "Elk nadeel heeft zijn voordeel!"
De cd heb ik nu ongeveer 2 weken in huis en sindsdien is hij mijn cd speler bijna niet meer uit geweest! Ik heb het over het album "Don't Explain" van zangeres Beth Hart en gitarist Joe Bonamassa. Oh jongens, wát een plaat!! Wát een verademing dat er weer eens een album uit is met èchte muziek i.p.v. computergestuurde rotzooi die je tegenwoordig vaak hoort, om het zo maar eens uit te drukken.
Gitarist Joe Bonamassa nodigde Beth Hart uit om samen eens iets op te nemen en laat laatst genoemde nu gelukkig "ja" gezegd hebben! Het plezier in het muziek maken "spat" er vanaf! Het album is in slechts 4 dagen tijd opgenomen, waardoor een recht-voor-zijn-raap spontaan resultaat is ontstaan. Geen overgeproduceerde overmatig gepolijste tracks, maar eerlijke muziek die tot op het bot bij je binnen komt!
Een andere reden waarom de muziek zo "warm", "eerlijk" en "recht-voor-zijn-raap" overkomt, is waarschijnlijk omdat de vaste band van Joe Bonamassa op de cd meespeelt. Deze muzikanten zijn natuurlijk zo ontzettend goed op elkaar ingespeeld en voelen elkaar zo goed aan, dat hierdoor alles op muzikaal gebied naar een hoger plan wordt getrokken. Dit laatste zou je waarschijnlijk nooit zo op die manier hebben bereikt met ingehuurde "sessiemuzikanten" die elkaar wellicht nog nooit gezien hebben of die nog nooit met elkaar gespeeld hebben. Technisch zou het dan misschien wel "in orde" zijn, maar......uiteindelijk zou dan toch net datgene ontbreken dat muziek zo speciaal maakt. Namelijk datgene dat die "gevoelige snaar" in je los maakt en dát resultaat is absoluut behaald op dit nieuwe album!
De vaste producer van Joe Bonamassa produceerde het album, te weten rockproducer Kevin Shirley. Waarschijnlijk ken je hem ook wel van zijn werk voor Aerosmith, Rush, Led Zeppelin, Black Crowes, Dream Theater (die onlangs ook een geweldig nieuw album hebben uitgebracht, te weten "A Dramatic Turn Of Events", welke ook beslist een aanrader is!) en....jawel (1 van mijn meest favoriete Rockbands aller tijden!)...ook Journey!!
Waarschijnlijk is de bijdrage van Kevin Shirley dan ook 1 van de redenen waarom ik "Don't Explain" zo'n geweldig album vind, want ik heb van alle bovengenoemde bands wel cd's en/of vinyl in huis!
Het album bevat een combinatie van stijlen als blues, jazz, soul, gospel en rock. Laten dat nu ook net de ingrediënten zijn waar ik als muziekfanaat als een blok voor val! (als het tenminste "goed" wordt uitgevoerd....maar daar hoef ik me in dit geval geen zorgen over te maken!)
Beth Hart wordt als zangeres eigenlijk voornamelijk vergeleken met "Janis Joplin" en dat is niet geheel onterecht, want ze heeft dezelfde rauwe maar toch soulvolle bluesy strot. Ook Billie Holiday is een grote inspiratiebron voor Beth Hart. Echter hoor ik ook andere klankkleuren in haar stem terug, zoals bijvoorbeeld een Sass Jordan of wijlen Amy Winehouse.
En....als je niet zou weten dat Beth Hart een 'blanke" vrouw is, zou je zweren dat er een oudere doorleefde "zwarte" Soul/Gospel zangeres stond te zingen. Wat een geweldige stem heeft die vrouw! Het mooie van Beth Hart is dat ze niet alleen maar staat te "scheuren" met haar stem, maar dat ze ook heel "ingetogen" kan zingen. Dat maakt haar performance een palet met oneindig veel mooie kleuren!
Het album "Don't Explain" bevat geen zelf geschreven nummers, maar "slechts" enkel "covers".
Denk echter nu niet dat de oorspronkelijke nummers/uitvoeringen klakkeloos worden nagespeeld, want Joe Bonamassa en Beth Hart leveren wel degelijk hun eigen interpretatie van alle nummers. Met name Beth Hart maakt zich alle nummers zó "eigen" dat het bijna lijkt alsof alle nummers speciaal voor haar geschreven zijn en dat is beslist een groot compliment waard!
Ik las ergens dat iemand vond dat er op dit album "nergens echt chemie tussen de twee" zou zijn, maar daar ben ik het dus absoluut niet mee eens! Dan heeft diegene waarschijnlijk toch echt niet goed naar het album geluisterd. En met luisteren bedoel ik dus niet ergens de cd op de achtergrond aan hebben staan, terwijl je met andere dingen bezig bent. Nee, doe die cd in je cd speler, pak een goed glas wijn erbij, zet het volume van je versterker voluit en zing voor mijn part die hele cd van het begin tot het einde uit volle borst mee! Laat die bastonen maar door je huiskamer dreunen, laat iedere gezongen noot bij je binnenkomen, want dan vóel je dat er wel dégelijk "chemie" is tussen de 2 artiesten in deze met emotie doordrongen muziek!
De 1e track "Sinner's Prayer" (Ray Charles + BB King) is een geweldig slepend blues nummer. Het had ook zo op een album van wijlen Stevie Ray Vaughan kunnen staan.
In track nummer 2 "Chocolate Jesus" (Tom Waits) doet Beth Hart me ineens sterk aan wijlen Amy Winehouse denken. Wat is dit goed!!
Bij track 3 "Your Heart Is as Black as Night" (Melody Gardot) word je meteen als het ware meegetrokken in de hoogtijdagen van de jazz in de jaren 30, maar ook weer met een tikje blues en...ook weer enigszins een "flashback" naar Amy Winehouse. Ook doet de klankkleur van Beth Hart me zo nu en dan denken aan zangeres Dani Klein van de Belgische groep Vaya Con Dios.
Het intro van track 4 "For My Friends" (Bill Withers) doet me een klein beetje denken aan de 1e albums van de band The Black Crowes en ik hoor een rauwe "Sass Jordan" achtige klankkleur in de stem van Beth Hart.
En dan....komt de titeltrack van dit album op nummer 5 "Don't Explain" (Billie Holiday). Wat een prachtig subtiel gitaarspel, een moment van "rust", bijna jazzy en....ik hoor toch ook weer...(het is als een compliment bedoeld)...Amy Winehouse in de stem van Beth Hart terug. Dit is absoluut 1 van de mooiste nummers op dit album!
Bij track nummer 6 "I'd Rather Go Blind" (Etta James) een heerlijk slepend bluesnummer dat ook Soul en Gospel invloeden laat horen op een Janis Joplin achtige wijze. De tranen rollen bijna letterlijk uit je speakers. Klinkt lekker!
In dit nummer hoor je dat alle muzikanten op dit album maar al te goed begrijpen dat je hem bij het spelen niet altijd persé "van Jetje" hoeft te geven om het "vet" en "groots" te laten klinken, maar dat je dat laatste juist ook kunt bereiken door iets heel ingetogen te brengen!
Jaaaah....track nummer 7 "Something's Got a Hold on Me" (Etta James) is absoluut 1 van mijn meest favoriete tracks op dit album! Alsof je letterlijk in een zwarte Gospelkerk zit!
Ik ken dit nummer ook in de uitvoering van Etta James, maar stiekem vind ik dat Joe Bonamassa en Beth Hart aan het nummer toch een extra "boost" toegevoegd hebben. Dat beetje extra "power". En....in gedachten hoor ik dit nummer zo uitgevoerd worden door Elvis Presley....het zou werkelijk geknipt voor hem zijn in deze uitvoering! Helemaal geweldig!!
Nummer 8 "I'll Take Care of You" (Bobby Bland / Gil Scott-Heron) begint met een prachtig piano intro. Een mooie blues ballade, prachtige tekst die geweldig geïnterpreteerd wordt door Beth Hart. En....soms doet het nummer me denken aan "Still got the blues" van wijlen Gary Moore. Een absoluut hoogtepunt op dit album! Beth Hart en Joe Bonamassa doen een duet op track 9 "Well, Well" (Delaney & Bonnie). Gewoon een lekker nummer om te luisteren, af en toe ook een beetje met een country achtige "vibe".
Het nummer "Ain't No Way" (geschreven door Carolyn Franklin voor haar oudere zus Aretha!) is de 10e track. Een adembenemende ballade, die je eigenlijk met je ogen dicht zou moeten beluisteren en de muziek noot voor noot en de tekst woord voor woord tot je door zou moeten laten dringen. Een regelrecht kippenvel nummer. Soms doet het nummer me ook een beetje denken aan het prachtige "One more try" van George Michael. Op track 11 vinden we de Radio Edit/Bonus Track "I'll Take Care of You", dus een kortere versie van track 8.
Tja...ik lees ook reacties en reviews van mensen die wat minder positief over deze cd zijn, maar....gelukkig ben ik altijd iemand die zich eigenlijk nooit iets aantrekt van de mening van anderen als het om muziek gaat. Ik heb altijd mijn eigen koers gevolgd en dat zal ik ook altijd blijven doen.
Ik zeg altijd....geef 10 verschillende mensen dezelfde cd...en je zult 10 verschillende meningen krijgen. Zo werkt het gewoon! Maar...wat een ander ervan vindt, hoeft niet altijd persé ook mijn mening te zijn. Gelukkig maar! Gelukkig heeft iedereen recht op een eigen mening. Ja toch, niet dan? Nou dan! Zo niet, dan toch! ;-)
Wat anderen dus ook van "Don't Explain" vinden.....ik vind het in ieder geval een regelrechte KIPPENVEL cd! Wanneer ik een cd keer op keer op "repeat" zet en ik ben keer op keer weer onder de indruk, dan wil dat dus denk ik wel iets zeggen.
Houd je van zangeressen met een rauwe maar ook gevoelige en veelzijdige stem? Houd je van blues, jazz, gospel, soul, rock en dan een combinatie hiervan? Houd je van eerlijke recht-door-zee muziek zonder computergestuurde samples e.d.? Houd je van kippenvel muziek?
Dan zou "Don't Explain" van Joe Bonamassa en Beth Hart wel eens een heel geschikt album voor jouw muziekcollectie kunnen zijn.
Ik zeg: "Kopen die cd"!!
Tracklist:
01. Sinner's Prayer
02. Chocolate Jesus
03. Your Heart Is as Black as Night
04. For My Friend
05. Don't Explain
06. I'd Rather Go Blind
07. Something's Got a Hold on Me
08. I'll Take Care of You
09. Well, Well
10. Ain't No Way
11. I'll Take Care of You (Radio Edit/Bonus Track)
YouTube: Beth Hart and Joe Bonamassa- Something's Got a Hold on Me;
Aanvankelijk dacht ik dat "21" van Adele het onbetwiste nummer 1 album van 2011 zou gaan worden, maar....ik denk dat de Britse zangeres er inmiddels absoluut een geduchte concurrent bij heeft!
Ik geloof dat het zo'n 2 á 3 weken geleden is dat ik de single "Somebody that I used to know" voor het eerst op de radio hoorde. Ik had bijna gezworen dat ik met een nieuwe single van ex-Police zanger Sting van doen had. Ik vond het een zeer interessant nummer, dus ik wilde er graag meer van weten.
Je kunt er achteraf om lachen wellicht, maar saillant detail is misschien dat ik toen ook daadwerkelijk op Google heb geprobeerd te achterhalen of er soms een nieuwe plaat van Sting uit was! Tja....ik kon uiteraard niet vinden wat ik zocht, want de bewuste plaat was natuurlijk helemaal niet van Sting. Het was zelfs niet afkomstig van een eventuele reünie van The Police en nee....het was ook niet de zoon van Sting, die namelijk een bijna gelijkende stem als zijn vader heeft. Niets van dit alles, dus...wat was het dan?
Afgelopen week draaide de radiozender Q Music de plaat weer..... Nu weet ik dat de website van Q Music laat zien welke plaat er op zo'n moment wordt gedraaid, dus ik snel naar de website van Q Music surfen.....en daar wist ik uiteindelijk de uitvoerende artiest en titel van deze geweldige plaat te achterhalen.
Bij het doen van enige "research" werd ik steeds enthousiaster over de artiest die verantwoordelijk is voor het maken van bovengenoemde plaat.
De artiest, die zich "Gotye" noemt (spreek op zijn Frans uit als "Gaultier" of "Gautier"), luistert in het dagelijkse leven naar de naam Wouter de Backer.
Hij werd op 21 mei 1980 geboren in het Belgische Brugge, maar verhuisde in zijn jonge jaren met zijn ouders naar het Australische Melbourne.
Uit een radio interview met Radio 3FM deejay Gerard Ekdom, dat ik vond op een video via YouTube, blijkt dat Wouter de Backer (ook wel "Wally de Backer", wanneer hij als producer werkzaam is)...of...."Gotye"...nog steeds een prima woordje Vlaams spreekt, hetgeen hier in Nederland dus ook prima te verstaan is, dus dat is een leuke bijkomstigheid.
Ik heb ook met grote verwondering en bewondering naar andere YouTube filmpjes gekeken waarin Wouter / Gotye laat zien hoe hij zijn nieuwe album, dat de titel "Making Mirrors" draagt, tot stand heeft laten komen. Wouter / Gotye blijkt een multi-instrumentalist te zijn, die van oorsprong eigenlijk drummer is, maar hij kruipt ook met het grootste gemak achter een orgel of keyboard of bespeelt diverse andere instrumenten. Hij gebruikt zelfs attributen die van oorsprong eigenlijk geen muziekinstrumenten zijn, maar die wel een bepaald geluid maken waarvan hij denkt die te kunnen gebruiken. Die geluiden neemt hij dan vervolgens op en verwerkt ze via een sampler in een muzikaal stuk. Briljant! Wouter / Gotye blijkt zelfs een vinyl verzamelaar te zijn....... Tja beste lezers, voor wat dit laatste betreft....hebben mensen bij mij persoonlijk dan per definitie eigenlijk al een streepje voor uiteraard, haha! (altijd weer prettig om te zien dat je niet de enige "gek" op deze aardkloot bent die nog steeds rete enthousiast wordt wanneer je een mooie zwarte schijf uit zo'n platenbak vist! Ja mensen, zelfs bij de kringloopwinkels!! Lol!) Het leuke is dat Wouter / Gotye ook fragmenten van sommige vinyl platen verwerkt in zijn muziek als sample en er vervolgens weer een geheel eigen interpretatie aan geeft.
Wat ik vooral erg leuk vond om te zien is de "eenvoud" die ik waarnam in de werkwijze van Gotye. Een hele eenvoudige opstelling, met wat computers, instrumenten, een sampler....en verder niet veel anders eigenlijk.... (geen overbodige troep, onbetaalbare apparatuur of allerlei andere "krachtpatserij", zoals je wel eens bij muzikanten ziet)
In al die "eenvoud" blijkt Gotye echter wel een meester te zijn voor wat betreft creativiteit en inventiviteit m.b.t. zijn muzikale project. Tot in de kleinste detail heeft Gotye enkele maanden lang duidelijk keihard gezwoegd om er iets moois van te maken, dus in die zin kun je Gotye zeer zeker een ambachtsman noemen!
Inmiddels heb ik de cd "Making Mirrors" aangeschaft en daar heb ik zeer zeker geen spijt van!
Er zijn natuurlijk genoeg mensen die de cd (vaak illegaal) zullen downloaden, maar....die mensen zou ik toch willen aanraden om het album gewoon netjes aan te schaffen.
Het album is natuurlijk ook als "legale" download verkrijgbaar, maar....ik vind dat je zonder het bijbehorende doosje/boekje eigenlijk toch iets mist.
De verpakking van de cd ziet er namelijk echt fantastisch uit! Het geeft zonder meer een zéér goed verzorgde indruk en daar houd ik van!
Je kunt zien dat er zorg aan is besteed. Geen 13 in een dozijn doosje, zoals je daar duizenden van in de winkel ziet, maar een mooi kartonnen doosje, dat al bijna aandoet alsof je een prachtig boek koopt. Vervolgens kun je in dat doosje de "digipak" vinden, die je kunt openklappen. Aan de linkerkant bevindt zich het cd boekje met songteksten en informatie. Aan de rechterkant blijkt een keurig mooi vormgegeven enveloppe te zitten met daarin de cd.
Het artwork van de cd is echt werkelijk zo schitterend! Heel eenvoudig gehouden, mooie zachte kleuren.
Het leuke is dat de inspiratie voor dit artwork een tekening van de vader (Frank de Backer) van Wouter / Gotye betreft, die hij vond in een verzameling tekeningen en schilderstukken die zijn moeder had bewaard in een grote tekenmap. Die tekening heeft hij vervolgens bewerkt in de computer en voilà...het ontwerp voor het album was daar!
Hoe geweldig is het om als artiest een album te creëren die opgenomen is in een ruimte in je ouderlijk huis, dat beschikbaar is gesteld door je moeder en dan ook nog eens het ontwerp (met een tekening die nota bene door je vader is gemaakt) van het album uiteindelijk heel dicht bij jezelf te houden? Dat is toch fantastisch?!
Er staan geen foto's van Wouter / Gotye zelf in het cd boekje, maar....dat is eigenlijk niet nodig, want de sterke muziek op dit album alleen al spreekt voor zich.
Het album "Making Mirrors" bevat uiteindelijk 12 tracks. Het is een album geworden die je meeneemt naar een muzikaal wonderland. Het neemt je mee in een muzikale reis naar een betoverend avontuur! Hoewel er veel gebruik wordt gemaakt van elektronische muziek is dit eigenlijk nauwelijks merkbaar in de dromerige popmuziek die uit je speakers komt wanneer je het album beluistert. De muziek heeft een bepaalde oprechtheid, openheid en frisheid van een uitzonderlijke hoge kwaliteit, die je tegenwoordig bijna niet meer tegenkomt.
Het intro van het album, de titeltrack, heeft iets "Enigma" / New Age achtigs en het is jammer dat het "maar" een kort intro is, want dit intro smaakt eigenlijk naar "meer"....
Track nummer 2 "Easy Way Out", een stevig popnummer, doet me denken aan een mix tussen U2, Peter Gabriël en Sting en de speelduur van het nummer is nog niet eens 2 minuten, maar wel lekkere muziek om naar te luisteren.
Daarna track 3, de huidige succes single "Somebody that I used to know" (met een gastbijdrage van de Australische zangeres Kimbra) (de single heeft overigens al in diverse hitlijsten op nummer 1 gestaan!). Ik kan er maar geen genoeg van krijgen en ik ben helemaal lyrisch van dit nummer! Het is zo'n nummer dat je eindeloos op "repeat" laat staan.
Een muzikale kennis van me zei: "Af en toe komt er ineens zo'n pareltje de Top 40 in" en zo is het maar net! Het nummer is sprankelend, heeft een mooie opbouw, maakt een hele eenvoudige indruk zonder overbodige franje.
Het heeft op 1 of andere manier iets heel mechanisch / natuurlijks. Het achtergrondkoortje (dat, als je het mij vraagt, wederom zo uit een "Police/Sting" achtige setting zou kunnen komen) vind ik werkelijk fantastisch. Kippenvel!
Track 4 "Eyes wide open" doet heel erg 80's aan uit de tijd van de immens populaire synth pop van weleer, maar het ritme doet me ook enigszins denken aan een versnelde versie van "Big love" van Fleetwood Mac. Het heeft echter ook iets Kate Bush achtigs...
In het nummer "Smoke and mirrors" horen we een mooie 3 kwarts maat, met een mix van Jazzy bijna "Wals" achtige muziek. Ook is er een mooie grote trom in deze track verwerkt die bombast in het nummer brengt en het had ook zomaar op een plaat van Peter Gabriël kunnen staan.
Het nummer "I feel better" neemt je als het ware mee naar de MotownSoul muziek in de stijl van bijvoorbeeld groepen als The Four Tops en The Temptations, maar uiteindelijk weet Gotye toch weer een eigen "moderne" en eigenzinnige draai aan het nummer te geven.
Bij de track "In your light" moet ik denken aan namen als Steve Winwood, Genesis / Phil Collins, maar....ook hierin geldt weer dat Gotye een totaal eigen draai aan de muziek geeft.
En eigenlijk geldt dat laatste ook voor alle overige tracks op dit album.
Het is een mix van elektronische pop, soul, reggae, ambient, 80's, 90's enzovoort, enzovoort. Hoe vaker je de cd luistert, hoe meer je, als het ware, in de muziek "gezogen" wordt. Het album verveelt eigenlijk geen moment. Het is een fantasierijk, opwindend meesterwerk van een eindeloos creatieve en inventieve geest die, doordat hij zo dicht bij zichzelf durft te blijven, hele oprechte verfrissende muziek weet te bewerkstelligen.
Volgens "kenners" zou het debuut album "Like Drawingblood" van Gotye uit 2006 nog beter zijn dan het huidige album, maar.....ik ken dat album (nog) niet, dus ik heb geen vergelijkingsmateriaal. Hoe dan ook beschouw ik "Making Mirrors" absoluut (samen met "21" van Adele) als 1 van de beste albums van 2011! Oftewel....aanrader!!!!
Tracklist:
01. Making Mirrors (1:01)
02. Easy Way Out (1:57)
03. Somebody That I Used to Know (4:04) (met Kimbra)
04. Eyes Wide Open (3:11)
05. Smoke and Mirrors (5:13)
06. I Feel Better (3:18)
07. In Your Light (4:39)
08. State of the Art (5:22)
09. Don't Worry, We'll Be Watching You (3:18)
10. Giving Me a Chance (3:07)
11. Save Me (3:53)
12. Bronte (3:18)
YouTube: Gotye- Somebody That I Used To Know (feat. Kimbra)- official film clip (HD);
Opeens stond ze daar...bij de voorrondes van het 1e seizoen van The Voice of Holland in 2010....een klein jong donker meisje met bril en dreadlocks. Ze deed een cover van Alicia Keys, Empire state of mind (New York). Dat klonk niet verkeerd! Plots draaiden er enkele stoelen om van de mensen uit de jury en dat gaf het meisje nog een extra adrenaline stoot....waardoor de zang hier en daar eventjes aan zuiverheid moest inboeten, maar dat werd haar vergeven, want.....wát een enthousiasme! Het spatte er vanaf! Uiteindelijk werd ze 1 van de publiekslievelingen. In de halve finale stopte voor haar uiteindelijk het TVOH avontuur.
Toch had ik persoonlijk het gevoel dat er op 1 of andere manier wel "meer" in zat voor de destijds 18-jarige. Ze is nog jong....(sterker nog, ruim de helft jonger dan ik)....ze moet misschien nog heel veel leren, maar.....dat dit meisje de "basiselementen" in zich had om het op muzikaal gebied verder te schoppen, stond voor mij absoluut buiten kijf!
Gisteren kocht ik haar debuut album "Love Me For Who I Am" die afgelopen week uit is gekomen. Natuurlijk heb ik het over Shary-An!
Ik had haar single "Mr. Know it all" al enkele malen voorbij horen komen op diverse radio stations. Een leuk pakkend up tempo popnummer. Afgelopen week werd ik echter enigszins verrast door de single "Try my love again", aanvankelijk niet wetende dat dit Shary-An was. Een heerlijk nummer dat erg 60's aandoet in de stijl van Phil Spector en aanverwanten. Als de single op vinyl zou uitkomen, zou hij zonder meer in de jukebox passen, want daar is het nummer namelijk helemaal geknipt voor! Na de laatste tonen kondigde de radio deejay de single af en ik dacht "Verrek....is dat Shary-An?" Wat een aangename en leuke verrassing! (de single had, als je het mij vraagt, ook zonder meer op een cd van wijlen Amy Winehouse kunnen staan)
Uit nieuwsgierigheid kon ik het niet nalaten om gisteren haar debuutalbum uit de cd-bakken te vissen. Inmiddels heeft de cd hier enkele draaibeurten gehad en ik moet zeggen dat het eindresultaat van dit debuutalbum niet geheel onaardig is.
Naast "Mr. Know it all" en "Try my love again" wordt de cd afgewisseld door up tempo pop nummers en R&B/Soul nummers.
Aan de diversiteit die ik in de nummers terug hoor krijg ik zelf de indruk dat Shary-An nog niet helemaal precies weet welke kant ze precies op wil qua muzikale stijl. Ik denk dat dit te maken heeft met zowel persoonlijke- als muzikale groei en....natuurlijk heeft dit ook te maken met haar leeftijd, denk ik dan... Als je 19 jaar bent wil je nog zoveel en zo'n leuke enthousiaste "spring-in-het-veld" heeft nog zoveel om naar uit te zien en heeft nog zoveel dingen in het vooruitzicht om uit te proberen, dus....logisch dat de cd nog niet ècht een "samenhangend" geheel is.
Ik heb dus ook nog steeds het gevoel van...."het komt wel goed met die Shary-An"!
Als ze de koers blijft volgen zoals ze die nu doet, als ze dicht bij zichzelf blijft, als ze steeds ietsje zekerder in haar schoenen zal staan, meer ervaring opdoet en de juiste mensen om zich heen krijgt....ben ik benieuwd wat Shary-An ons over een aantal jaartjes laat horen, want ik ben ervan overtuigd dat ze ons dan echt compleet omver zal blazen! Dat is wat ik bijna wel durf te voorspellen!
Het debuutalbum van Shary-An bevat 12 tracks.
De track "Read my book" is er eentje die je zo in een willekeurige MTV serie voorbij zou kunnen horen komen. Klinkt lekker! (al had hij, als het aan mij persoonlijk had gelegen, nóg ietsje "vetter" mogen klinken....misschien iets meer gitaar erin of zo, waardoor de song iets meer "body" had gekregen, maar dat is misschien een kwestie van persoonlijke smaak)
De track "I could care less" is een lekker Soul / R & B nummer en vind ik heel erg bij Shary-An passen. Een Soul nummer dat zelfs enigszins 80's aandoet, maar het bevat wel degelijk een "anno nu" sound. Dit is Shary-An zoals ze zou moeten klinken. Sterke vocalen en het Soul genre past Shary-An nu eenmaal als een 2e huid, zou ik bijna willen zeggen. Goed gedaan!
Jaaaa....track nummer 6 "Ain't got no" is natuurlijk een cover van Nina Simone! Persoonlijk houd ik heel erg van de muziek van Nina Simone, dus je moet in mijn ogen van goede huize komen wanneer je een nummer van Nina Simone covert. Voor wat dat laatste betreft vind ik dat de versie van Shary-An heel erg "ok" is....en reken maar dat je dat dan dus als een compliment kunt beschouwen!
De versie van Shary-An klinkt lekker up tempo, doet zelfs enigszins "Motown" aan en ik vind dat deze versie zelfs in aanmerking zou kunnen komen voor een goede super vette "JunkieXL" mix! Oftewel....niks mis mee! ;-)
De track "24 hours" is een mooie gevoelige ballade, waarin de stem van Shary-An een mooie warme klankkleur heeft met een enigszins rauw randje.
Een heel sterk nummer vind ik ook "The only little truth". Lekkere up tempo Soul en R &B en een lekkere "hammond" orgel erin! Het zou zomaar een Motown release kunnen zijn....wellicht zelfs uit de tijd van de Jackson 5??
En dan track nummer 10 "Guilty for loving you". Yes, yes yes!! Bam! Ja Shary-An, dit is 'm helemaal!! De stem van Shary-An komt in dit nummer zo ongelooflijk goed tot zijn recht, dit is absoluut de weg die Shary-An in de toekomst in zou moeten slaan, als je het mij vraagt. Shary-An is absoluut op haar sterkst/best in goede ijzersterke Soul muziek en dit is daar een uitmuntend voorbeeld van!!
Track nummer 11 "Write your own song" is ook weer een mooie ballade, beetje R&B, sterk nummer en de stem van Shary-An klinkt als een klok! Absoluut!
Er staan ook wat nummers op de cd die wel lekker klinken als poppy "opvullers", als ik het zo oneerbiedig mag zeggen, maar die je niet echt omver blazen. Toch is de cd over het algemeen wel "ok" voor een debuutalbum van een 19-jarige!
Als dit Shary-An op haar 19e is....vraag ik mezelf serieus af hoe Shary-An over....laten we zeggen....pakweg 4 á 5 jaar klinkt....en eventueel nog daarna. Ik heb het idee dat Shary-An nog heel erg moet groeien (logisch!), maar....nogmaals....die "basiselementen" zijn absoluut aanwezig bij deze jonge enthousiaste "spring-in-het-veld"! ;-)
Lieve Shary-An, je kunt absoluut trots zijn op je 1e album en wat ik je al zei via Twitter: "Jij komt er wel! Eeeecht wel!!!" Proficiat!!!
Toch leuk dat al die kandidaten van TVOH op 1 of andere manier hun eigen weg wel weten te vinden en dat er van sommigen ook daadwerkelijk cd's uitkomen, met ieder hun eigen stijl.
Geen overgeproduceerde troep met nummers van min op meer "opgedrongen" componisten, waardoor men muziek voorgeschoteld krijgt dat helemaal niet bij de persoon "an sich" past , maar iedereen blijft dicht bij zichzelf, waardoor er ook ijzersterke cd's op de markt komen. Zo is de cd van "Lenny Keylard" (Bob Marley) daar bijvoorbeeld 1 van, maar ook de cd van Shary-An is absoluut heel erg leuk geworden. Absoluut een luisterbeurt waard!
Tracklist:
01. Figure Of Imagination
02. Try My Love Again
03. Mr. Know It All
04. Read My Book
05. I Could Care Less
06. Ain't Got No
07. 24 Hours
08. Six Feet Under
09. The Only Little Truth
10. Guilty For Loving You
11. Write Your Own Song
12. Red Carpet
Al jaren ben ik een groot liefhebster van de muziek van de Schotse band Del Amitri.
De band werd in 1982 opgericht door zanger Justin Currie.
In diverse landen, zoals Amerika en Engeland, had de band in de jaren 80 en begin jaren 90 bescheiden hits. In Nederland zijn de nummers van Del Amitri op 1 of andere manier nooit verder gekomen dan de "tipparade".
Of dat iets over de kwaliteit van de band zegt? Hmmm...daarover kun je natuurlijk van mening verschillen...
Echter ondanks dat de band nooit echt "mega hits" gehad heeft, heb ik altijd een ongelooflijke "zwak" gehad voor nummers als "Nothing ever happens" (alleen al dat ene zinnetje in dat nummer: "And the needle returns to the start of the song and we all sing along like before..." Grandioos!!), "Kiss this thing goodbye", "Move away Jimmy blue", "Stone cold sober", "Be my downfall", "Surface of the moon", "I won't take the blame", enzovoort, enzovoort.
Dat ene fragment uit het nummer "When you were young" bijvoorbeeld: "So look into the mirror do you recognise someone, Is it who you always hoped you would become When you were young"...dat vind ik 1 van de meest briljante teksten ooit geschreven!
De band heeft ooit een keer op "Pinkpop" gestaan. Daar kreeg de band volgens mij niet echt de gewenste "respons". Ik denk dat deze "niets-aan-de-hand" popmuziek, zoals ik het altijd maar noem, gewoon niet interessant genoeg is voor de grote massa. Ik denk dat Del Amitri toch meer muziek maakte dat meer weggelegd was voor de "fijnproevers". Het is muziek dat je "pakt" of niet.
Als je zit te wachten op hele bombastische overgeproduceerde popmuziek, tja....dan ben je bij Del Amitri aan het verkeerde adres!
Wat mij altijd zo enorm aansprak in de muziek van Del Amitri, is dat het altijd heel "puur" was opgenomen. Geen toeters en bellen, geen drumcomputers, geen overgeproduceerde troep! De muziek was zoals het was. Opgenomen met enkel "echte" instrumenten. De muziek klonk altijd zo alsof de band "live" bij je in de huiskamer aan het spelen was.
Het overgrote deel van Nederland heeft waarschijnlijk dus nog nooit van Del Amitri gehoord en kent dus waarschijnlijk ook hun muziek niet.
Voor mij persoonlijk zijn diverse Del Amitri nummers echter inmiddels "klassiekers".
Met name het album "Change Everything" uit 1992 kan ik zowat letterlijk drómen, nummer voor nummer! Het is dan ook steevast 1 van mijn meest favoriete albums aller tijden!
Afgelopen week was ik een beetje op Google aan het zoeken of er ook nog het e.e.a. aan vinyl (LP's etc.) van Del Amitri te vinden was.
Plotseling stuitte ik op de "nieuwste" solo cd van Del Amitri leadzanger "Justin Currie" - The Great War. Nou ja...nieuw? De cd bleek reeds in 2010 uitgebracht te zijn, maar ik wist dus niet eerder van het bestaan van dit schijfje af... Nou ja, beter laat dan nooit, zullen we maar zeggen.
Uiteraard heb ik de cd onmiddellijk besteld en inmiddels staat hij keurig bij mijn rijtje Del Amitri cd's...
Toen ik het schijfje in de cd speler deed, viel me bij de eerste nummers meteen al iets op. Bij de latere releases van de albums van "Del Amitri" had ik namelijk een beetje het idee dat de band een beetje aan inspiratie begon te verliezen. De band klonk in de latere albums niet meer zo "sprankelend" als in het begin. Alsof de muzikale "ideeën" een beetje "op" waren....
Bij het beluisteren van Justin Currie's solo cd "The Great War" (welke overigens zijn 2e solo cd is, want de 1e solo cd heette "What is love for?", uitgebracht in 2007) was het alsof ik weer een nieuwe Del Amitri cd aan het beluisteren was, maar dan wel met die "sprankeling" van de 1e Del Amitri albums die mij altijd zo aansprak!
Je zou het dus ongeveer kunnen omschrijven als "thuis komen"....in feite een nieuw "Del Amitri" album dus, maar dan alleen met leadzanger Justin Currie.
Waarmee je ook min of meer zou kunnen concluderen dat Justin Currie feitelijk Del Amitri wás!? Oftewel....Del Amitri = Justin Currie en andersom!
Ik denk dat het album daarom wederom niet de grote massa zal aanspreken.
Maar....mensen die vroeger, ruim 20 jaar geleden (!!) de muziek van Del Amitri wèl wisten te waarden, kunnen zonder enige twijfel dit solo album van Justin Currie aanschaffen!
Persoonlijk vind ik het nog steeds heerlijke muziek om naar te luisteren.
Geen bombastische "klereherrie", zoals de meeste popmuziek vandaag de dag, om het maar even zo op zijn Hollands uit te drukken ;-)
Alle nummers zijn door Justin Currie zelf geschreven en dus ook uitgevoerd.
Geen "digitaal" bewerkte muziek met "auto-tune pitch corrector" zoals je tegenwoordig in zowat ieder popnummer, te pas en te onpas, hoort. Geen samples waarin "gejatte" fragmenten van andere popnummers te horen zijn, geen computergestuurde rotzooi!
Nee, de muziek van Justin Currie staat, ook vandaag de dag, nog steeds voor (h)eerlijke popmuziek, zonder toeters en bellen! Zoals ook bij Del Amitri, kun je ook op de solo cd van Justin Currie melodieuze en melancholisch getinte liedjes terugvinden.
De muziek is redelijk "klein" gehouden. Geen overbodige "opsmuk" dus! Toch vind ik de muziek op geen enkel moment "saai" te noemen. Er zijn wellicht mensen die er anders over denken, want...ook Del Amitri is een band waarvan de muziek niet iedereen aanspreekt en dat geldt in feite dus ook voor de muziek op Justin Currie's solo cd. Maar ja, we kunnen natuurlijk niet allemaal van dezelfde muziek houden. Wat mij vooral ook beviel aan de muziek van Del Amitri en nu weer opnieuw zeer goed bevalt in de muziek van Justin Currie, is ook dat enigszins stevige "rock randje" in de muziek. Bovendien is Justin Currie een "meester" in het schrijven van goed "pakkende catchy" melodieën.
En dan....natuurlijk die geweldige heerlijke stem van Justin Currie zelf. Ik kan er persoonlijk echt uren naar luisteren!
Dus....ben je al die computergestuurde muziek van tegenwoordig meer dan zat?
Dan zou ik zeggen....duik in de wereld van "Justin Currie" en zijn tweede solo cd "The Great War" (en probeer zelfs, als het even kan, oude cd's van Del Amitri op te sporen!). Misschien voor mensen die nog niet bekend zijn met de muziek van Del Amitri / Justin Currie een zeer aangename muzikale "openbaring"?
Tracklist:
01. A Man with Nothing to Do
02. Anywhere I'm Away from You
03. At Home Inside of Me
04. You'll Always Walk Alone
05. Can' Let Go of Her Now
06. The Fight to Be Human
07. Ready to Be
08. The Way That It Falls
09. As Long as You Don't Come Back
10. Everyone I Love
11. Baby, You Survived
YouTube: Justin Currie - Walk Alone (van het solo album "The Great War" - 2010)
Vorig jaar maart schreef ik al een review over de cd "Strike" van The Baseballs (http://bit.ly/kJSj4T), het uit Duitsland afkomstige trio dat het afgelopen jaar wereldwijd grote populariteit oogstte middels "nieuwe nummers" in een "oud jasje" te stoppen in "fifties" stijl.
Ik was persoonlijk erg benieuwd hoe lang de populariteit van The Baseballs zou aanblijven. Vandaag de dag heb ik nog steeds datzelfde gevoel. Nog steeds vraag ik me, net als in mijn vorige review, af hoe lang mensen daadwerkelijk geboeid zullen blijven door het "kunstje" van "nieuwe nummers in een oud jasje stoppen". Daar moet toch wel een keertje een einde aan komen, zou je denken.
Voorlopig is de populariteit van The Baseballs echter nog lang niet voorbij, want vandaag plofte bij mij het nieuwe album van The Baseballs op de deurmat, getiteld "Strings 'n' Stripes".
Officieel gezien is dit hun 2e release na het "Strike" album, als je de "Strike Back!" release niet mee zou rekenen (deze release bevat dezelfde nummers als het "Strike" album, met daaraan nog een 2e cd met 5 muziektracks toegevoegd + video materiaal).
Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik al best een poosje naar het nieuwe "Strings 'n' Stripes" album heb uitgezien en dat ik heel erg nieuwsgierig was naar de "inhoud".
De release van deze nieuwe cd (die inmiddels overigens ook als vinyl versie op LP te verkrijgen is!) bevat eigenlijk hetgeen we van The Baseballs kunnen en mogen verwachten, dus niet echt veel "nieuws onder de zon". De cd ademt echter een bepaalde vrolijkheid uit die uitstekend past bij het zonnige weer van de laatste dagen!
Er zijn diverse versies van de cd op de markt gebracht, ik heb geen idee hoeveel dat er daadwerkelijk zijn en of er in het buitenland ook nog weer andere versies uitgebracht zijn. In principe bevat de "normale" release 14 tracks. Echter zijn er voor de Nederlandse markt 2 versies beschikbaar.
Je kunt kiezen voor de gewone "Dutch Edition", die 15 tracks bevat. Die 15e track is in dit geval "This Is A Night", de Engelse versie van "Het Is Een Nacht" van onze eigenste Guus Meeuwis! Extra leuk detail: Guus Meeuwis zelf is ook op de track te horen (die overigens zijn tekst gewoon in het Nederlands zingt)!
(Het nummer staat trouwens zowel op het nieuwe album van The Baseballs als op de Deluxe Editie van "Armen Open"; het nieuwe album van Guus Meeuwis dat vanaf 13 mei in de winkels ligt)
Naast de "Dutch Edition" bestaat er ook nog de "Dutch Deluxe Edition".
Die laatst genoemde versie heb ik dus aangeschaft. De "Dutch Deluxe Edition" bevat maarliefst 20 tracks! Naast het nummer van Guus Meeuwis als 20e track, bevatten tracks 15 t/m 19 "live" opnames van The Baseballs.
Het intro van nummer 15, een live versie van "When Love Takes Over" (de oorspronkelijke versie van dit nummer is van de Franse dj David Guetta en R&B-zangeres Kelly Rowland) bezorgt me enigszins kippenvel en een glimlach, omdat het intro duidelijk een knipoog maakt naar het intro van "CC rider" in de versie van wanneer Elvis Presley altijd opkwam tijdens zijn live concerten. Overigens....gebruikt men deze "knipoog" ook weer als "uitro" ter afsluiting van het 19e live nummer. Ik kan deze "knipoog" wel waarderen en zie er wel enigszins de humor van in.
Verder natuurlijk op de cd de "nieuwe liedjes in een oud jasje", zoals we dat van The Baseballs gewend zijn. Zo zijn bijvoorbeeld nummers te horen die vrij recent nog in de hitparade stonden, maar dan uitgevoerd door de originele artiesten, zoals bijvoorbeeld "California Girls" (dat in de uitvoering van The Baseballs opeens enigszins de "Beach Boys" sound uit de 60's uitademt) van Katy Perry, "Hello" van Martin Solveig(een nummer dat me in de oorspronkelijke versie best wel "irriteert" als ik zo eerlijk mag zijn, maar....in de versie van The Baseballs wordt het plotseling een héél ander nummer en vind ik het wèl prettig om naar te luisteren, terwijl het in principe om hetzelfde liedje gaat... Misschien is "Hello" zelfs nog wel het meest aanstekelijke nummer van deze nieuwe Baseballs cd!). Ook een in "fifties" stijl gehulde "Paparazzi" van Lady GaGa komt voorbij.
Persoonlijk vind ik ook "Candy Shop" dat oorspronkelijk van rapper 50cent is, heel erg goed gelukt. Misschien nog wel het best gelukte "arrangement" tot op heden, omdat het gewoon werkelijk een totáál ander nummer is geworden en je het origineel bijna niet meer herkent. The Baseballs zijn er met dit nummer dus daadwerkelijk in geslaagd om er iets "eigens" van te maken!
Naast fifties arrangementen voor vrij recente "nieuwe" nummers is er op dit album ook gekozen voor wat "oudere nieuwe" nummers, zoals bijvoorbeeld "Quit Playing Games (With My Heart)" van The Backstreetboys, "Bitch" van Meridith Brooks of "Ghetto Superstar" van Pras Michel & Ol’ Dirty Bastard (met een melodielijn die we oorspronkelijk overigens al kenden in de uitvoering van Dolly Parton en Kenny Rogers met het nummer "Island in the Stream").
Tja...net als hun 1e release "Strike"...bevat "Strings 'n' Stripes" wederom geen wereldschokkende vernieuwende nummers. Ik denk ook niet dat je dan reëel zou zijn als zoiets dergelijks in je verwachtingspatroon zou liggen als het om The Baseballs gaat. Vooralsnog vraag ik mezelf daarom wederom af hoe lang de populariteit van The Baseballs zal blijven aanhouden, omdat het merendeel van het publiek het op een gegeven moment "wel gehoord" zal hebben, vrees ik. Maar....dat dacht ik een jaar geleden ook, dus de tijd zal het leren, zoals altijd.
Vrolijk van de muziek word je wel. Misschien dat dit het voornaamste uitgangspunt is als je de muziek van The Baseballs beluistert. Vooral in deze prachtige zonnige lentedagen sluit de cd van The Baseballs naadloos aan op het "feel good" geheel. En voor liefhebbers van 50's/60's muziek is deze nieuwe Baseballs cd een absolute must!
Tracklist (Dutch Deluxe Edition)
1. Intro (Feat. Scott Mills)
2. Candy Shop
3. Not A Girl, Not Yet A Woman
4. Hello
5. Quit Playing Games (With My Heart)
6. Paparazzi
7. Bitch
8. Ghetto Superstar
9. California Gurls
10. Hard Not To Cry
11. Coming Home
12. Tik Tok
13. Follow Me
14. Miami
15. When Love Takes Over (Live)
16. She Hates Me (Live)
17. Torn (Live)
18. Let Me Love You (Live)
19. I'm Yours (Live)
20. This Is A Night (Het Is Een Nacht) (Feat. Guus Meeuwis)
YouTube: The Baseballs: "Hello" (Official Video):
YouTube: The Baseballs: "Candy Shop" (Official Videoclip):
