Mensen in mijn naaste omgeving weten wel dat ik redelijk idolaat ben van Elvis Presley. Toen Elvis overleed op 16 augustus 1977 (2 dagen voor mijn 6e verjaardag) wist ik eigenlijk nog niet echt wie Elvis was.Het is nu bijna niet meer voor te stellen, maar...vergeet niet dat Elvis op het einde van zijn leven lang zo populair niet meer was en dat hij door de media toch wel redelijk werd afgekraakt, mede door zijn uiterlijk, want Elvis was natuurlijk niet bepaald de slankste meer.
De beelden van de concerten vlak voor zijn dood die nog wel eens worden uitgezonden op tv, zie ik eigenlijk ook liever niet, omdat ik eigenlijk vind dat die nooit meer uitgezonden hadden moeten worden.....je ziet immers een (aftakelende) Elvis die regelmatig teksten vergeet, zweet als een otter, ademhalingsmoeilijkheden heeft, een Elvis die....als je de beelden goed bekijkt eigenlijk gewoon, ondanks zijn materiële rijkdom, doodongelukkig is.... Ik vind de beelden eigenlijk te triest voor woorden. Niet eens omdat hij dan bijvoorbeeld teksten vergeet of wat dan ook, maar omdat ik een ongelukkig mens zie. Ik denk dan ook altijd nog steeds dat de dood van Elvis best wel eens zijn eigen keuze geweest zou kunnen zijn.....
Ik weet nog goed dat toen mijn moeder mijn broer(tje) destijds naar de crèche bracht, dat alle moeders het ineens over "Elvis" hadden: "Heb je het al gehoord? Elvis is dood" Er was toen nog niet de hele dag televisie, zoals heden ten dage het geval is, maar 's avonds bij het Journaal zag je dan ineens de witte auto's van de rouwplechtigheid van Elvis. Het maakte blijkbaar nogal indruk op mensen, dus...."dat moest vast wel een belangrijk iemand geweest zijn", denk je dan als kind.Ik weet nog wel dat ik toen ook aan mijn moeder daadwerkelijk de vraag stelde: "Mam, wie was dat dan, Elvis?"..... Mijn moeder zal wel zoiets geantwoord hebben als "Dat was een hele beroemde zanger vroeger".
Door de jaren heen heb ik natuurlijk wel steeds meer "kennis" gemaakt met Elvis. Althans....met zijn muziek, de films, etc. De commercie in winkels (posters, kaarten etc.). Hier is toch wel uit voortgekomen dat ik toch een redelijk groot liefhebber ben geworden van de muziek van Elvis en ik heb ook wel het e.e.a. aan Elvis souvenirs in huis staan. Niet dat mijn huis ermee uitpuilt, dat valt ook wel weer mee, maar bepaalde items, zoals de McFarlane figures vind ik heel mooi, apart en leuk om te hebben. (De "Gospel" figure vind ik tot nu toe het beste gelukt en is mijn favoriete figure)Ik behoor echter niet tot de mensen die alles verzamelt wat los en vast zit, maar als ik echt een heel speciaal iets tegenkom (zoals bijvoorbeeld lang geleden een heuse Elvis koekjespot in de vorm van een jukebox), dan vind ik het dus wel leuk om zoiets te hebben (mits het betaalbaar blijft, dat is wel een vereiste).
Het belangrijkste vind ik echter toch de muziek, want daar draait het toch uiteindelijk om. Ik heb niet alles (met Elvis ben je immers nooit uitverzameld, dat is onmogelijk), maar wel veel. Daarbij bijv. ook cd's met bootleg opnames van concerten die Elvis gegeven heeft. Die zijn eigenlijk nog het leukst, omdat je dan ook de reactie van het publiek meekrijgt. Dat heb je op de studio opnames natuurlijk niet.
Ik heb wel wat Elvis vinyl (het meeste singletjes en dan ook nog heruitgaves, omdat de originele persingen vaak veel te duur zijn), maar ook weer niet zoveel.
Daarom was het afgelopen week een extra verrassing dat mijn moeder via via een heuse Elvis Presley Greatest hits LP box (van Readers Digest), met daarin maarliefst 8 LP's, heeft weten te bemachtigen. Dat was dus wel een "cadeau'tje".
Alleen....blijkbaar hebben de LP's bij degene waar ze vandaan komen jarenlang op zolder gestaan of iets dergelijks, want......het vinyl van alle LP's was behoorlijk smerig.
"Hmmm"...zei mijn vader...."Misschien schoonmaken met een doekje met water of zo?" Nou pa....als je héél snel van je vinyl af wilt, moet je ze vooral met water gaan schoonmaken. Vooral het Nieuwegeinse water, dat boordevol met kalk zit. Dat lijkt me niet echt handig, want het kalk gaat dan tussen en in de groeven zitten en dan kun je dus je plaat gewoon echt afschrijven.
"Misschien kun je op internet wel iets vinden", zei mijn moeder.
Dat leek een betere optie....want ik had al wel eens wat rondgekeken, dus ik wist wel dat er zoiets bestond.
Bij het zoeken op internet kwam ik zelfs complete electrische platenreinigingsmachines tegen, maar.......zodra daar prijzen bij staan van tussen de 300 en de 500 euro, ben ik bang dat ik dan toch eventjes verder moet kijken. Ik zorg graag goed voor mijn platen, maar....er zijn grenzen....
Toen vond ik op www.highfidelitydiscs.nl de Knosti Disco-antistat platenreiniger. Het kostte nog minder dan een 10e van het bedrag van dat dure electrische apparaat dat ik ergens had gezien.Toen ik op YouTube.com ook nog een instructiefilmpje (zie filmpje hieronder) tegenkwam, dacht ik: "Dat moet ik hebben!" Zo gezegd, zo gedaan en dus besteld. Vandaag ontving ik de platenreiniger al in huis, dus dat is een snelle service! Helemaal perfect.
Knosti Disco Antistat platenreiniger:
Nu was ik toch wel benieuwd of het inderdaad zo goed werkte als het instructiefilmpje beloofde. Maar.....ik geloofde bijna mijn eigen ogen niet. Het werkte nog ook!
Ik had de Elvis LP box gereed gelegd en de LP's heb ik stuk voor stuk behandeld. Ze waren dus ècht ècht ècht smerig, in die zin dat ik dacht: "Dat krijg je nooit meer schoon", maar het reinigingsapparaat is net toveren met Hans Klok....het vuil was in mum van tijd verdwenen! Ik zit hier echt GEEN reclame praatje te houden of zo, maar de reiniger werkt dus echt. De LP's zijn weer brandschoon en zien er als nieuw uit!
Ze staan nog in het droogrekje, maar ze zullen onderhand wel droog zijn.
Dus...morgen maar eens op de platenspeler uitproberen hoe ze klinken na de reinigingsbeurt (vóór de reinigingsbeurt durfde ik de LP's niet eens op de platenspeler te leggen, zo vies waren ze). Absoluut geen spijt dus van deze aankoop. Beslist aanradertje voor mensen die veel vinyl in huis hebben en/of verzamelen. Het is misschien even wat handwerk en af en toe een beetje geknoei met de reinigingsvloeistof, maar.....wel stukken goedkoper dan die dure machines (en het werkt even zo goed!), dus daar heb ik een beetje handwerk dan wel voor over. Ik ben dik tevreden over dit product!
De laatste tijd valt het me op dat zodra "jongeren" (dat zijn dan meestal mensen van begin 20 of jonger) het over hun "muziekcollectie" hebben, zij het eigenlijk 9 van de 10 hebben over mp3's op hun i-pot, mp3 speler, computer enzovoort. Een muziekcollectie betekent tegenwoordig blijkbaar het verzamelen van digitale muziekbestandjes.
Ik ben natuurlijk opgegroeid in het vinyl tijdperk. Vroeger kreeg ik dan als kind zakgeld van mijn ouders en als ik dan een bepaalde plaat wilde hebben, moest ik daarvoor sparen (af en toe kreeg ik natuurlijk wel eens wat). We woonden vroeger op Overvecht (Utrecht) (we zijn in 1980 naar Nieuwegein verhuisd en na 1980 is er heel erg veel veranderd daar, het is er al lang niet meer zo als "toen") en toen had je op het winkelcentrum de "Vendex" (later werd het geloof ik nog een keer Torro en nu is het een hele grote Albert Heijn winkel geworden). De Vendex 
winkelketen bestaat volgens mij in zijn geheel niet meer, maar.....ik kan me wel herinneren dat ze een aparte "platenafdeling" hadden. Of....de oude "Max van Praag" winkel, die inmiddels ook niet meer bestaat. (ik kan me nog herinneren dat mijn broertje - 3 jaar jonger dan ik - een bepaalde single wilde hebben, maar hij wist geen titel of hoe de band heette. Hij moest toen voor de toonbank het liedje voorzingen! Hilarisch! Zie je het gebeuren? Het bleek toen om het singletje "Get off" van de groep Foxy te gaan....)
Vroeger had je bij V&D bijvoorbeeld bij de toonbank een hele reeks koptelefoons, zodat mensen de plaat naar keuze eerst konden luisteren, voordat ze hem daadwerkelijk zouden aanschaffen. Dan zag je een hele reeks mensen gezellig naast en met elkaar muziek luisteren. Als ik tegenwoordig bij Free Record Shop binnenloop, zie ik dat er nog maar 1 koptelefoon is. Ook dat is dus veranderd.
Toch....als ik dan bijvoorbeeld op zo'n platenbeurs, eens in de zoveel maanden, lekker door zo'n bak met platen sta te bladeren, dan zou ik soms heel graag willen dat die ouderwetse platenwinkels van vroeger weer zouden terug komen.
Veel vinyl verzamelaars hebben een hekel aan cd's. Ik heb er geen hekel aan en ik haat ze ook niet. Soms vind ik de doosjes wat onhandig, omdat ze sneller stuk gaan, maar....eigenlijk heb ik de cd altijd als een soort van vervanger gezien voor het ouderwetse cassettebandje. Je kunt ermee opnemen, het is handig om mee te nemen in de auto (dat zal je met een lp nooit lukken natuurlijk).
Op dit moment staan er 5 houten cd rekken van Ikea van de Benno serie. Alle rekken zijn propvol. In elk rek kunnen ongeveer 180 cd's, maar....ik prop ze ook nog vaak bovenop ertussen in de vakjes, dus er zitten daar sowieso meer dan 900 cd's in.
Ik heb ze eigenlijk altijd zowel op alfabet als op genre georderd.
Zo heel af en toe moet ik bijna noodgedwongen toch wel toegeven dat ik, om het even heel plat uit te drukken, een "ouwe muts" aan het worden ben. Ik ben op het moment van dit schrijven 37 jaar en eigenlijk is dat helemaal niet oud (toch?), alhoewel.....die 40 komt toch wel akelig dichtbij zolangzamerhand, ahum....
Echter merk ik het soms ook aan muziek dat ik toch echt wel wat ouder word.
Hetzelfde verhaal gaat op als je op een gegeven moment een plaat hoort, die blijkbaar ook nog op nummer 1 staat in de hitparade op dat moment (Ik weet niet wat het is...vroeger wist ik bijna alle nummers van de Top 40, maar dat zou ik tegenwoordig echt niet meer weten! Ook een kwestie van ouder worden???), zoals bijvoorbeeld een Rihanna met Don't Stop The Music en je meldt aan je kinderen dat dit nummer eigenlijk helemaal niet origineel is, omdat er een sample van Michael Jackson's Wanna be startin' something in verwerkt is. (er gaat echter ook een verhaal rond dat de versie van Michael Jackson eigenlijk ook alweer niet origineel is, omdat de 75-jarige jazzartiest Manu Dibango beweert dat er in Wanna be startin' something muziek is verwerkt die hij geschreven zou hebben, al blijft dit een twijfelachtig verhaal. Ik heb er eigenlijk nooit wezenlijke voorbeelden van gehoord, dus ik kan dit niet objectief beoordelen of er eventueel wel of niet een kern van waarheid in zou zitten)
Neem nu bijvoorbeeld het nummer "Venus" van Shocking Blue. Dit zou geschreven zijn door Robbie van Leeuwen. Het nummer werd nooit een nummer 1-hit in Nederland, maar behaalde in december 1969 wel de toppositie in Amerika. Als enige Nederlandse popsong stond het driemaal op één in de VS: in 1980 nog eens in de versie van de Britse meidengroep Bananarama en een jaar later als onderdeel van de Stars On 45-medley van producer Jaap Eggermont.
Ik mag bijvoorbeeld altijd graag luisteren naar de "muziekgeschiedenis" verhalen van Leo Blokhuis. Hoe die man van zo ontzettend veel liedjes heel vaak de oorsprong weet te achterhalen, dat vind ik dus echt geweldig. Nummers waarvan je jaren lang dacht dat bepaalde artiesten dit zelf hadden geschreven, blijkt dan opeens heel ergens anders vandaan te komen en soms is de "oorspronkelijke" versie dan ook alweer "geleend" van iemand anders. Soms echt verbijsterend en ik kan ook nooit genoeg krijgen van dit soort verhalen. Jammer genoeg is de Top 2000 (waar Leo Blokhuis dit soort verhalen meestal in vertelt) altijd maar alleen aan het einde van ieder jaar. Van mij zou Leo Blokhuis zijn eigen muziekprogramma mogen krijgen en nog veel meer van dit soort verhalen mogen vertellen.
Maar....in hoe verre worden muziekstukken "geleend" en in hoe verre is het dan plagiaat? Neem nu het vrij recente voorbeeld van de het nummer "Viva la vida" van Coldplay en de aanklacht van gitarist Joe Satriani die beweert dat er fragmenten van het Coldplay nummer zijn gekopieerd van zijn nummer "If I could fly", van de cd "Is there love in space".
De muziek van Coldplay is me de laatste jaren pas opgevallen. Ik zag wel eens een videoclip op tv en vond de muziek wel interessant. Ik heb de muziek echter nooit echt "origineel" gevonden, omdat ik altijd in de verte wel hier en daar wat "herkenbaars" hoorde, al kon ik nooit helemaal goed thuisbrengen wat, hoe en waar. Maar goed....dit geldt natuurlijk voor zoveel muziek en voor zoveel bands, dus op zich vind ik dat niet echt een kwalijk iets of zo. Originele muziek bestaat in mijn ogen sowieso niet, want alles is eigenlijk al wel een keertje gedaan zo onderhand.
Wel bespeur ik een enkele keer een soort van "immitatie" van zangeressen die duidelijk zijn beïnvloed door Lisa Dalbello, zoals bijvoorbeeld 
Enkele interessante tracks van haar album "Whomanfoursays" (uit 1984) zijn bijv. naast "Gonna get close to you" en "Wait for an answer" ook "Devious Nature", "Cardinal sin", "Guilty by association".
Het nummer "Tango" kwam van het album "She" uit 1987. Black on Black is een schitterend nummer (en ook ooit gecoverd door HEART), maar eigenlijk is dat hele album gewoon 1 juweeltje; Babydoll, Talk to me, Danger danger, Imagination, Immaculate eyes, etc. Beslist een luisterbeurtje waard als je het nog niet kent!
Ze heeft in 1995 nog het album "Whore" afgeleverd, waarop ik "Heavy boots" een heel sterk nummer vond. Ook "Eleven" komt van dat album af. De media omschrijft het album als "geflopt"....maar.....het hangt er natuurlijk vanaf hoe je het bekijkt. Want ook alle andere Dalbello albums waren commercieel gezien nooit echt een grote klapper en de nummers hebben nooit echt hitparades gehaald of i.d. Voor mensen die liever naar hapklare popmuziek luisteren is dit volstrekt niet interessant.
In 1996 heeft Dalbello nog als gastzangeres meegewerkt aan het album "Victor" van Rush gitarist Alex Lifeson met het nummer "Start today".
Natuurlijk moet ook Lisa Dalbello haar brood verdienen, zoals ik al eerder schreef in dit stuk, maar als ik zie dat iemand met zoveel talent zich nu alleen nog maar bezig lijkt te houden met dit soort commerciële dingen, dan moet ik daar maar niet teveel aan denken.....want eigenlijk word ik daar eerlijk gezegd toch wel een beetje triest van.
Afgelopen donderdagmiddag stapte ik, na het werk, in de bus, op weg naar huis. Hoewel het de hele week redelijk druilerig weer was geweest, scheen op dat moment sinds maanden eindelijk weer eens een heerlijk zonnetje (en dat voor februari!). Een medepassagier vroeg zelfs of de verwarming in de bus uit mocht.
Er zijn mensen die zich soms ergeren aan het feit dat er bijna overal wel muziek te horen is: in winkels, in sportscholen, als je in de wacht staat tijdens een telefoontje aan 1 of andere instantie, café's, ga zo maar door. Sommige mensen ervaren het echt als een soort van "terreur". Natuurlijk heeft iedereen recht op zijn of haar mening, maar....eerlijk gezegd kan ik me er nooit zo erg druk over maken. Natuurlijk krijg je in openbare ruimtes dan te maken met muziek dat misschien niet altijd jouw smaak is (al zal de muziek die in openbare gelegenheden wordt gedraaid toch doorgaans wel "middle of the road" muziek zijn, dus waarschijnlijk nooit hele extreme muziek).
Ik ben dus nogal gevoelig voor muziek in mijn omgeving. Het is dat het niet mogelijk is op mijn werk, maar het liefst zou ik ook daar gewoon muziek om me heen hebben middels een radio of iets dergelijks. Als ik thuis bepaalde klusjes aan het doen ben, zoals huishoudelijk werk (niet echt een hobby, maar het moet nu eenmaal gebeuren) of andere dingen, heb ik vrijwel altijd een radio aan staan of draai een cd. Op alle verdiepingen in huis staan wel apparaten waar muziek uit komt: beneden een gewone stereotoren (al redelijk gedateerd, maar...hij doet het nog...) en tevens ook platenspeler (plus de jukebox natuurlijk of eventueel de mp3's uit de computer), op de 1e verdieping een draagbare radio/cd/cassette speler, op zolder een redelijk eenvoudige platenspeler waar ook radio op zit (je hebt natuurlijk niet zo'n berengeluid, zoals beneden met een stereotoren, maar het voldoet....ik kan muziek horen en dat vind ik prima zo).
De muziek die op stond was vrolijk. Geen hele extreme muziek, zoals heavy metal of zwaar klassieke muziek of zoiets dergelijks, maar gewoon hele vrolijke gemakkelijke muziek. De tekst die ik verstond was "I'm a loser" en het had iets weg van de Amerikaanse band "The Eagles", een beetje "Country" achtige muziek. Het was echter geen Eagles, maar ik kon niet precies thuisbrengen wat het dan wèl was. Ik ben dan weer nèt te bescheiden om aan de chauffeur te vragen wie de uitvoerende artiest is, dus...ik besloot op internet te gaan zoeken.
Na de tekst "I'm a loser" in de Google zoekmachine gegooid te hebben, kwam vrijwel meteen naar voren dat het zowaar een nummer van The Beatles is uit 1964 (van het album "Beatles for Sale" uit datzelfde jaar).
Er is bij het nummer "I'm a loser' wel enigszins een Bob Dylan invloed hoorbaar. John Lennon wilde (en dat is in deze tekst meer dan duidelijk) niet meer schrijven vanuit de derde persoon, maar over zichzelf (Het Beatles nummer "Help!" is hier ook een goed voorbeeld van). Zomaar een liedje over een verzonnen persoon, zoals in "Run For Your Life", vond hij achteraf niet meer voldoende. Het moesten vanaf nu nummers worden over eigen ervaringen, dan was het "echt" volgens Lennon.
Maar...bij het beluisteren van de uitvoering van de Beatles wist ik eigenlijk niet helemaal zeker of ik deze versie wel gehoord had, want...Beatles zou ik toch wel zeker herkend moeten hebben? Het was wel het juiste nummer, maar misschien toch uitgevoerd door iemand anders? Ik besloot dus op zoek te gaan naar "covers". Ik vond er enkelen op YouTube, o.a. Marianne Faithfull, Three doors down (hele vette versie is dat overigens!), Sum 41 (beetje punk achtig) en natuurlijk ook de bewerking van Beck op dit nummer, die (achteraf inderdaad) heel bekend is, maar eigenlijk kom ik verder niet echt veel andere uitvoeringen tegen, zelfs niet op de Wiki pagina die enkele artiesten beschrijft die het nummer hebben gecoverd.
Vandaag (3 februari) is het precies 50 jaar sinds 'the day the music died', zoals Don McLean in 'American Pie' het overlijden van Buddy Holly (echte naam: Charles Hardin Holley) omschreef.
Al jaren voordat we de Rock-Ola 1448 jukebox daadwerkelijk hebben aangeschaft, heb ik toch al het e.e.a. aan 45-toeren vinyl singles verzameld dat qua muziekgenre in een jukebox zou passen. In mijn ogen is dit dan toch muziek uit de jaren 50 of begin 60, of in ieder geval platen die Rock&Roll gerelateerd zijn.
De Rock-Ola 1448 kan 120 selecties afspelen, dus er kunnen 60 singles en/of E.P.'tjes in. Dat lijkt een hele hoop, maar....in mijn geval wordt het dan toch nog puzzelen, want "Welk plaatje komt erin en welke niet", want ik zou waarschijnlijk moeiteloos nóg een jukebox kunnen vullen met singles. Omdat ik heel veel muziek mooi vind en dus ook veel verzamel, is het voor mij dus altijd moeilijk kiezen. Ik ben bijvoorbeeld een groot liefhebber van Elvis Presley, maar...om nu weer een hele jukebox te vullen met alleen maar Elvis....is ook een beetje overdreven natuurlijk. Zo heb ik van meerdere artiesten wel meerdere singles (Roy Orbison, Little Richard e.v.a.)
Afgelopen kerst hebben we overigens ook nog een hele reeks kerst-singles in de jukebox gehad; Brenda Lee, Chuck Berry, Elvis Presley, Nat King Cole, Jim Reeves, Bing Crosby, dat soort platen.
"Crazy little thing called love" van Queen. Je zou hem in 1e instantie misschien niet zo snel in een jukebox verwachten. De single werd opgenomen in 1979, dus al vèr voorbij de jaren 50. Toch vind ik dat deze single in de jukebox hoort. Dit door Freddie Mercury geschreven briljante nummer past eigenlijk niet echt bij het overige Queen-repertoire. Het nummer is inmiddels veel gecoverd door heel veel Rockabilly bands, o.a. ook door Brian Setzer, dus als die "Crazy little thing called love" zelfs als een goed Rockabilly nummer beschouwt, misstaat de single zeker niet in de jukebox!
Wim Sonneveld is overleden op 8 maart 1974 te Amsterdam op 56-jarige leeftijd. In augustus van datzelfde jaar zou ik 3 jaar worden, dus.....ik kan niet bepaald zeggen dat ik Wim Sonneveld ooit bewust heb meegemaakt. Wat ik van Wim Sonneveld ken, ken ik dus louter door muziek, tv-beelden en boeken.
André van Duin heeft "de lach aan zijn kont hangen", zoals ze dat noemen. Zodra hij binnenkomt beginnen mensen al te lachen, ookal heeft hij nog geen woord gezegd. Er wordt, nog steeds, door veel mensen (volledig onterecht!) een beetje "denegerend" gedaan over André van Duin. De grappen zouden "te flauw" zijn, te "volks" en ga zo maar door. Toch heeft de man altijd uitverkochte zalen. Vooral de periode met Corrie van Gorp en Frans van Dusschoten zijn in mijn ogen nog steeds hilarisch en geweldig!
Ook iemand als Paul de Leeuw is een heel goed voorbeeld van een multitalent die mensen laat bulderen van het lachen, maar is er aan de andere kant dan ook weer met dat "ontroerende gebaar" als hij een bepaalde wens vervult in zijn tv-programma, als hij een mooi nummer zingt ("'k Heb je lief" is een fantastisch voorbeeld van een prachtig nummer dat veel mensen ontroert, gezien de reacties die Paul vaak op dit nummer krijgt), of wanneer hij een lied opdraagt aan Majoor Bosshardt.
Misschien vinden andere mensen dit soort humor "uit de tijd" of "ouderwets". Misschien zou je ook een naam als Wim Sonneveld niet zo snel zoeken bij iemand als ik, of beter gezegd iemand van mijn generatie, maar in plaats daarvan misschien meer bij wat oudere mensen. Toch ben ik ervan overtuigd dat ik niet de enige ben van een naoorlogse generatie die iemand als Wim Sonneveld wel zeker weet te waarderen!
"Het Dorp" werd in mei 1974 het laatste uitgebrachte nummer van de cabaretier (De oorspronkelijke release stamt eigenlijk al van 1969). Het lied is geschreven in 1965 door Friso Wiegersma op de muziek van Jean Ferrat: "La montagne". Sonneveld zingt emotioneel over "zijn dorp" bij het weerzien van het door de vooruitgang gehavende Deurne. In 2008 (dus nog redelijk recent) stond het nummer op de eerste plek van de Top 100 van het Nederlandse Lied, uitgezonden op Radio 5. Dat het nummer zoveel jaar na de officiële release als "beste Nederlandstalige lied" wordt gekozen geeft al aan wat het nummer nog steeds losmaakt bij mensen.HetDorp.JPG)
Volgens veel oudere mensen gaat het lied over "vroeger", over "de tijd van toen". In zekere zin heeft het daar natuurlijk wel mee te maken, maar voor mezelf heb ik er een geheel andere interpretatie bij. In mijn ogen gaat het nummer over de "vergankelijkheid van het leven".
De tekstschrijver van het nummer, Friso Wiegersma (tevens jarenlang levenspartner van Wim Sonneveld, overleden 5 juni 2006) vertelde dat er ook wel eens allochtone mensen naar hem toekwamen die zich ook heel erg aangesproken hadden gevoeld door de tekst van "Het Dorp". Dit geeft weer dat bepaalde details van het lied, zoals beschrijvingen van hoe het oude dorp eruit zag vroeger, er eigenlijk helemaal niet toe doen, want bij mensen van allochtone afkomst zal die kerk van het liedje waarschijnlijk dan een moskee zijn geweest of zoiets dergelijks. Ik denk dat de meest essentiële zin van het nummer is: "Langs het tuinpad van mijn vader....". Dat herkent iedereen. Het herkennen van dat dingen in het leven voorbij gaan, dat is universeel, jong of oud, generatie voor of na de oorlog, buitenlands of Nederlands, dat doet er allemaal niet toe. Omdat "Het Dorp" dit universele gevoel zo sterk vertegenwoordigt is dit ook tegelijkertijd de grote kracht van dit nummer.
Ik heb vorig jaar de 10 delige dvd box "Wim Sonneveld in beeld" aangeschaft. Toen de "release party" werd uitgezonden op televisie en er dus werd aangekondigd dat deze box in de winkels kwam, was ik er onmiddellijk enthousiast over. Ik vond hem aanvankelijk niet goedkoop, maar deze móest ik gewoon hebben. Om maar eens een engelse term er tussendoor te gebruiken, het is een echte "musthave" voor Wim Sonneveld liefhebbers, echt een unieke collectie!
