Als ik zo wel eens door mijn cd- en/of platenverzameling heen blader, realiseer ik me de laatste tijd steeds meer dat veel artiesten die terug te vinden zijn in mijn muziekcollectie, ook met name uit mijn jeugd, inmiddels zijn overleden en dus "sterfelijk" zijn, net als ieder ander mens. Artiesten waar ik als kind/tiener tegenop keek of die ik bewonderde.
Als tiener had ik posters van met name Michael Jackson en...jawel....ook de Dolly Dots aan mijn muur hangen.
Zowel Michael Jackson als Ria Oldersma-Brieffies (van de Dolly Dots) zijn beiden in 2009 overleden, respectievelijk 25 juni en 20 juli.
Hoewel ik door de jaren heen natuurlijk ook naar hele andere muziek ben gaan luisteren, zijn deze 2 mensen me op 1 of andere manier toch heel dierbaar gebleven en ieder jaar gedenk ik beide personen op mijn manier op hun sterfdag.
Op de avond dat bekend werd dat Michael Jackson naar het ziekenhuis gebracht werd, wist ik gewoon dat het geen "nonsens" was en diep van binnen wist ik ook dat zijn "einde" zou naderen. Noem het maar het 6e zintuig of iets dergelijks, maar zoiets voel je dan aan op 1 of andere manier. Anderen kunnen het vreemd of raar vinden, maar op die avond heb ik vanaf het moment dat ik wist dat hij zou "overgaan"....toch wat kaarsjes aangestoken. Dat doe ik anders eigenlijk nooit, maar dit was een uitzondering. Ik voelde dat ik dit gewoon zo moest doen op die manier. Als anderen me hiervoor voor "gek" verklaren, dan doen ze dat maar.
Ria Oldersma-Brieffies overleed dus ruim een maand na Michael Jackson aan de gevolgen van kanker. Amper 2 jaar daarvoor, in 2007, zag ik Ria nog in een uitverkocht Ahoy, Rotterdam...tijdens het reünie concert van de Dolly Dots. Vooral het moment aan het einde van het concert, toen alle kinderen van alle Dots ook op het podium kwamen, tilde Ria's zoon Maikel zijn moeder nog heel trots omhoog. Een moment waarop heel veel "moeders" om mij heen (ja, inclusief deze sentimentele "gek") een brok in hun keel moesten wegslikken. Ria stond te stralen, samen met haar zoon en dochter, zoals alleen Ria dat kon met een oprechte lach op haar gezicht. Een moment dat voor eeuwig in mijn geheugen gegrift staat!
Hoe ironisch is het dat halverwege het concert juist Ria de aandacht vestigde op Dolly Dot Esther Oosterbeek, omdat die niet zo lang daarvoor te maken had gehad met een hersenbloeding. Het had dus niet veel gescheeld of Esther had er niet meer geweest kunnen zijn. Amper 2 jaar later is het juist Ria waar we definitief afscheid van moesten nemen.
Inmiddels zijn ook vele andere artiesten, die ik altijd bewonderd heb, "heen gegaan"...Freddie Mercury (Queen), Jeff Healey (blinde zanger/gitarist), Mariska Veres (Shocking Blue), Michael Hutchence (INXS), Cozy Powell (hardrockdrummer van o.a. Jeff Beck, Rainbow, Black Sabbath, Brian May etc.), Kurt Cobain (Nirvana), Gary Moore, Steve Lee (zanger Gotthard), Clarence Clemons (saxofonist Bruce Springsteen), Ronnie James Dio, Etta James, Amy Winehouse, Whitney Houston en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Het doet je in ieder geval beseffen dat ook artiesten niet het eeuwige leven hebben en het is triest om te moeten constateren dat ik steeds meer artiesten uit mijn persoonlijke muziekcollectie aan dit rijtje moet toevoegen. Dat heeft natuurlijk ook te maken met "ouder" worden.
Wanneer je zelf een 40-er bent geworden, is het niet meer dan "logisch" dat je vroegere "idolen" ook een dagje ouder zijn geworden en inmiddels ruimschoots 50 plusser zijn.
Toen een poosje terug zanger George Michael ernstig ziek bleek te zijn, moet ik eerlijk bekennen dat ik hem wel eventjes "kneep"...omdat het er eventjes naar uitzag dat hij het niet zou gaan redden. Als tienermeisje van midden jaren 80 heb ik ook George Michael/Wham! uiteraard veel gedraaid. En nog steeds vind ik hem een steengoede zanger! En....even "off topic"....toen iedereen in "rep en roer" was toen ineens wereldwijd bekend werd dat George Michael hartstikke "gay" was, snapte ik al die ophef eigenlijk niet zo erg. Volgens mij was al jááren min of meer "bekend" dat hij "bi" was....althans die geruchten gingen altijd al rond. Dus...toen hij een wereldwijde "coming out" had, was het voor mij niet zo'n "schok" of zo, want ik wist het min of meer al en eerlijk gezegd maakt het me ook geen mallemoer uit! Bovendien heeft niemand daar iets mee te maken wat die man in zijn vrije tijd doet....toch? ;-)
Zo nu en dan verschijnen er ook wel eens "nep-overlijdens berichten" op Twitter. Er zijn mensen die het blijkbaar leuk vinden om dat soort berichten te verspreiden. Ik zie nog steeds de "lol" er niet van in, maar goed, dat zal dan wel aan mij liggen.... Echter toen héél eventjes het gerucht te de ronde deed dat Jon Bon Jovi zou zijn overleden, ben ik me wel eventjes rot geschrokken. Jawel, ook posters van Jon Bon Jovi prijkten op de muren van mijn tienerkamertje.... Tot op heden heb ik ook gewoon het hele oeuvre van de band "Bon Jovi" en solo cd's in de kast staan. Gelukkig bleek het Twitter gerucht een "hoax" te zijn en was het dus niet waar. Maar het doet je nogmaals wel beseffen dat ook artiesten "sterfelijk" zijn en dat het dus wel "zomaar" zou kunnen gebeuren.
Sommige artiesten zijn "iconen" geworden, soms ook van een bepaald "tijdperk". Eind jaren 70 woonde ik met mijn ouders en broertje nog 8 hoog op een flat op Overvecht, Utrecht (daar wil ik overigens wel bij vermelden dat het Overvecht van tóen een héél andere wijk was dan het Overvecht van nu!!). Soms was mijn nichtje op bezoek en dan draaiden we singletjes of cassettebandjes. Eind jaren 70 was ongetwijfeld het "disco-tijdperk", dus verzonnen mijn nichtje en ik danspasjes en dansten op de muziek van (jawel!) Luv, Boney M (waarvan inmiddels ook helaas Bobby niet meer onder ons is), ABBA en uiteraard ook de muziek van de films waar John Travolta in speelde, want....als kind had ik eind jaren 70 posters van John Travolta aan de muur hangen (toen nog zónder bierbuikje ;-) ). Dat waren dus de films Grease en Saturday Night Fever. Van die laatste film betekende dat dus vooral muziek van de Bee Gees.
Het waren de hoogtijdagen van AVRO's Toppop met Ad Visser en Penney de Jager (of zoals ik altijd zeg: "Ad Misser en Penney te Mager"... ;-) ). Ook in die uitzendingen werd veel gedanst, als de artiest zelf niet kwam optreden. Dat mijn nichtje en ik dit "nadeden" was dus eigenlijk niet meer dan "logisch"....:) Als ik alleen al het oude "logo" van Toppop zie, word ik bijna automatisch de jaren 70 ingezogen, als het ware.
En dan....komt afgelopen week opeens het bericht dat zangeres Donna Summer (* 31 december 1948 - † 17 mei 2012) op 63-jarige leeftijd is overleden aan de gevolgen van kanker. Het zijn van die momenten dat je je kinderen moet uitleggen "wie dat ook alweer was", want....."dat weet je toch wel, dit en dat nummer was heel bekend vroegááhh".....en dat je kinderen dan alsnog je aan zitten te kijken alsof ze water zien branden. Want natúúrlijk kennen ze dat helemaal niet! Het is veel te lang geleden dat deze artiesten hits hadden en überhaupt gedraaid werden op de radio. Ik heb zelf niet veel van Donna Summer in mijn muziekcollectie. Verder dan wat compilatie cd's kom ik niet (waar dan inderdaad grote hits op staan als "Hot Stuff", "Last Dance", "I Feel love" enzovoort .
Wat dat betreft....als je mijn muziekcollectie bekijkt, dan is het toch wel overduidelijk dat ik toch nèt ietsiepietsie meer van de "gitaren" ben en ietsiepietsie minder van de "disco". Enkele uitzonderingen wil ik soms wel eens maken, want JA!!...ik heb Boney M in huis.....en JA!!! ik heb "Kool & the Gang" in huis....of "Earth Wind and Fire"....
Je reinste "foute" muziek dus in "mijn" geval, vooral als je doorgaans naar wat "stevigere" muziek luistert.
Of eigenlijk....als mensen van je verwáchten dát je alleen naar "stevigere" muziek luistert. En zoals jullie weten....houd ik helemáál geen rekening met "wat mensen van mij verwachten", want ik volg gewoon mijn eigen koers en ik draai dus gewoon de muziek die ik leuk vind, óók als dat zóóóó geen rockgitaar muziek is!
Op de verzamel cd's van Donna Summer staat trouwens o.a. het nummer "Unconditional love"....samen met "Musical Youth", een band die destijds voornamelijk uit "kinderen" bestond (hun grootste hit was "Pass the Dutchie"). Mijn broertje en ik luisterden vroeger veel naar Musical Youth. Dus het "duet" met Donna Summer is 1 van mijn meest favoriete tracks op de cd. Verder had Donna Summer gewoon een dijk van een stem! Toen ik laatst een YouTube filmpje zat te bekijken en Donna Summer al zingend tijdens een repetitie te aanschouwen was....viel me op hoe goed haar zangtechniek eigenlijk wel was! Véél beter dan je zou verwachten van iemand met o.a. een paar zeer "sexy" getinte hits op haar repertoire ;-) Donna Summer was, hoe je het ook wendt of keert, de onbetwiste Disco-queen! Een icoon van met name de jaren 70 (en later ook eventjes in mijn tienertijd toen ze nummers zong van het eind jaren 80 zeer populaire producer team "Stock, Aitken & Waterman").
Alsof dat nog niet genoeg is, overleed eergisteren ook nog een ander icoon uit datzelfde disco tijdperk; Robin Gibb (* 22 december 1949 - † 20 mei 2012) van de Bee Gees (62 jaar). Het zat er al een poosje aan te komen, omdat hij onlangs nog in coma heeft gelegen en het er toen eigenlijk al niet zo best uitzag en zijn naaste familie al continu aan zijn bed zat. Wonder boven wonder ontwaakte hij echter uit die coma en leek het weer enigszins beter met hem te gaan. Helaas bleek de kanker uiteindelijk toch sterker en eergisteren bezweek de wereldberoemde zanger aan die (ik kan het niet anders zeggen) rotziekte!
Je realiseert je dan ook dat Barry Gibb (de man met dat vele "haar" en een baard) op dat moment als enigste broer achterblijft. Andy Gibb (die niet bij de Bee Gees zat overigens) overleed al op 10 maart 1988. Bee Gees broer Maurice Gibb overleed reeds op 12 januari 2003 en eergisteren dan Bee Gees broer Robin (overigens de tweelingbroer van Maurice!). Het is bijna niet voor te stellen hoe dat moet voelen als je alle 3 je broers hebt verloren en als enige overblijft. Dat gun je je ergste vijand niet.
De broeders Gibb maakten samen al muziek vanaf hun prille jeugd. Op bijgaande foto uit 1959 zijn van links naar rechts te zien, Barry, Robin en Maurice.
En jawel!!! Ik heb Bee Gees muziek in mijn collectie uiteraard!! En daar schaam ik me toevallig helemaal niet voor. De Bee Gees worden met name geassocieerd met het "disco" tijdperk, maar eigenlijk vind ik dat de broeders Gibb veel breder waren in hun muzikaliteit. Soms vond ik dat ze ook een soort van bijna "Westcoast" achtige sound hadden, soms ook enigszins "country" achtig. Maar er is natuurlijk ook het oudere materiaal uit de jaren 60, zoals het nummer "Massachusetts". Ze hadden gewoon goede liedjes! Soms schreven ze ook voor anderen, zoals het wereldberoemde "Heartbreaker" van Dionne Warwick, of "Island in the stream" van Kenny Rogers & Dolly Parton, etc.
En...ik bedoel.....alleen al dat bijna "funky" basloopje in het wereldberoemde nummer "Stayin' Alive".....dat is toch gewoon briljant!! Zelfs de grootste disco hater zou dat moeten erkennen :)
Met het overlijden van artiesten als Donna Summer en Robin Gibb is ook min of meer een einde gekomen aan een tijdperk. Artiesten waarvan je dacht dat die het "eeuwige leven" hadden, die voor altijd zouden blijven voortbestaan. Maar de klok tikt gestaag verder en tijd glipt tussen je vingers weg. Tieners worden 40-ers en tieneridolen worden mensen op leeftijd.
Ik kwam er laatst achter dat bijvoorbeeld een Cyndi Lauper (bekend van o.a. "Girls just wanna have fun" in de jaren 80) volgend jaar dus ook alweer 60 (!!) wordt. Wat??? Cyndi Lauper 60??? Het is haast niet voor te stellen, maar het is toch echt zo.
Hoe hard de tijd gaat wordt bijvoorbeeld al duidelijk als je beseft dat de "baby" die ooit model stond voor de front cover van het Nirvana album "Nevermind" (1991) nu een volwassen jongen van 20 jaar is. Zijn naam is Spencer Elden (zie foto hiernaast).
Ooit vond ik "Andrew Ridgeley" eigenlijk altijd de "knapste" van het duo Wham!, terwijl andere klasgenootjes helemaal hoteldebotel waren van George Michael. Ik kwam echter laatst een redelijk recente foto van Andrew Ridgeley tegen....en.....aiaiaiai.......het was pijnlijk duidelijk dat ook voor hem de tijd niet had stil gestaan....
Muziek...en dan met name popnummers....voert ons mee naar tijden van weleer. In gedachten zijn we dan soms weer even terug in de tijd van toen. Maar helaas haalt de tijd en de werkelijkheid ons in. De "eeuwige jeugd" bestaat niet, niet voor tieners en ook niet voor tieneridolen. Het blijkt slechts een illusie te zijn. En toch....stappen we met onze herinneringen, ons jeugdsentiment...maar al te graag in die teletijdmachine....en ondanks onze vergankelijkheid zal de muzikale nalatenschap van onze oude helden altijd "be Stayin' Alive".....
In loving memory of Donna Summer and Robin Gibb, may they rest in peace....
YouTube video: Bee Gees - Stayin' Alive;
YouTube video: Bee Gees - Too much heaven;
YouTube video: Donna Summer feat musical youth - Unconditional Love;
De Nederlandse zanger Bertolf (Bertolf Lentink, geboren 2 juli 1980, speelde voordat hij solo ging als gitarist in de band van zangeres Ilse DeLange) had ik al wel eens voorbij zien komen in tv-programma's als "De Wereld Draait Door".
Ik vond hem op 1 of andere manier altijd wel "interessant" als muzikant, maar had me er verder nooit zo echt in verdiept.
Totdat hij enkele maanden terug bij hetzelfde tv-programma, samen met een koor, volledig "a capella", het nummer "English Roses" uitvoerde, opgedragen aan zijn opa.
Het gebeurt niet vaak dat ik "ademloos" naar een artiest zit te luisteren bij "De Wereld Draait Door", maar dit keer was het zanger Bertolf dus wèl gelukt om mij zover te krijgen....
De 2e keer dat Bertolf mij zover kreeg, was toen ik op de radio het nummer "Mary" hoorde. Een mooi nummer dat uitblinkt door zijn "eenvoud". Geen overbodige toeters en bellen of andere "opsmuk", maar eindelijk weer eens een artiest die het muzikaal aan durft om in zijn "blote kont te staan", als het ware.
Ik heb respect voor dit soort zangers/muzikanten. Ik dacht in 1e instantie dat het een nummer was van 1 of andere buitenlandse band, maar door de afkondiging door de radio deejay kwam ik er eigenlijk pas achter dat het nummer afkomstig was van onze eigen Nederlandse Bertolf!
Toen mijn echtgenoot vroeg of ik nog wensen had i.v.m. "moederdag" was de cd "Bertolf" eentje die op mijn "wenslijst" stond. En..."zo is het gekomen"....dat de nieuwe cd van Bertolf gisterenmorgen uit een kadopapiertje tevoorschijn kwam.
De vorige 2 albums van Bertolf ken ik op dit moment van schrijven nog niet, dus kan ik het nieuwe album niet vergelijken met voorgaande 2 werken. Inmiddels heb ik wel ook sinds kort het debuut album van Bertolf in huis en het 2e is onderweg, maar ik ben nog niet in de gelegenheid geweest om die te luisteren. Bij het nieuwe album ga ik dus puur af op hetgeen ik hoor op dat moment en eerder uitgebracht materiaal ken ik nog niet.
Wat mij wederom opvalt aan dit album, is de "eenvoud" op dit album. Geen overbodige "fratsen", zou ik bijna willen zeggen.
Het eerste nummer "Victory March" brengt me meteen in een "Beatles / John Lennon" achtige sfeer, terwijl de 2e track "Burning Bushes" haast iets "West Coast" achtigs heeft á la "Crosby Stills Nash Young", "The Eagles" of het oudere werk van "Simon & Garfunkel".
De Beatles- en West Coast-achtige sferen hoor ik ook terug in andere nummers op dit album.
Vervolgens natuurlijk het prachtige minimalistische nummer "Mary". "Alles draait om de eenvoud" was ooit een nummer van "Het Goede Doel", maar die eenvoud zou zeker op dit nummer van Bertolf kunnen slaan. Het nummer blijkt overigens een eerbetoon te zijn aan zijn schoonmoeder, die overleed voordat hij haar leerde kennen. In het nummer vraagt hij als het ware postuum alsnog om de hand van haar dochter.
Ik houd van het geluid van dit album, omdat het "anders" klinkt dan het "gros" aan popmuziek dat normaal gesproken dagelijks op de radio te horen is. Ik houd ervan als artiesten "anders" durven te zijn, als ze het aandurven om niet te doen dat van hen "verwacht wordt" en ervoor kiezen om hun eigen weg te volgen. Gevolg is dat het daardoor misschien wat minder "gepolijst" klinkt en minder "13 in een dozijn", maar hierdoor maak je dus wèl meer kennis met de persoonlijkheid van de artiest zelf, als je begrijpt wat ik bedoel. Daardoor wordt het "Bertolf" album waarschijnlijk ook een album waar je als publiek zijnde wèl of niet voor gaat, een tussenweg is er waarschijnlijk niet.
Als ik het album beluister heb ik in ieder geval nergens door dat ik naar een "Nederlandse" artiest zit te luisteren. Ik ben er bijna zeker van dat dit album het buiten de grenzen van Nederland óók goed zou doen!
Met name liefhebbers van The Beatles/John Lennon, Crosby Stills Nash Young, Rufus Wainwright, Nick Drake e.d. zouden absoluut eens een luisterbeurtje aan dit album moeten wagen!
De kers op de taart is op deze cd toch wel voor het laatst bewaard. Het nummer "English Roses" heeft een bepaalde schoonheid die je in de hedendaagse muziek nog maar weinig tegen komt! De muziek doet me bijna denken aan de manier zoals er in een "kerkdienst" gezongen zou worden, iets waar je waarschijnlijk het láátste aan zou denken als je een album met popmuziek maakt, maar Bertolf durft het aan, volgt zijn hart en zet daarom iets ongekend prachtigs neer!
Als Bertolf zijn eigen muzikale lijn en zijn eigen gevoel + identiteit voortzet (oftewel "trouw blijft aan zichzelf" en blijft "groeien" als muzikant) i.p.v. te doen wat "anderen verwachten", dan geloof ik dat wij er een volwaardige artiest bij hebben in Nederland (en mogelijk ook daarbuiten?) en dan denk ik dat wij ook in de toekomst nog veel van Bertolf zullen gaan horen!
Tracklist:
01. Victory March
02. Burning Bushes
03. Ghost
04. Wall
05. Mary
06. Here I Am
07. Om Hare Om
08. Madness Of Today
09. Credo
10. I know it will pass
11. Other People
12. English Roses
YouTube: Bertolf - Mary (Official Music Video 2012);
