"Dit is een zomer waar we onze kinderen uitleggen wie Michael Jackson was en nu ook wat de Dolly Dots waren" schreef Paul de Leeuw in het condoleanceregister van ex-Dolly Dot Ria Oldersma-Brieffies, die op maandag 20 juli j.l. overleed aan de gevolgen van longkanker.In 1 zin stipt Paul de Leeuw precies de artiesten aan waarvan vroeger mijn kinder-/tienerkamer volhing met posters.
Hoewel je dat tegenwoordig misschien niet echt zou kunnen opmaken aan mijn cd-/platenverzameling, aangezien er de laatste jaren ook wat meer stevigere muziek in de kast is komen te staan, was ook ik vanaf 1979 een grote fan van de Dolly Dots en begin jaren 80 ontdekte ik ook Michael Jackson. Van beide artiesten was ik lid van de fanclub, van beide artiesten ben ik naar fanclubdagen geweest, beide artiesten heb ik live gezien, van beide artiesten hield ik plakboeken bij, ik verzamelde alles wat los en vast zat. Meer dan eens schreef ik hun namen in schoolagenda's e.d.
Wat een vreemde gewaarwording dat zowel Michael Jackson als de Dolly Dots er beiden in hetzelfde jaar, nu, anno 2009, kort na elkaar, ineens "niet meer zijn".
Michael overleed, zoals iedereen weet, op 25 juni. Ria van de Dolly Dots overleed dus niet veel later. (De overgebleven Dolly Dots hebben gezegd, nu Ria is overleden, nooit meer als Dolly Dots te zullen optreden, dus in die zin kun je stellen dat de groep nu definitief gestopt is)
Beide situaties ervaar ik toch enigszins verschillend.Ik had veel met Michael Jackson, maar dan vooral zijn Off The Wall, Thriller en Bad periode en de periode met de Jackson Five. Ik heb zowel een flinke verzameling Jackson vinyl (van zowel Michael, The Jacksons en de rest van de Jackson familie) als (originele) MJ/Jacksons cd's in de kast staan. De muziek van zijn latere periode heb ik wel, maar draai ik toch beduidend minder dan zijn vroegere materiaal.
Ook toen Michael wat minder positief in het nieuws kwam, draaide ik zo nu en dan nog steeds zijn muziek. Daarom aan 1 kant wel raar dat, nu MJ dood is, nu plotseling bijna iederéén zijn muziek lijkt te willen hebben, terwijl bijna iedereen MJ de laatste jaren toch wel zo'n beetje "vergeten" was.....maar goed, dat is weer een andere discussie, die ik hier niet zal voeren.
Normaal gesproken nam ik de berichten in de media over MJ met een flinke bak zout. De avond van zijn overlijden voelde ik op 1 of andere manier toch aan dat het dit keer "menens" was. Toen het bericht van overlijden officieel naar buiten werd gebracht, was ik natuurlijk wel enigszins teneer geslagen. Een klein beetje wel, want het is toch muziek die vroeger op mijn tienerkamer veel gedraaid werd. Aan de andere kant....MJ was toch een "artiest op afstand". Tijdens concerten riep hij af en toe een keertje "Hi" of "auw" en "I love you"....maar dat was het dan. Echt contact met fans of het "huiskamergevoel" dat je soms bij optredens van andere artiesten hebt als de artiest het publiek bij het optreden betrekt, dat heb ik nooit zo echt waargenomen. Evengoed is met MJ zeerzeker een groot historisch deel van de popmuziek, zoals wij die tegenwoordig beleven, verloren gegaan. Althans....MJ is overleden, maar zijn muziek leeft voort, maar ook alle muziek die daar weer uit voortgekomen is, omdat mensen de afgelopen jaren ongetwijfeld ook door hem muzikaal beïnvloed zijn.
In de hele verkoop "hype" rondom MJ heb ik me nog wel laten verleiden om het boek over MJ te kopen dat men bij de Bruna verkoopt: "Michael Jackson 1958-2009, Het leven van een legende" en nog 2 andere speciale MJ specials die vanwege zijn overlijden te koop waren. Toch om het een klein beetje een soort van "af te sluiten" voor mezelf. Er staan prachtige foto's in, van vanaf zijn jeugd tot vrij recent, dus...completer kun je het bijna niet krijgen. Daarom alleen al meer dan de moeite waard om aan te schaffen (voor de prijs, € 17,95, hoef je de aanschaf van het boek niet te laten, want dat is beslist niet duur voor een redelijk dik boek, met stevige kaft, boordevol prachtige full colour foto's).
Ik had al wel enkele boeken over MJ, waaronder zijn autobiografie MOONWALK uit 1989, maar het Bruna boek móest ik gewoon ook hebben.Overigens gaat men het boek Moonwalk weer opnieuw uitbrengen, als het goed is met een ander voorwoord. Ik durf niet te zeggen of er ook nog andere dingen aan het boek aangepast of toegevoegd worden (Misschien een andere cover??? Wie zal het zeggen...), maar dat zal heus wel. De tijd zal het leren....
Plotseling duiken er ook MJ gerelateerde dvd's op in diverse winkels, die je jaren lang bijna nergens meer kon krijgen. Op zich wel een mooie gelegenheid om het e.e.a. in je collectie aan te vullen (zoals bijv. The Wiz, Number Ones...dat soort dingen, maar....ik ben binnenkort ook nog jarig...dus een mens moet wat te wensen houden, nietwaar ;-), ahum.... ).
Ook via de "illegale" weg duiken er opeens opnames op, waar ik jaren lang naar op zoek was, zoals bijvoorbeeld de film "Captain EO", die ooit jaren lang als 3D film draaide in Disney Parijs. De kwaliteit van het geluid was niet al te best (geen DTS, zoals we tegenwoordig gewend....of VERwend???....zijn), maar wel leuk om te hebben voor de verzameling.
Het enige waar ik af en toe een beetje mijn buik van vol heb, dat zijn de roddels die maar aanblijven, het getouwtrek om de kinderen (het blijven immers kinderen, wie de echte vader of moeder ook mag zijn) etc. Ik geloof dat MJ nog niet eens fatsoenlijk begraven is. Of je nu MJ heet of niet.....een respectvolle waardige uitvaart verdient iedereen!
Als het om een waardige uitvaart gaat.....wat een wereld van verschil als je de uitvaart van MJ vergelijkt met die van Dolly Dot Ria Brieffies.De uitvaart van MJ was 1 en al pracht en praal, rijkdom (of extra schulden???), het moest allemaal zo groots mogelijk....en uiteindelijk is MJ nóg niet fatsoenlijk begraven.
Hetgeen ik via de media heb waargenomen van de uitvaart van Ria: alleen familie, vrienden, fans en bekenden (geen farizeërs, die je anders ook nooit zag en ineens gaan lopen verkondigen hoe geweldig en fantastisch degene die overleden is wel was, zoals bij MJ), veel kleinschaliger en bescheidener, maar wel heel erg veel warmte onderling, veel persoonlijker, etc.
Ik ben eerlijkheidshalve altijd redelijk nauw betrokken geweest met het hele Dolly Dots gebeuren. De laatste, laten we zeggen, 2 jaar, iets minder, maar dat heeft hele persoonlijke redenen, die ik graag voor mezelf houd.
Desondanks was het een grote klap in mijn gezicht toen in november 2008 bekend werd dat Ria ongeneeslijk ziek bleek te zijn. Ik heb er eerlijkheidshalve, als ik alleen was, wel zo nu en dan een traan om gelaten.
Ik heb het Dolly Dots reünie concert in Ahoy Rotterdam meegemaakt in 2007 (ironisch genoeg ben ik toen ook die avond donateur geworden van het KWF). Vooral het einde van het concert, toen alle kinderen van alle Dots op het podium kwamen, heeft veel indruk gemaakt bij me.
Vooral toen Maikel, de nu inmiddels 20 jarige zoon van Ria, plotseling vol trots ineens zijn moeder optilde voor de hele zaal. Ik schoot ook onmiddellijk vol van dat moment. Ook Ria's dochter Melissa (nu 15) enigszins ontroerd en trots op haar moeder. Dat moment van die 3 mensen bij elkaar; moeder, zoon en dochter....dat moment van geluk.....dat was heel ontroerend om te zien. Ik was niet de enige die onder de indruk was hiervan, want overal om me heen waren er meer moeders die het toen niet droog hielden, kan ik je vertellen.
Toen Ria's ziekte bekend werd....was het enige wat ik dacht: "Waarom zij?", met in mijn achterhoofd de herinnering aan dat moment in Ahoy met haar 2 kinderen.
Ik kon het niet begrijpen dat, als God daadwerkelijk bestaat, Hij juist zo iemand uitkiest. Eigenlijk was Ria gewoon de "liefste" van de Dolly Dots, dus waarom zij? Ik kon hier met mijn verstand echt niet bij.
Tijdens het concert haalde Ria zelfs Esther nog naar voren, vanwege het feit dat het weinig gescheeld had, of Esther was niet meer onder ons geweest, vanwege haar hersenbloeding destijds. Wat is het dan toch ironisch dat nu de rollen zijn omgedraaid. Dat we nu juist definitief afscheid hebben moeten nemen van Ria en....dat Esther degene is die de eervolle taak heeft gehad om Ria, na haar overlijden, van make-up te voorzien (zowel Esther als Anita hebben aan Ria's sterfbed gezeten. Anita en Esther hebben, naast de make-up, Ria ook een mooie jurk aangetrokken, toen zij overleden was)
Je houdt er, vanaf november vorig jaar, al een hele poos rekening mee dat Ria er dan eerdaags niet meer zal zijn, maar.....als dan het bericht komt, is het toch vrij plotseling. Ik heb in mijn familie ook diverse mensen verloren aan kanker, dus....enerzijds ben ik dankbaar dat Ria zo'n lange lijdensweg bespaard is gebleven. Aan de andere kant begint het steeds meer door te dringen dat Ria er ècht niet meer is. De beelden van de uitvaart maken deze bevestiging nog veel heftiger.
De Dolly Dots en Ria's dochter....die Ria in een witte kist naar haar laatste rustplaats brengen. Het is toch echt waar, maar aan de andere kant nog zo onwerkelijk. Zo hoort het toch niet te gaan? Het is een situatie die je eigenlijk gewoon helemaal niet wilt accepteren, maar het is toch echt gebeurd.Wat dat betreft....je kunt het eigenlijk niet vergelijken, maar....de dood van Ria raakt me toch wat dieper en intenser, dan het overlijden van MJ.
Als ik de beelden zie van 60 jaar KWF...de glimlach van Ria, zoals alleen Ria kon glimlachen.....dan voelt het gewoon zó oneerlijk dat Ria van ons is weggenomen.
De band die de Dolly Dots onderling hebben, als "zusjes" zeggen ze zelf ook. Dat is zó uniek in een muziek-/artiestenwereld, waar het toch 9 van de 10 keer haat- en nijd en wangunst is onder elkaar. Geregeld hoor je dat bands uit elkaar spatten vanwege ego's die niet met elkaar overweg kunnen, vanwege ruzie, jalouzie, geld, noem het maar op.
De Dolly Dots waren tieners, net van school af, toen ze elkaar leerde kennen. Ze zijn met elkaar volwassen geworden. Maar...ook toen De Dots er in 1988 officieel mee ophielden...bleven zij elkaar door de jaren heen zien en bleef die band onderling heel goed en sterk. Dat is echt een zeldzaamheid waar je u tegen zegt!
En dan moet je je collega, je vriendin, je "zusje"....waar je meer dan 30 jaar mee bent opgetrokken, waarmee je lief en leed hebt gedeeld......wegbrengen naar haar laatste rustplaats. Dat voelt heel vreemd, dat voelt niet goed, want zo hoort het niet te gaan. Je gaat er vanuit dat mensen 100 worden, maar helaas is dat niet iedereen gegund. 52 jaar is toch veel te jong....véél te vroeg om dood te gaan, maar het gebeurt.
Zelf heb ik ook echt het gevoel dat ik het de komende periode toch wel echt een soort van verwerken moet. Het is iets van je jeugd dat nooit meer terug komt, nooit meer.... Naar mate je ouder wordt, zullen dit soort dingen natuurlijk vaker gaan gebeuren, maar...het went nooit, want het treft je altijd weer diep in je ziel.
Als eerbetoon heb ik een soort van herinneringsfilmpje/fotocollage gemaakt, opgedragen aan Ria; voor altijd in ons hart.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten